Het was een afscheid met veel knuffels en kadootjes. De meiden deden nog even een dansje, de rekening werd betaald en toen werden we met de auto naar de plek gebracht waar we op de bus moesten stappen. Melden om 12.00 was de opdracht! en we waren er keurig op tijd...
Het was heet op het stoepje van de busmaatschappij en heel blij waren we dan ook niet toen bleek dat we er 'voor de zekerheid' om 12.00 er moesten zijn, de bus kwam namelijk pas om 13.00.. Maar goed, met een lange reis voor de boeg komt het ook niet op dat ene uurtje aan. De meiden ontdekten 2 bezems en hebben het hele kantoortje netjes aan de kant gemaakt. Na een uurtje wachten waren we echter wel oververhit en het wachten meer dan zat. Van 3 druk bellende thaise mannen/vrouw kregen wij echter de indruk dat er meer aan de hand was.. En jawel.. al spreek je geen woord thais dit soort dingen voel je feilloos aan. Toen er eindelijk een busje verscheen had deze geen achterruit en nog maar plek voor 1 persoon. Op de stoep stonden echter 5 personen, 2 kinderen en een hele stapel bagage! You wait 5 minutes kregen we steeds te horen. De boot hadden we al gemist.. Om de tijd te doden en de 17 verhitte mensen toch het gevoel te geven dat er iets ging gebeuren werd onze bagage in het busje gestopt. De ruit werd provisorisch met reclameborden dicht gemaakt. Op het parkeerterrein stond een spiksplinternieuwe bus te glimmen in de zon... Je gaat je natuurlijk niet meteen met de gang van zaken bemoeien maar toen na nog 4x You wait 5 minutes Loes begon te huilen dat ze het zoo heet had was de maat vol. De chauffeur haalde opgelucht adem en wees naar de drukst bellende meneer.. hij was the man dus daar moest ik zijn. Niek ontfermde zich over de meiden en ik heb de meneer zo lang gevraagd om uitleg dat telefoneren niet meer mogelijk was. Hij boos, ik boos maar het resultaat was wel dat we bij hem in de auto zaten op weg naar de boot. Daar werd eindelijk een nieuw busje geregeld met achter-ruit waar alle bagage inclusief de zakken van ons in werden geladen.. Nu zaten we alleen nog met de 4 extra personen en 2 kinderen die over waren.. Van onze mede-reizigers hoefden we niets te verwachten dat was wel duidelijk. 1 meisje had meteen al tegen Niek gezegd dat ze haar plaats niet af kon staan want ze claustrofobisch!
Nu was ons verteld dat we aan de overkant in een big bus zouden worden overgezet. Dus veel zorgen maakten we ons niet. Toch bleek het weer heel anders te lopen. Nog op de boot werden we in een tweede busje gezet. Gelukkig was iedereen hier wel aardig. In deze bus had een duits stel een enorme stennis geschopt, zo erg dat ze de bus waren uitgezet!! Dat schept een band natuurlijk. Nu hadden we alleen het probleem dat wij in de ene bus zaten... en onze bagage in de andere... Zelfs de chauffeurs schrokken even toen het nieuws hun verteld werd (er zat een japanse vrouw naast ons die thais sprak..) Maar No Problem.. (natuurlijk). De meiskes klommen bij ons op schoot en deden 5 uur lang wat ervaren reizigers doen op zo'n trip. Beetje slapen, beetje snoepen, beetje italiaans na doen (Loes), beetje letters oefenen (Sterre) In de buurt van Bangkok begon het telefoonverkeer weer. En bleek een vertaalsters als buurvrouw heel handig te zijn. Onze bagage was er al (goed nieuws!) maar het was niet duidelijk of er wel iemand was die er op paste.. (geen goed nieuws) Door 2 chauffeurs werd er met 3 mobiele telefoons gebeld. In gedachte gingen wij na welke belangrijke dingen er in de rugzakken zaten (veel). De spanning steeg, de chauffeur reed als een idioot (de hele weg al maar nu nog harder). En jaaa daar was de terminal.. en daar de chauffeur met onze tassen. Applaus steeg op uit de hele bus want dit had niemand meer verwacht! Zelfs de zandbakvormpjes zaten nog in het netje van de buggy! We kregen complimenten van onze mede-reizigers en me staan met foto en dit verhaal ook op een finse blog!
Op het vliegveld verliep de reis verder voorspoedig. Van verscherpte maatregelen en risico cijfer 5 was niets te merken. Dus na een broodje en wat drinken floepte we de tentjes uit. Deden de meiden nog een plas en na een extra liedje vielen die in slaap!! Wij hadden ook op een tukje gehoopt maar hadden de werking vd airco onderschat.. Stervenskoud kregen we het in de loop vd nacht. maar eigenlijk was het ook heel leuk om een nacht te observeren hoe zo'n bedrijf werkt.. Loes en Sterre kregen steeds meer slapende collega's. Vooral veel thais personeel, sommige zelfs met slaapzak en kussen. Om 3.15 moesten we ze wakker maken om in te checken. Ook dit bleek geen probleem. Nog even een pakje chocolademelk met een rietje, een bakje yoghurt en iedereen kon er weer tegenaan. Wachtend op het vliegtuig lukte het Sterre eindelijk, eindelijk de goede kant op:
Iedereen was nog wakker om het opstijgen mee te maken. Spannend!! En zo kwamen we in Indonesie..
Hier hebben we onszelf op een taxi getrakteerd. Die deed er ook nog ruim een uur over. Op ons tandvlees en met de hulp van Jip en Janneke reden we door de stromende regen naar Ubud..
