Helemaal Niets

zondag 29 jan.
Wat gaan we morgen doen?
Helemaal Niets!!

Geko Geko Geko
Geko Geko Geko
Lijfje 1 in de klamboe
Belangrijke vragen beantwoorden als: hoe halen dokters baby's uit de buik/waarom gaat mijn buik naar beneden als ik ademhaal..
Lijfje 2 in de klamboe
Foto's van gisteren kijken op de IPhone.
Aankleden-ontbijt bestellen-bij de zee kijken-ontbijt opeten
1e 'zwemles' met zwemvliezen
Brommer inleveren
Wandelingetje naar schelpen-museum
Iets drinken bij vriendinnetje van Sterre en Loes
Kleine dansles en verkleedpartij

Afscheid nemen
Middagdutje voor 3
Taxi afdingen naar Padang Bai
Geen massage ivm uitzicht op stenen-sjouwende vrouwen en slecht geweten
Stenen zoeken en toren bouwen bij de zee
Borrelen in huisje bij de zee met chips, bier en sapjes
Wandelingetje naar restaurantje
Nasi Goreng 2x Rijst met sateh en worteltjes 2x
2 lijfjes in een tentje
Kletsen bij kaarslicht en anti-muskietenrook
Geko Geko Geko
Geko Geko Geko

Weekendboodschappen.

zaterdag 28 jan
De Balinezen die zo trots zijn op hun land zullen we het maar niet vertellen.. Ons (culturele)uitje voor vandaag was naar Hardy's supermarket in Ampulara. Op de brommer heen.. we hebben de smaak te pakken.. Gisteren door de rijstvelden gereden, vandaag de kustweg. Ietsje meer bochten en daardoor ook iets spannender maar wel veel minder verkeer.

Het was zowaar windstil vanmorgen. En dat betekent dat de zee kalmer was. Voor ons nog niet snorkel-vriendelijk maar voor alle vissers rustig genoeg om uit te varen. De storm was ook voor hier uitzonderlijk. En 3 dagen storm betekent hier wel een halve week geen werk aan de winkel.. Zo gauw we de hotels, restaurantjes en resorts achter ons hebben gelaten struikelen we dan ook over de vissen. Uit grote manden wordt het gesorteerd in kleinere manden of iets langer houdbare piepschuimen boxen. De lunch voor vandaag wordt gewoon in de hand meegenomen. In iedere bocht worden we getrakteerd op prachtige vergezichten over de rotsen en de zee. En als we een blik op de strandjes werpen zien we kilometers lang wit beschilderde visserbootjes zij aan zij liggen.
We willen net een koekjes-pauze houden als een school langs de weg zijn leerlingen loslaat. Tientallen meiden en jongens in uniform zwaaien en lachen en 'He You'-en naar ons.. Dat gaan we de meiden niet aan doen en een dorpje verder stoppen we bij 2 winkeltjes.. Aan elke kant van de weg is er 1 gevestigd. En ze verkopen bijna hetzelfde. Bij de 1 kopen we dan maar ons drinken en bij de ander de koekjes. Ondertussen is een deel van de school het dorpje genaderd en we worden dan ook bekeken door een groepje van zo'n 30 man. Iedereen hangt relaxed wat tegen een boom en giechelt wat.. Als Niek de koekjes en wat andere kleine dingetjes gaat afrekenen wordt het stil.. Hij heeft het gevoel dat het niet klopt en als hij terugloopt om het na te vragen krijgt ie lachend rp 3000 terug! De meiden hebben geen last van het gestaar. Die verbazen zich net zo hard over wat ze allemaal zien. Een meisje met lange vlechten tot op haar billen, een jongen met een verknipte voetbal op zijn hoofd, een klein meiske dat zomaar (!) een zakje snoepjes pakt zonder het te vragen (ooh!) ..dit zijn de details die Sterre en Loes zien. We tanken nog even en dan op naar de grote stad..

Gelukkig wordt de Balineese Albert Heijn al bij de entree van het stadje aangekondigd. Nu komt het ook aan op logisch denken want links rijden langs een lange weg is wat anders dan langs rotondes, marktjes en een bemo-taxi standplaats. Gelukkig zit het logisch in elkaar en vinden we het makkelijk.

Supermarkten in Duitsland vind ik al leuk... Hier begint de pret al op de parkeerplaats! Naast een car-park wordt het grootste gedeelte van de parkeerplaats namelijk ingenomen door een brommer-parkeer gedeelte.. Rijen en rijen van keurig geverfde kleine vakjes waar je netjes je scooter neer kunt zetten. Voor rp 500 wordt er op je helm gepast. We horen er helemaal bij!

Binnen is het een ware kakafonie aan kleuren, geuren en geluiden. Een muur van prikkels komt op je af.. een ADHD-er zou er van schrik rustig van worden. Het hele grote supermarkt gedeelte wordt omringd door kleinere winkeltjes die van de keten meeprofiteren. Iedereen heft een eigen muziekje (volume hard). Je kunt er eten, een ijsje scoren, kleding uitzoeken en .. ze hebben een speelgoed afdeling.  We hebben de meiden een kadootje beloofd maar eerst gaan we voor de 'urgente' dingen. De grootste luiers die we tot dus ver konden vinden waren xl (tot 17 kg) en ze passen wel... maar de heupjes van Loes worden er wat rood van. We gaan dus voor de xxl! Ik wil heel graag haarverf en ik heb zelfs een bescheiden keuze (zwart, bruin, groen (!) of mahony..) We komen het ene leuke product na het andere tegen. Amsterdambrood, stoere mannenproteine, enorme vissen, kippentenen maar gelukkig ook pindakaas en jam. We maken leuke foto's en zetten een klein meisje met piepschoentjes op een filmpje.. zie je wel dat het een heel cultureel uitje is..

We doen voor meer dan rp 200.000 boodschappen. Wat prijzen? een kinderschaar rp 7000. Haarspeldjes rp 900, haarverf rp 52.000, benzine rp 4500 per liter. Een halfje wit rp 6000. De nullen vliegen om je oren.

Het is er ook nog eens heel heet binnen en dat samen met al die al die andere prikkels maakt dat je bijna lamgeslagen wordt. Op de speelgoed afdeling is bijna alles roze en overweldigend. We verwachten dan ook een moeilijke keuze maar de meiden zijn er snel uit.. Een stuiterbal die allerlei kleuren produceert als je hem op de grond laat vallen. Wie het kleine eert is het grote weerd! In een hoek zit ook nog een ballorig achtige ballenbak/klimtoestel verborgen. Waar ze de energie vandaan halen is ons een raadsel maar de eerste speeltuin in weken... Kletsnat spelen ze zich! Wij pinnen ondertussen nog even een miljard. Ons volgende doel is Lombok en daar zijn de pinautomaten schaars hebben we gehoord dus we nemen een voorraad mee..

Door de rijstvelden tuffen we weer naar huis. Onderweg scoren we nog een nasi goreng en dan wacht het zwembad..

Afwegingen en verzekeringen.

Vrijdag 27 jan

Het was ook wel een hele roze wolk waar we bovenop zaten. Met een 2e avond totale duisternis in een leeg resort met 2 kindjes die het best spannend vinden zijn wij ook de draad een beetje kwijt. We zien het letterlijk donker in. Bij kaarslicht komen alle twijfels eruit en dan is het altijd fijn dat eentje de schouders er weer onder zet. Niek deze keer. We hebben een leuk plannetje nodig om het moraal hoog te houden. De opties zijn: of een tour met gids of zelf op stap op een brommertje.

 Het lijkt wel of iedereen op Bali (of moet je zeggen Azie) een scooter/brommer heeft. Hele families compleet met baby's op de arm worden erop vervoerd.  Meisjes en jongens niet ouder dan een jaar of 8 scheuren op zo'n ding samen met broertjes en zusjes. In Nederland zijn we natuurlijke andere veiligheidsnormen gewend. En al reizende schuiven deze normen op. En dat moet ook anders kun je niet gaan reizen... Geen taxi met gordels achterin te vinden uiteraard (laat staan autostoeltjes) en als wij mogen kiezen tussen achterin de pick-up zitten of in de auto kiezen we tot verbazing vd mensen hier met 3 families voor achterin zitten!  In Bali hebben ze dan ook een andere vorm van verzekering. Bijna iedere morgen zien we in ons hotelletje maar ook bij de mensen thuis kleine offerceremonies. Soms struikel je er bijna letterlijk over, ze liggen overal op de stoep.  Meestal uitgevoerd door een vrouw maar dat hoeft niet perse.. En (zoals in Ubud) je moet wel praktisch blijven.. als je een bedrijf hebt en veel goden in de tuin dan kun je ook iemand inhuren die het voor je verzorgt. De intentie is er niet minder om.. Met een klein bakje met bloemetjes, een koekje, soms een snoepje en een wierrookstokje wordt meerdaags de dankbaarheid getoond aan diverse goden, de ingang van je huis of je vraagt om bescherming voor de zee of ...voor je brommer! We zien heel vaak offerbakjes met rijst op een brommer staan.  Ook plakken mensen vaak wat rijstkorrels op hun voorhoofd. Wij hebben toch behoefte aan wat meer neurologische bescherming en zoeken net zolang tot we een brommer kunnen huren met 4 helmen. Want dat we uiteindelijk toch op de brommer zijn beland hadden jullie wel geraden toch?

De meiden zijn in elk geval wild enthousiast. Een echte helm!! Net als Bas en Remko! Met het volste vertrouwen stappen ze op.. Loes eerst (dit heilige plekje gaat echt om de beurt) dan Niek de chauffeur en tussenin Sterre dan volg ik met de rugzak! Ook nu zijn we een bezienswaardigheid.. niet om de blauwe ogen/blonde haren combinatie maar 4 helmen (!!) op 1 brommer en dan ook nog zo'n slakkegangetje.. Loes barst uit in het ene lied na het ander (meisjes oppe oute been) en Sterre valt in slaap (klinkt ook bekend he Bas)

We rijden een prachtige route door leuke dorpjes, met mensen die normaal hun gang gaan. Veel schoolkinderen. Iedereen keurig in uniform, de meisjes allemaal 2 vlechten in het haar. En langs rijstvelden in allerlei stadia van rijpheid. We hebben even een koekje-eet pauze en moeten tanken! Lichte paniek als blijkt dat we 2 keuzes hebben.. wat voor spul zou er in die van ons moeten.. Maar dan blijkt het leven op Bali weer eens heel simpel.. de keuze is 1 liter of 2!! En zo komen we dan bij onze eindbestemming Het waterpaleis van Tirtangangga. Een prachtige plek waar ooit een Koning bezeten van vijvers en fonteinen een schitterend park heeft aangelegd. Hoppend van steen naar steen 'lopen' we door 1 van de vijvers. Enorme oranje karpers lijken met ons mee te zwemmen en wijzen de weg. De meiden kijken hun ogen uit en genieten intens!! Wij ook.. de roze wolk drijft weer voorbij.. Als we ook nog een prachtige vijver (zonder vissen) ontdekken waar je mag zwemmen is ons topuitje compleet! Wat een mooi plekje is dit. Onder een daverend applaus durven onze stuntkippen van de hoge muur in het water te springen.. aan aandacht geen gebrek!!

Afgekoeld, fris en appelig gaan we een hapje eten. En dan de helmen weer op en naar huis!

(minder) Leuke dingen:
- gebrekkig engelse kletspraatjes met mensen langs de weg. Man wil weten hoe het zit, wijst naar mij en vraagt aan Niek; 'This is my wife?' ... dacht het niet!
- Sterre die roept dat ze een hagedis ziet met een heeeele lange staart! En ja hoor even later zien we een slang die een (te grote) kikker aan het eten is.
- Ze hebben hier Gecko's die ook daadwerkelijk; ' Ge ko Ge ko' roepen.. uiteraard hebben wij hier in ons huisje eentje met een dwangneurose! Die 'Ge ko-ed' namelijk consequent 6x!

- We nemen uitroepen van de meiden erg serieus (slangincident) en sinds Loes is 'aangevallen' door rode mieren heeft zij ook ontzag voor de kleine beestjes hier. Als ik Loes wil afdrogen ziet ze een hele grote mier... het bleek een schorpioen te zijn!! ..op onze handdoek.
- Al een aantal keren vragen Balinezen nieuwsgierig of we niet elke dag bang zijn in Nederland omdat we onder de waterspiegel wonen.. Nee?? Wij vragen dan of zij niet bang zijn om naast 3 vulkanen te wonen.. Nee!!
- Loes noemt alle offertjes, koffertjes! Kijk! nogge mooi koffertje..

Everywhere the wind blows..

do 26 jan
Een intens gelukkige Sterre zit naast me op de veranda. Voor een knutselmeisje was het afzien met papier op rantsoen en alleen maar potloden. Ze tekent dagelijks in haar dagboek maar ja.. dat is ook maar 1 tekening per dag. En als je er thuis minimaal 10 produceert.. Nu is ze voorzien van een tekenboek, plakbland, lijm een (keuken)schaar (wel paars) en worden alle princessen folders eindelijk verwerkt tot kunstwerken! Loes is met Niek langs de zee aan het struinen. Het ligt er vol met stukken koraal en daar kun je mooie torens mee bouwen. We zijn namelijk aangekomen in Amed, gisteren (noord-oost Bali). En met ons kwam de wind..

Als je de zee ziet moet je denken aan de Noordzee. Prachtige schuimkoppen, striemend zand.. de meiden waaien bijna weg als we ze niet vasthouden. Allemaal leuk ware het niet dat we hier kwamen om te snorkelen (finding nemo visjes zoeken) en om over een paar dagen de oversteek te maken naar de Gili eilanden in Lombok. Geen snorkelen nu, geen boot maar ook  geen energie en op sommige plekken zelfs geen water. Iedereen zit dan ook te wachten tot de wind gaat liggen. Het is niet goed voor de bizzniss, niet goed voor onze plannen, niet goed voor koude biertjes en niet goed voor dit blog.

Het is nu officieel low season. De australische zomervakantie is voorbij en ook het chinese nieuwjaar is achter de rug. In Amed hebben we dan ook het 'resort' en al het personeel voor onszelf. Een prachtige huisje voorzien al het gemak (als de energie-voorziening het weer gaat doen) met ontbijtservice, een schoonmaakster, een zwembadman, 2 tuinmannen, een manager, optioneel een masseuse en uiteraard een bewaker. Verveling is hier volgens ons het grootste probleem.. hoe kom je in godsnaam de dag door als je de hele dag blaadjes uit een zwembad moet vissen. Hij is vast de enige die blij is met de wind.

Gisteren weer een reisdag die we weer met een taxi hebben overbrugt. Het plaatselijke vervoer gaat hier met een bemo (kleine busjes) maar als wij daar in gaan zitten met alle tassen en buggy, kindjes en de benen van Niek is er geen plek meer voor al die zakken rijst, kippen, bamboemanden en het halve dorp met 5 plastic zakjes per persoon.. dus moet je zo'n hele bemo huren en dan heb je dus een taxi. Een leuke chauffeur deze keer die niet opdringerig was. Hij heeft ons uiteindelijk ook aan dit adresje geholpen. Handig hoor.. hotelletjes inspecteren met een taxi!

Want dat is een ding wat zich niet laat combineren met kinderen... Afdingen! Je hele onderhandelingspositie is naar de maan als er 2 kindjes naast je staan die enthousiast roepen; ' Oh papa ga je dat kopen, Joepie dat wil ik hebben!' Ook sta je niet zo sterk als je op weg naar een 'kamer-inspectie' bent en je kind staat te juichen bij het supercoole zwembad. En als ze dan ook nog de tas al uitpakt terwijl jij de badkamer nog niet eens hebt gezien betaal je gewoon de hoofdprijs!! Kindjes dus in de taxi vasthouden is een nieuwe regel.

En na een reisdag volgt een acclimatiseerdag. Een wandelingetje in de omgeving is dan meestal genoeg. Vannacht ook nog slecht geslapen met z'n allen. Bloedje heet zo zonder airco of ventilator..(wat zijn wij bevoorrecht en afhankelijk geworden..) Ook was het natuurlijk nachter dan nacht.. met een kaarsje als enige verlichting. Sterre had een beetje last van heimwee (die kan niet zo goed tegen verkassen) en dan helpt zo'n totaal verduistering natuurlijk niet mee.

Niek heeft net weer een Balinees beledigd. Hij maakt er een sport van :-) De tuinman wilde weten hoe lang wij al op Bali waren en wat we allemaal al hadden gezien.. Wat?! hadden we nog geen enkele tempel bezocht? geen waterpaleis? nog geen vulkaan beklommen? nog geen waterval bewondert? van ZIJN mooie land.. pff. Euh nou ja sorry.. misschien morgen.. Eerst maar eens wachten op windstilte.. geen haast..

ma 23 jan
Een andere beroemde reisblogschrijver schreef het een paar dagen geleden ook.. In Azie gaat het nooit zoals je verwacht of hebt afgesproken. (www.klaasonderweg.nl) En ook al zwemt hij op dit moment in een totaal andere zee, de wijsheid geldt hier ook. Met 2 miljoen toeristen per jaar (!!!) op een dikke 3 miljoen inwoners is de toeristenindustrie een hele grote bron van inkomsten. En vergeleken met een Balinees zijn we natuurlijke ook echte miljonairs. Geen wonder dat iedereen wel een slaatje uit je wil slaan. Andersom zouden we precies hetzelfde gedaan hebben. Je struikelt dan ook over de reisbureautjes die opties te over hebben om je een dag te vermaken. Loes en Sterre verzamelen de foldertjes omdat er van die mooie prinsessen (danseressen) op staan. Naast de 'gewone' dingen als een vulkaan beklimmen, grotten en tempels bekijken of in een bananeboot op de zee kun je vanaf hier ook helicoptervluchten maken of voor 80 dollar 40 minuten in een echte onderzeeër!! Onze wens was ietsje bescheidener. Wij wilde graag een fietstocht maken! En het liefst niet in een tour maar gewoon zelf.. Of the boss ook een adresje wist waar we gewoon fietsen met zitjes konden huren? Nou dat wist hij wel maar hij achtte de kans groot dat we hopeloos zouden verdwalen door al die rijstvelden heen.. en met de kinderen tja tja dan konden we toch beter met een gids gaan. Hij kon ons dan wel ergens heen rijden waar we met een gids konden fietsen.. mooi prijsje afgesproken.. wij helemaal blij! Toen we volgende morgen in een busje met een Koreaans gezin werden gestopt werd het ons na 2 minuten wel duidelijk dat we toch in een tour terecht waren gekomen...

Het antwoord op bovengenoemde wijsheid is je aanpassen.. Het koreaanse gezin was erg gezellig, de gids luidruchtig en enthousiast en he.. zo zie je nog eens een koffieplantage! Na een uitgebreide rondleiding over de plantage kregen we een proeverij van koffie en thee soorten die we net in het echie hadden zien groeien.. Kaneel, gember, lemongrass, vanille, heel veel fruitsoorten en heel veel koffie soorten. Hier produceerden ze ook Luwak-koffie. Koffie die wordt geproduceerd met de hulp van een soort marter.. Hij eet speciale koffiebessen en poept de bonen uit, deze worden geroosterd en tot koffie gemalen. Poepkoffie dus! Het hele proces drong pas tot Niek door tijdens het drinken van een kopje.. toch best lekker..

Nadat we ons nog door een uitzichtspunt met bijbehorende commercie hadden heen geworsteld mochten we eindelijk op de fiets! Een prachtig tocht van 2 uur naar beneden dus veel energie heeft het niet gekost. Wel door de mooiste dorpjes, langs de prachtigste tempeltjes en steeds uitzicht op de grootste vulkaan van het eiland. En door de enthousiaste verhalen van de gids werden we een hoop wijzer. Toch zijn die tourtjes niet echt ons ding. Alle fietstour groepen rijden dezelfde weg en ondanks dat je langs wel 50 tempels rijdt heeft iedereen pauze bij net die ene.. Een heerlijke lunch sluit de dag af. Dan hebben we een communicatie-probleem over de kosten. Maar he.. the boss van het hotel is hier ook. Zijn familie doet de fietstochten.. wat toevallig.. Met geduld van ons komen we toch tot een galante oplossing.

En nu zitten we in de rijstvelden van Sidemen. Met een auto en chauffeur gebracht! Luxe.. handig.. maar stoere reisverhalen hou je er niet aan over! Het contrast kon bijna niet groter.. Hier rust, groene rijstvelden tot het oog reikt.. het enige wat kleurcontrast geeft is het blauw van het zwembadje en de bandjes van de meiden. Vanmiddag op onze wandeling geen collega-toerist gezien!

We zijn even bij de rivier wezen kijken. Sterre en Loes waren een bezienswaardigheid. Iedereen denkt dat ze tweeling zijn en we hebben echt wat uit te leggen als we zeggen dat het zusjes zijn. (one born as big baby, other born as small baby..) In de rivier zijn Niek en de meiden wezen zwemmen en stenen gooien. Het was ' mannentijd'. Overal vissende, scherende en wassende mannen.. Ik wist niet zo goed welke kant ik op moest kijken maar zo heb ik dus wel balinese piemels gezien zonder flessenopener eraan :-)

Ps. Hoe krijg je een balinees wat wit om de neus? Door tijdens een uitleg over familiebanden te vragen naar echtscheidingen! Hoe krijg je een balinees bleek? Door zijn uitleg over vreemdgaan – a man with 2 wives – niet helemaal te snappen en dan te antwoorden: ‘oh you mean lesbians!’ Hoe wij dat weten? Uitgeprobeerd!!!

love, peace and happinez

Ubud..we zijn er nu een paar dagen en vragen iedere morgen aan de manager of we er nog 1 nachtje mogen blijven. Vinden we het hier zo leuk? Nou nee eigenlijk niet.. Omdat we op Koh Chang ver weg zaten van de buitenwereld leek het ons hier handig om convinient close to the main attractions te zitten. Dus daar hebben we ons hotel op uitgekozen. Nou en als onze reisgids close zegt... we zitten er bovenop... Je struikelt hier werkelijk waar over de winkeltjes, de kunstgalerieën, yogacursuslokaaltjes en massagesalons. Het lijkt hier op Khao san road, het backpackers gebied van Bangkok alleen dan upperclass en overgoten met een bewust ' Happinez' sausje. En echt we zien heel veel mooie dingen, prachtige beelden in brons, de mooiste verscholen tempeltjes, tuinen met bloemen je kunt je amper voorstellen hoe mooi... En met zoveel zorg en aandacht. Alle godenbeelden worden voorzien van kleine offermandjes en versierd met bloemen. We zien entrees van winkeltjes met kleine vijvers met goudvissen.. maar het is teveel. Teveel winkels met je-noemt-het-maar-en-ze-hebben-het.. Tonnen kleding, houtsnijwerk.. altijd al een penisflessenopener willen hebben? sla hier je slag.. in Parijs een sleutelhanger van de Eiffeltoren vergeten te kopen? Jawel hier voor a very good price! We vinden het moeilijk om de mooie dingen te blijven zien als we om de 2 minuten worden gevraagd voor een massage of taxi..

Waarom vragen ze dan iedere ochtend of ze nog een nachtje mogen blijven horen we jullie denken! Ziekenboeg is het antwoord. Eerst was Sterre ver-reist. Overgeven en diarree, de volgende dag wat bibberig. Maar veel slapen en toast met witte rijst deed wonderen. Toen had ik problemen met mijn oor. Al een paar dagen had ik het gevoel water in mijn oor te hebben maar nu hoorde ik ineens niets meer. Handig om de taxi-massage mensen te negeren. Lastig als je man en kinderen wilt blijven verstaan. Dus achterop de brommer naar de privekliniek. Ik zal jullie de gore details besparen maar ik hoor weer prima! En net toen we dapper een fietstrip hadden geboekt ging Loes een nacht overgeven. Die had waarschijnlijk teveel zwembadwater binnen gekregen. (ons zeemeerminnetje, als eerste erin, als laatste eruit) En zo is de hotelmanager best blij met ons.. het kost wat extra handdoeken maar dan heb je ook wat!

Vandaag was dan ook de eerste dag dat we verder dan de winkelstraatjes zijn geweest. En meteen werd wel duidelijk waarom reisgidsen en collega reizigers zo lyrisch zijn over Ubud. Het dorp is omringd door de rijstvelden! Een grote groene zee met dobberende huisjes en palmbomen. Dit zijn de reibureausposters waar we nu live door heen lopen. In de regen... dat laat zo’n reisbureau dan weer niet zien.. maar het deert ons niets.. veel te blij dat we weer in actie zijn! Op de heenweg kopen we voor de meiden een regenjas –model galajurk- Bij de winkelstraatjes willen ze het liefst getild worden (teveel stoepen, teveel mensen die aan ze zitten) maar op het rijstveldpad rennen ze voor ons uit.. En dan zijn we ze kwijt!! Loes en Sterre in geen velden of wegen te bekennen... maar wat vliegt daar door de lucht.. Gelukkig! Het zijn mega-mindy en mega-toby met wapperende regenjasjes dus we zijn gered!!! Na een kilometer prachtige uitzichten komen we bij een organische boerderij annex restaurant waar we de hele middag lunchen. Het concept biologisch is hier in alle facetten doorgevoerd. Zelfs de rietjes zijn van bamboe! Complimenten in een land waar je schrikbarend veel afval maakt. (alleen al die plastic zakjes en waterflessen die wij elke dag weggooien...)

Leuke dingen:

-        Sterre die als professioneel reiziger NO! zegt tegen een sneaky taxi-chauffeur die haar een pamflet van een olifantentrip onder de neus houdt. Een lachsalvo van de omstanders levert het op.. ‘ik ben er echt zat van’ zegt ze.. (dat hadden we verteld, zeg maar 'no thank you', en als je geen zin meer hebt zeg je gewoon 'no')

-        Een restaurant heeft prachtige papier-mache ballon lampen in de bomen hangen en maakt dan ook reclame met ‘romantic garden restaurant’ Het eettentje ernaast maakt schaamteloos reclame met ‘romantic garden-view restaurant’

-        Loes die bij Niek op de schouder zit en complimenten krijgt van een taxi-mannetje.. ‘Oh you have nice taxi!’ roept ie naar Loes.

-        Sterre die ziet dat een Australisch meisje van 3 (!!!) zonder bandjes in het zwembad ploetert. Meteen wil ze het ook proberen, ze is per slot van rekening al 4! En natuurlijk zakt ze meteen onder water..trots komt ze weer boven (getild) ‘ik kan al onder water zwemmen!’

-        Loes die vraagt waar de Hema is!

-      3 miljoen pinnen!

van de zee in de drup

Afscheid nemen, thuis zijn we er niet zo goed in, hier ook niet. De hele zooi was in de loop van de week natuurlijk aardig over het hele huisje verspreid. Er hing nog was aan de lijn. Maar in harmonie waren de rugzakken in een uurtje klaar voor vertrek. Sterre had de opdracht gekregen om haar 4 mooiste schelpen uit te zoeken, die mochten mee... Een onmogelijke opdracht natuurlijk als je een heel museum hebt gemaakt. Toen dat eindelijk tot de botte hersenen van de papa en mama was doorgedrongen waren de tranen ook als sneeuw voor de zon verdwenen.
Het was een afscheid met veel knuffels en kadootjes. De meiden deden nog even een dansje, de rekening werd betaald en toen werden we met de auto  naar de plek gebracht waar we op de bus moesten stappen. Melden om 12.00 was de opdracht! en we waren er keurig op tijd...

 Het was heet op het stoepje van de busmaatschappij en heel blij waren we dan ook niet toen bleek dat we er  'voor de zekerheid'  om 12.00 er moesten zijn, de bus kwam namelijk pas om 13.00.. Maar goed, met een lange reis voor de boeg komt het ook niet op dat ene uurtje aan. De meiden ontdekten 2 bezems en hebben het hele kantoortje netjes aan de kant gemaakt. Na een uurtje wachten waren we echter wel oververhit en het wachten meer dan zat. Van 3 druk bellende thaise mannen/vrouw kregen wij echter de indruk dat er meer aan de hand was.. En jawel.. al spreek je geen woord thais dit soort dingen voel je feilloos aan. Toen er eindelijk een busje verscheen had deze geen achterruit en nog maar plek voor 1 persoon. Op de stoep stonden echter 5 personen, 2 kinderen en een hele stapel bagage! You wait 5 minutes kregen we steeds te horen. De boot hadden we al gemist.. Om de tijd te doden en de 17 verhitte mensen toch het gevoel te geven dat er iets ging gebeuren werd onze bagage in het busje gestopt. De ruit werd provisorisch met reclameborden dicht gemaakt. Op het parkeerterrein stond  een spiksplinternieuwe bus te glimmen in de zon... Je gaat je natuurlijk niet meteen met de gang van zaken bemoeien maar toen na nog 4x You wait 5 minutes Loes begon te huilen dat ze het zoo heet had was de maat vol. De chauffeur haalde opgelucht adem en wees naar de drukst bellende meneer.. hij was the man dus daar moest ik zijn. Niek ontfermde zich over de meiden en ik heb de meneer zo lang gevraagd om uitleg dat telefoneren niet meer mogelijk was. Hij boos, ik boos maar het resultaat was wel dat we bij hem in de auto zaten op weg naar de boot. Daar werd eindelijk een nieuw busje geregeld met achter-ruit waar alle bagage inclusief de zakken van ons in werden geladen.. Nu zaten we alleen nog met de 4 extra personen en 2 kinderen die over waren.. Van onze mede-reizigers hoefden we niets te verwachten dat was wel duidelijk. 1 meisje had meteen al tegen Niek gezegd dat ze haar plaats niet af kon staan want ze claustrofobisch!
Nu was ons verteld dat we aan de overkant in een big bus zouden worden overgezet. Dus veel zorgen maakten we ons niet. Toch bleek het weer heel anders te lopen. Nog op de boot werden we in een tweede busje gezet. Gelukkig was iedereen hier wel aardig. In deze bus had een duits stel een enorme stennis geschopt, zo erg dat ze de bus waren uitgezet!! Dat schept een band natuurlijk. Nu hadden we alleen het probleem dat wij in de ene bus zaten... en onze bagage in de andere... Zelfs de chauffeurs schrokken even toen het nieuws hun verteld werd (er zat een japanse vrouw naast ons die thais sprak..) Maar No Problem.. (natuurlijk). De meiskes klommen bij ons op schoot en deden 5 uur lang wat ervaren reizigers doen op zo'n trip. Beetje slapen, beetje snoepen, beetje italiaans na doen (Loes), beetje letters oefenen (Sterre) In de buurt van Bangkok begon het telefoonverkeer weer. En bleek een vertaalsters als buurvrouw heel handig te zijn. Onze bagage was er al (goed nieuws!) maar het was niet duidelijk of er wel iemand was die er op paste.. (geen goed nieuws) Door 2 chauffeurs werd er met 3 mobiele telefoons gebeld. In gedachte gingen wij na welke belangrijke dingen er in de rugzakken zaten (veel). De spanning steeg, de chauffeur reed als een idioot (de hele weg al maar nu nog harder). En jaaa daar was de terminal.. en daar de chauffeur met onze tassen. Applaus steeg op uit de hele bus want dit had niemand meer verwacht! Zelfs de zandbakvormpjes zaten nog in het netje van de buggy! We kregen complimenten van onze mede-reizigers en me staan met foto en dit verhaal ook op een finse blog!

Op het vliegveld verliep de reis verder voorspoedig. Van verscherpte maatregelen en risico cijfer 5 was   niets te merken. Dus na een broodje en wat drinken floepte we de tentjes uit. Deden de meiden nog een plas en na een extra liedje vielen die in slaap!! Wij hadden ook op een tukje gehoopt maar hadden de werking vd airco onderschat.. Stervenskoud kregen we het in de loop vd nacht. maar eigenlijk was het ook heel leuk om een nacht te observeren hoe zo'n bedrijf werkt.. Loes en Sterre kregen steeds meer slapende collega's. Vooral veel thais personeel, sommige zelfs met slaapzak en kussen. Om 3.15 moesten we ze wakker maken om in te checken. Ook dit bleek geen probleem. Nog even een pakje chocolademelk met een rietje, een bakje yoghurt en iedereen kon er weer tegenaan. Wachtend op het vliegtuig lukte het Sterre eindelijk, eindelijk de goede kant op:

 

Iedereen was nog wakker om het opstijgen mee te maken. Spannend!! En zo kwamen we in Indonesie.. 

Hier hebben we onszelf op een taxi getrakteerd. Die deed er ook nog ruim een uur over. Op ons tandvlees en met de hulp van Jip en Janneke reden we door de stromende regen naar Ubud..

Indonesie

We zijn veilig aangekomen in Ubud, Indonesie! Na een reis van 26 uur... Dit hebben we deels aan onszelf te danken omdat we de nacht op het vliegveld hebben doorgebracht. Met extra waakzaamheid volgens de berichten uit Nederland hebben we gewoon de tentjes vd meiden opgezet.. Geen thai die een wenkbrauw omhoog heeft gedaan! Als je wil weten waarom we applaus in de bus kregen en wat Sterre om 4.15 vanochtend (thaise tijd) eindelijk heeft ontdekt... Blijf dit blog dan volgen! Meer nieuws en onthullingen volgen...

Nu is het weer een uur later dan bij jullie zo rond 20.00. En het hele Garstmannencomplex is gevloerd en ingestort. We zijn veilig verhuist, de 1e indrukken zijn positief en de meiden zijn kanjers! Dat wilde ik even kwijt.

Balansdag

Toch nog even de balans opmaken. Morgen beginnen we aan een nieuw hoofdstuk. En als het vervolg net zo goed is als deel 1 dan doen we het ervoor! Wat een lieve mensen hebben we om ons heen. Via het wereld wijde web worden we omringd met veel mee leven. En hier in het leven-live is iedereen even behulpzaam, mee werkend en attent!! Het voelt erg rijk!

De olifantentocht was geweldig.. dat moet het filmpje maar bewijzen. Hilariteit alom toen onze stoere wijven na de olifantenrit (no problem) en het voeren van de olifanten (even spannend maar ook gedaan!!) doodsbenauwd reageerden op een hond.

En na anderhalve week zien wij (N+P) er niet meer tegenop om te 'verhuizen', zijn op de lijven al tekenen van badpakken en zwembroek te bespeuren, eten de meiden al een hapje thais mee, kan Loes 'one water please' bestellen, stelt Sterre zich voor als 'I am Sterre', slaapt Loes nog consequent in haar slaapzak (!!! -> de 1e 10 minuten hoor dan pellen we haar eruit..) bedankt Sterre de thai met een keurige 'Kap Koen Kaa' (bedankt in het thai dus) en zegt Loes 'pannekoek kaa', zijn we van een boot gesprongen met zijn 4-en, hebben we al afscheid genomen van een echt vriendinnetje van Sterre, zijn er 700 foto's/filmpjes geschoten, hebben we (bijna met de billen bloot) melk gedronken uit een kokosnoot, naast heel veel gecko's ook een baby-gecko gezien (0,5 cm), gevist en op een olifant gezeten! We doen het ervoor..

We zijn op de hoogte

Het derde negatieve reisadvies sinds onze plannen begonnen.
Nu weer Thailand, speciaal Bangkok.

http://www.reisbijbel.nl/reisnieuws/reiswaarschuwingen/reisadvies-thailand-aangescherpt

18-01-12 vliegen we om 06:00 uur vanaf Bangkok airport naar Bali.
Tip van buitenlandse zaken: val niet teveel op als westerse toerist in grote menigten. Handig hoor. Wij blond en net iets langer dan de gemiddelde Thai. Zij klein en allemaal een donkere bos haar...

We zullen er aan denken.

Groet vanuit Koh Chang, Thailand.

Mr Eddy

We wonen nu bijna een week bij Mr Eddy en zijn familie op het strand. En zoals dat gaat als je ergens woont krijg je contact met de buren en de overburen en krijgt je woonomgeving nog meer kleur. Onze buurman is Mr Paul. Hij komt uit Australie, is een schrijver van historische russische romans (!!?) en gezegend met een flinke dosis cynische humor en mooie verhalen. De overburen zijn een nederlands stel met 3 kinderen (1, 2, 3 jaar!) Het vriendinnetje van Sterre, Puck. En Mr Eddy, zijn prachtige vrouw en hun dikke altijd etende dochter van 2, Angie.

Mr Eddy is een bijzondere man. Hij is geboren in het noorden van Thailand. Hier heeft hij de kunstacademie gedaan, heeft een aantal jaren gewerkt in Dubai als schilder van wandschilderijen in hotels. En hij heeft een groot hart. Zijn staff komt uit Cambodja en werkte hier als slaven in een visfabriek. Hij heeft ze 'vrij gekocht' en opgevangen. Zijn terras wordt bevolkt door een bak met schildpadjes die hij heel klein heeft opgekocht op een markt omdat hij het niet kon aanzien. De hond heeft maar 1 oog. Zijn vader kwam hem bezoeken voor 4 weken maar is nooit meer weggegaan en woont nu in een huisje achter het complex. Opa kweekt meervallen. Zijn plan was om deze te verkopen maar Mr Eddy kon dat niet over zijn hart verkrijgen en heeft ze opgekocht van opa om ze naar de vijver van de tempel te brengen. En wij mochten mee...

Een klein glimpje van het thaise leven. Sterre was erg onder de indruk van de kleine ceremonie in de tempel. Ze deed alles na en zat boordevol vragen die geduldig en serieus werden beantwoord. Omdat Mr Paul ook mee was en wij de enige gasten zijn op dit moment hadden we geen haast. Met z'n allen gingen we dan ook lekker lunchen en tot onze verbazing lieten Sterre en Loes het zich allemaal lekker smaken! Sticky rice, bbq stokjes met vlees en voor de volwassenen nog een green papaya salad. Heerlijk! Toen weer in de auto om een eindje verder gevulde grituurde rijstballetjes te halen als toetje. Na een ommetje om nog een mooie tempel te bekijken waren we weer thuis. Een groot voordeel van reizen met kinderen vind ik nu al dat je een heel ander contact hebt met de mensen om je heen.
Mrs Eddy spreekt goed engels en het was erg leuk om dezelfde kletspraatjes over de kinderen met haar te hebben als met de overbuurvrouw. Eten die van jou wel genoeg, die van mij eet teveel, mamamamama je hoort het de hele dag, hoe heb je je kind zo snel zindelijk gekregen en ondertussen werden we 'onderwezen' in welk soort fruit aan welke boom groeit. Toch mooi dat mensen op de wereld overal verschillen maar ook heel veel gemeen hebben!

Gelukkig was er tijd genoeg over voor de dagelijkse routine van zwemmen, scheppen, schelpen zoeken, kletspraatjes met bier hier en daar, zwemmen en.. zwemmen.. en..

Morgen gaan we eindelijk op een olifant rijden! en dan naar Indonesie... We beginnen in Ubud. Een toeristisch dorpje midden in de rijstvelden. We hebben via het net een luxe kamer geboekt omdat we van plan zijn om rechtstreeks vanaf hier naar het vliegveld te reizen. Een nachtje Bangkok zien we niet zitten nu we net helemaal relaxed zijn. En we moeten om 4 uur 's nachts inchecken dus dan maar even tanden op elkaar. Met het vooruitzicht van een zwembad hebben we een worst in handen die we de meiden voor kunnen houden. Een nieuw land voor ons allemaal! Spannend!

superhelden en cultuurbarbaren

Thailand heeft in het straatbeeld soms wel overeenkomsten met 'het koude land' (een Shell bezinestation, Mc Donalds) maar is natuurlijk een totaal ander land met een andere religie, andere eetgewoontes en andere normen en waarden. Bij de meiden komt het gedoseert binnen. Er is geen cultuurshock te constateren bij ze. Ze kijken ook met andere ogen naar de wereld om hen heen. In de chaos van Bangkok attendeert Loes ons op een brommerhelm met een grappige kip erop. En is Sterre onder de indruk van de 'engeltjes' op elke lantaarnpaal.

Sommige dingen moeten even uitgelegd. Dat je een babytje niet over het hoofd mag aaien maar wel over het wangetje.. En sommige zaken lossen zich vanzelf op. De meiden zijn hier een attractie. Daar waren we op voorbereid. Veel mensen willen ze even aanraken.. for good luck. En daar hebben ze (terecht) niet altijd zin in. Een vrij irritante taxichauffeur houdt vol en draait zich steeds om om Loes een handje te geven. Ondanks diplomatieke hints van ons en een consequent NEE van Loes houdt hij vol. Tot dat Loes hem geen hand geeft maar haar voet uitsteekt.... (de grootste belediging die je hier kan maken, als je op een plaatje vd koning gaat staan draai je 15 jaar de bak in) Missie volbracht! Alle interesse in de kinderen is verdwenen. Sommige dingen overkomen je.. zo komen Loes en Sterre helemaal blij met 2 roze slingertjes aan lopen.. zomaar gevonden bij een boom!! Het bleken de offerandes van het huistempeltje van ons onderkomen te zijn. Gelukkig konden ze er wel om lachen. Want hoe bescheiden en op afstand thai ook kunnen zijn. Als je een (huis) tempel nadert lijken ze je altijd te zien.

We zitten in een niet-populaire hoek van Koh Chang. Voordelen; rust, andere kinderen, geen toestanden en lekker eten.. Nadeel; we zitten zo'n 5 kilometer van winkeltjes etc.. af. Vandaag zijn we dan ook de wijde wereld in geweest. Met een songtawo.. een gedeelde taxi. De hele taxi kost 1000 baht dus hoe meer mensen mee gaan hoe goedkoper je kaartje. Niek is 11 jaar geleden op Koh Chang geweest en men had hem al gewaarschuwd dat van het iddylische eiland weinig over was gebleven. Na een bochtig ritje kwamen we dan ook in een compleet andere wereld. Prachtige witte stranden, mooie bomen op het strand en een super heldere blauwe zee tot het oog reikt. Verpest door allerlei hotels, betonnen apartementencomplexen en lelijke mensen. (Je mag hier niet hoger bouwen dan een palmboom.. grappige regel) En als we zeggen lelijk... dan bedoelen we ook lelijk. Dries Roelvink in zijn gele speedo-zwembroek loopt hier live rond. Dikke Russen met subtiele kleine zwembroekjes met neonvissen erop worden afgewisseld met hoog geblondeerde jonge meiden die zulke korte broekjes dragen dat de broekzakken onder bij de pijpen uitsteken. En van een thaise cultuur hebben deze mensen nog nooit gehoord. Ze lopen ook zo in hun speedo over straat even hup naar de supermarkt. Loes had op de boot hier naar toe haar luier doorweekt en voor nood liep ze dus in haar boxershort en t-shirt... vergeleken met 3 duitse vrouwen die in bikini-bovenstukje en glimmende hotpants liepen was ze zeer discreet gekleed.
Maar ook de thai kunnen aso zijn. Vanmiddag gingen we in het haventje een ijsje eten. De man van de ijsjes-toko lag op zijn strecher tv te kijken. Uiteindelijk hebben we zelf de ijsjes maar uit de ijskast gepakt. Opstaan om ons even te laten betalen was er ook niet bij. De hele handeling werd liggend uitgevoerd zonder ook maar een moment de tv uit het oog te verliezen.

Terug bij ons huisje was de tuinman bezig met het snoeien van de palmbomen. Sterre liet haar gevonden kokosnoot zien en hij vroeg of we koksnoten lekker vonden.. Voordat we Ja konden zeggen klom ie als een aapje in de boom en hakte 3 noten uit de top. Loes en Sterre hebben er een superheld bij.. ademloos stonden ze te kijken!

En wij vinden onze nederlandse buurman een superheld! Loes was klaar met douchen en scharrelde lekker door de tuin. Niek en Sterre stonden nog in de douche en ik was de tassen aan het uitpakken en ineens kijk ik op.. Loes weg!! Roepen, geen reactie.. om het huisje, geen Loes! Snel naar de zee, Niek roepen, rennen.. paniek. De zee, het restaurant, alle tuintjes, nog een keer de zee..nog meer paniek. Steeds Loes roepen maar door de wind en de zee hoor je elkaar niet snel.. Ik hoor mama! is dat Sterre, een andere kind??.. Loes is niet te vinden!! We zoeken met 5 man als kippen zonder kop... en dan ineens.. Ja!! de buurman hoort en ziet Loes.. Nog geen 3 meter van ons huisje had ze zich verstopt in een bamboo bosje. 'Stoppertje spele met Sterre' en ze was met haar voetje vast komen te zitten in de struik. Dikke tranen bij Loes en blijdschap bij de staff, de buren en bij ons!! Dikke knuffels voor de schrik voor Loes (en Sterre) en een biertje voor ons.........

Wonderlijke zaken

Hier deden we het voor.. om dit te kunnen vertellen. Let op hoor! Vanuit een gestreepte strandstoel op de kleine veranda van ons huisje geniet ik van de zee. Door het maanlicht zie ik af en toe een oplichtend golfje. Op de witte muur van ons hutje loopt een gekko op zoek naar vliegjes. Achter de muur liggen de meiden in hun tentjes bij te komen van een voortreffelijke eerste echte reisdag. De buiken gevuld met thaise curry en Singha bier. Dag Bangkok, welkom Ko Chang!

Het plan was om eerst een ander eilandje hier in de buurt te gaan bezoeken. Idyllisch en verlaten volgens de reisgids.. In werkelijkheid moeilijk en prijzig te bereizen. Dus anders besloten en gewoon met de massa mee. In een grote backpackers-bus en met de boot achter de meute aan. 

Wijs geworden van ons vlieg-avontuur heb ik de mevrouw van het reisbureautje/kledingzaak/ananasverkoopster het flink lastig gemaakt. Ik wilde haar naam op het ticket, haar telefoonnummer en expliciet vermeld dat we voor 3 personen betaalden maar toch met 4 man reisden. Alsdus geschiedde.. Vanmorgen om 8 uur moesten we bij haar kantoor staan en daar zouden we worden opgepikt. Het kantoor was uiteraard gesloten maar na 15 minuten wachten kwam inderdaad een mannetje die van ons bestaan wist en die ons naar een ander plekje dirigeerde waar we moesten verzamelen. Mijn zorgvuldig opgestelde ticket werd vervangen door een kartonnetje met Ko Chang 3 en een krabbel erop. En weg was het mannetje.... Na weer 15 minuten werden we van het kruispunt geplukt, naar een stervensdrukke rotonde gedirigeerd waar ons kartonnetje werd vervangen door 2 roze briefjes met een F van Ferry erop, you're ticket boat! Tijd om ja maar.. te zeggen is er niet bij en aangezien het verkeer ons om de oren vloog.. wij met rugzak, tas, proviand, fototoestel, buggy en oja 2 kinderen stonden, vertrouwde we het er maar op.. Na 5 lange uren in de bus die dapper door Loes en Sterre werden door staan kwamen we bij de Ferry. Daar moesten we de 2 roze F briefjes laten voorzien van een stempel en toen in een soort van pick-up taxi. Hier werden de briefjes onmiddelijk weer van ons afgepakt ?? waar die stempels dan voor dienden ?? En hup op de boot waar we werden bediend door een rasechte travestiet. En al deed ie nog zo zijn best (Niek had sjans) Sterre trapte er niet in.. Kijk die jongen zet daar zijn handtas neer!

Het hele gewacht vanmorgen vond plaats op Kao-san road. Een niet te omschrijven plek. Voor de 1 een backpackers hemel voor de ander een vleesgeworden hell op aarde.. Met name jonge toeristen van over de hele wereld komen hier samen in neonverlichtte straten waar alles kan en niets mag. Thai komen hier in het weekend wel heen om gekke mensen te kijken. Om 8 uur 's morgens is het tamelijk rustig al lopen er uiteraard ook op dit tijdstip rare lui rond. Loes en Sterre vermaakte zich met dansen en entertainde wat mannen die op het verkeer moesten letten. Een tandloze thai in een wat haveloos kloffie kijkt de meiden zo eens wat aan. Net als ik de meiden bij me wil roepen loopt ie op Loes af en stopt haar 2 knisperende briefjes van 100 baht toe!! (= 2x2,50 euro) Verbouwereerd duurt het even voor ik achterhem aan loop en hem de briefjes terug wil geven. Maar nee, nee hij mompelt nog wat in het thais en loopt weg!! De verkeersregelaars zorgen voor de vertaling.. het was voor Gelukkig Nieuwjaar...

Nog 1 wonderlijk geval? Thuis in Groningen.. had ik voor Loes bij de Action een etui gekocht voor 0.79 cent. Hier liggen de straatstalletjes er vol mee!!! Voor 0.40 baht (zonder afdingen)!! Kijk dan snap je die Global Warming, economische crisis en ander scheefheid in de wereld toch meteen!

Nog even een paar dingetjes van de meiden om mee af te sluiten:

Loes gisteren harstikke boos, voor het eerst weer een korte broek aan en ze wist waarschijnlijk niet meer hoe dat eruit zag... ' Mama!! Past niet... isse babybroek!

In de bus zat een jongen met enorme tatoeages op zijn armen. Sterre, onder de indruk.. zo die heeft veel Fristi gedronken.. (voor de niet Fristi drinkers.. als je dit besteld in een cafeetje krijg je tegenwoordig een rietje met een vlaggetje erbij, in het vlaggetje zit een plak-tattoo plaatje) Ongeveer een uur later ontdekt Loes hem.. Papa die meneer heb op ze arm gekleurd, ik wil ook tekenen!!

Loes wil weten waar we waar toe gaan en heeft mij koekjes in een tas zien stoppen, Mama waar gaan de koekjes naar toe?

zo.. en nu ga ik genieten van mijn welverdiende Singha, de volle maan de schaduw van palmbomen en mijn man binnen handbereik...

Paulien.

                                                                                  

Loes en de zwaaiende Poes

het warme land

Dankzij de melatonine sliepen de meiden als roosjes in hun blauwe klm dekentjes. Sterre heeft het hele opstijgen niet eens meer meegemaakt!  Net voor het ontbijt werden ze wakker.. Nee daar had het personeel het niet druk mee. Wel met het ierse groepen mannen dat aan boord was. Eentje zat ook in rij G. ' Yes I found a G-spot!' schreeuwde die door het toestel voor het opstijgen. Dit nivo en dan met zoveel mogelijk drank dat ze los konden peuteren bij de stewardessen.. je snapt de problemen! Pas toen er werd gedreigd met de politie bij aankomst keerde de rust wat terug. Door alle adrealine in ons lijf was er van slapen geen sprake natuurlijk maar ik was zooo blij dat Loes met haar billen in een stoel zat (de duurste uit de hele economy class waarschijnlijk)..

En nu is het heerlijke verbazen begonnen. In het koude land, (zoals Sterre Nederland vanmorgen noemde..) kon ik niet goed verwoorden waarom ik reizen zo leuk vind maar nu weet ik het al weer hoor... Om je te kunnen verbazen over een totaal andere wereld. Je gaat even naar de supermarkt om de hoek en in het schap ligt Placenta Facial Cream (bestellen kan per mail!), en waarom hebben we uberhaubt kleren meegenomen?? Alleen op de stoep van dit hotel al kun je genoeg aanschaffen om de hele Gorterlaan mee van te voorzien! Ook in dit hotel blijf je lachen; zo wordt iedere deur voor je open gehouden door een thaise meneer met een tropenhelm, witte handschoenen en bijpassende lange sokken (en kniebroek en bloes) Het hotel is zo groot dat we gisteren zijn verdwaald! Prima voor nu en van de zwembaden maken we dankbaar gebruik maar ik zal blij zijn als we in een iets 'normalere' omgeving bivakeren.

Verder zijn we gisteravond -als ervaren reizigers- in de eerste de beste tuk tuk truuk getrapt. Met de meiden als grootste slachtoffer.. die waren zo moe dus we wilde even een simpel hapje eten. Doordat ik het ' thengels' niet zo goed had verstaan werden we niet naar een shoppingmall gebracht maar naar een groot duur sea-food restaurant. Dom dom en meteen met de taxi weer terug zodat we uiteindelijk in de coconut-pool bar van het hotel de spaghetti vd meiden hebben opgegeten.. die waren er zelf te moe voor!

Als de familie zo wakker is van de middagdut gaan we een bekender buurtje opzoeken en daar eten! Dat is voor vandaag het bijkomen-van-de-jet-lag-programma.

Paulien

Ps over verbazen gesproken; de w.c pot is hier standaard gevuld met een laag water. Iedere keer als Loes geplast is komt ze ons zo trots als een pauw ophalen. ‘Zoooo grote plas gemaakt!’

Vertraging (De eerste grote uitdaging)

Geschreven 05-01-2012

Nadat we maar 5 min vertraging hadden met de trein vanwegen de storm die over Nederland raasde....

....kwam voor ons een echt stormfront:

De eerste vlucht van A-dam naar Istanbul van 17:35 had vertraging tot uiteindelijk 21:00 uur. Gevolg dat we de vlucht van Istanbul naar Bangkok zouden missen.

Turkish Airlines bood ons een alternatieve vlucht. ;-) met een betere maatschappij: KLM
Daar aangekomen bij gate 16 bleek het nog niet de oplossing. Loes was bij Turkish Airlines ingeboekt als "enfant". Ze had dan geen stoel en ging tegen flink gereduceerd tarief, helaas wel op onze schoot.

KLM wilde uiteindelijk Loes niet als "enfant" accepteren. Ze was ouder dan 2 jaar dus moest een eigen stoel. Graag €900,-.
Daar hadden we niet veel trek in.

Terug naar Turkish Airline gate 25.
Ik zag de bui al hangen. Terwijl Paulien met Turkish Airlines onderhandelde belde ik het REISBURO in Groningen. We hadden expres niet alleen via het internet geboekt zodat we in geval van nood hen konden inschakelen. Ze zouden kijken wat ze konden doen en terugbellen.

Paulien kwam met een flink aangeslagen terug van de TURKISCH AIRLINES bali.
Die zeiden dat het niet hun fout was maar van het REISBURO. Zij hadden ons nl. in feb. 2011 een ticket verkocht maar niet bedacht dat Loes vandaag reeds 2,5 jaar zou zijn. (Het kastje en de muur)

Tijd voor een break, restaurant met klimtoestellen waar de meiden even los en wij aan een flinke bak koffie konden met een pannenkoek voor de meiden en een heerlijk belegd broodje voor ons. Pfffff.

Het REISBURO gunde ons een lange pauze. Wij wilden na 45 min duidelijkheid. Als we de stoel voor Loes niet vergoed kregen konden we niet vertrekken.
Dus kozen we voor de toch wat diplomatieke stijl van Paulien.
Na 15 oneindige minuten kwamen uiteindelijk de verlossende woorden van het REISBURO Globe. Het geld voor Loes haar stoel werd door hen vergoed!!! ;-D

Paulien vervolgens weer als een speer naar ticketdesk van de KLM. Daar trok ze Nr B256. Geholpen werd nr. B236...

De meiden mochten de kadotjes voor in het vliegtuig uitpakken en Paulien en ik deden een schietgebedje. Laat nog een stoel over voor Loes, anders gaat het feest vandaag niet door en kunnen we vannacht een hotel opzoeken.

Met een big smile van hier tot Bangkok kwam mijn lief naar ons toe zwaaiend met 4 wit/blauwe KLM-tickets.

Bangkok here we come!

Een 2 uurtjes later sliepen de meiden.