www.garstman.com - update

Sengiggi - Lombok - Indonesia

Lombok met de auto HATI-HATI (deel 2)

17 febr Tetebatu - Sengigi - Tetebatu

Heet dat niet een contradictie? Als 2 uitersten 1 situatie opleveren? Om 5 uur 's morgens worden we wakker van het gebed van de Iman. Gevolgd door nog 1 en nog 1 en nog 1.. Wel 6 oproepen tot het gebed klinken door de vroege ochtend. En Niek ligt naast me te vloeken in bed..

Na het ontbijt belt Niek belt met de auto-man. Na een paar mislukte pogingen krijgt hij hem toch echt aan de lijn. De auto is pas 3 maanden oud is zijn reactie.. Dat kan best wezen maar de banden onder de auto niet. De auto-man vindt het prima, we mogen bij hem wel een andere auto op komen halen. (ja dat moest er ook nog eens bij komen..) Volgens de mensen van 'Haikiki' is het een uurtje heen, uurtje terug. Niek spreekt dan ook af om 's middags even heen en weer te rijden.

Tetebatu heeft 2 highlights. Een grote en een kleine waterval. De kleine waterval heeft er een zwembad bij dus wij gaan voor de kleine! Je kunt er komen met een lange wandeling door de rijstvelden of via een omweg met de auto. Wij gaan met de auto. Tot onze verbazing is het een heel complex. Allerlei kraampjes die drankjes, koekjes en instant-noodles verkopen staan rond de ingang. We kopen een kaartje en lopen door een grote poort naar binnen. Er wordt druk gewerkt aan de tuin en de herrie van een motorzaag is oorverdovend. Als we naar beneden lopen zien we een enorm lichtblauw betegeld bassin... zonder water! Als Niek zijn beklag gaat doen bij de kassa krijgt hij te horen dat er wordt schoongemaakt. Vette pech! De stemming zat er al niet zo goed in door de auto en dit helpt niet mee. Gelukkig ontdekken de meiden een kinderbad waar wel water in zit. Het komt van de waterval dus het is ijskoud!!! Dat zijn we niet meer gewend. We zijn bijna de enige op het (hele) grote terrein. Sterre ontdekt een jongen die binnenbanden verhuurt. We zetten de kracht van positief denken in... Het is dan wel een oorverdovende herrie maar he! Het hele complex kan wel een opknapbeurt gebruiken en.. voor rp 6000 hebben we nu wel 2 puntgave binnenbanden!!
De meiden hebben vreselijk veel plezier. Ook wij wagen ons aan een zwemmetje. Net als het voor ons tijd wordt om op te warmen komen er hele ladingen schoolkinderen. De jongens plonzen in hun nakie het water in. De meiden in hun onderbroek. Sterre en Loes vinden het prachtig. Vooral de jongens sloven zich enorm uit. Eentje vergeet zijn schoolpet (soort fez) af te zetten. Tot grote hilariteit van iedereen.

Als we weer naar de auto lopen besluiten we in een opwelling toch met elkaar de auto te ruilen. De route loopt langs de hoofdstad en het zit me niet lekker dat Niek dat alleen moet doen. Met de kinderen 'even' heen en weer is ook geen aantrekkelijke optie maar goed.. kiezen tussen kwaden.
Achteraf gaat de heenweg best voorspoedig. Het jaar aan winst in jeugdigheid die we hadden gewonnen bij de andere waterval zijn we wel weer kwijt door de stress maar het lukt ons toch om in een uur en een kwartier heelhuids in Sengigi aan te komen. Terwijl Niek een andere auto uitzoekt 'mag' ik koffie drinken met de vrouw van de auto-man. Ze haalt er een neef bij, die op Java studeert, om te vertalen. Echt veel verder dan de kinderen gaat haar interesse niet maar met de neef is het wel leuk kletsen.

Na 3 kwartier zijn we in het bezit van een Daihatsu Xenia met 4 banden met profiel. Met weer een wijze levenles geleerd (altijd de banden controleren als je een auto huurt!) gaan we eerst maar eens lekker lunchen in het restaurant van het hotel waar we geslapen hebben. Stiekem hopen we dat we daarna even van het zwembad gebruik mogen maken. Gelukkig hebben we de meiden niets beloofd want die vlieger gaat niet op. Ze vragen zo'n bespottelijke prijs x4 dat het feest niet door gaat. Als 1 vd serveersters het ook nog eens waagt om te zeggen dat Loes elke dag huilt (terwijl ze voor de zoveelste keer in de meiden hun wangen knijpt ondanks alle waarschuwingen) is de maat vol. De volgende keer slapen we hier niet weer!

Dan rijden we terug. We hebben nog een ijsjes-stop want beloofd is beloofd. En als ze het vandaag niet verdient hebben wanneer dan wel.. Op een hete dag, zonder speelgoed 2x een heel eind in de auto...en geen wanklank vanaf de achterbank! Hele fantasieverhalen en liedjes vertolken ze met z'n 2-en. Terwijl wij ook nog om de haverklap in de stress schieten omdat er ineens een auto met een koe in de laadklep afslaat zonder richting aan te geven of dat Niek vol in de rem moet voor een paard met wagen terwijl de brommers links en rechts voorbij schieten.
We nemen een verkeerde afslag en rijden een heel stuk smal bergweg voor niets. Het is er prachtig maar op dit moment willen we maar 1 ding en dat is terug naar ons huisje. (en de meiden naar beer) Keren en terug naar de hoofdweg dus. En het een paar kilometer verderop nog maar eens proberen. We hebben er alle 4 nu echt geen zin meer in.. We vragen dan ook om de 500 meter of we nog goed zitten.. En als we dan e.i.n.d.e.l.i.j.k bij de juiste afslag zijn aangekomen... zijn er wegwerkzaamheden! Er wordt geasfalteerd. Brommers kunnen er langs maar met de auto heb je gewoon pech.. Op de 'kaart' staat 1 klein wit dun streepje als alternatief. Het is een heel steil rotsig weggetje. We slingeren alle 4 van hot naar her door de Daihatsu heen. Om.... potver*** ...! bij precies dezelfde afslag weer uit te komen!!! De moed kan niet verder zakken.. Het is 17.30 ondertussen, over een uur wordt het donker en we weten het echt niet meer..
Dan wordt er op het raampje getikt.. moeten wij naar Tetebatu? De man probeert met handen en voeten duidelijk te maken hoe het alternatieve weggetje loopt om dan aan te bieden een stukje met ons mee te rijden.. als ik het niet erg vind dat hij op mijn plekje gaat zitten?? Erg?! Ik kan de beste man wel zoenen! We rijden door een soort van steeg waar het nu een drukte van belang is natuurlijk. Hij dirigeert iedereen aan de kant voor ons (Loes is zelfs onder de indruk; '..die meneer praat hard!) En dan staan we 10 minuten later weer op bekend terrein. De weg ligt voor ons..

Als we bijna thuis zijn staat er een groepje schoolkinderen in sportkleren langs de weg. Niek remt al af voor de bocht die voor ons ligt als een 6 jarig jochie met een bol koppie plotseling de weg oversteekt. De remmen gieren en we staan abrupt stil! In een seconde die eindeloos duurt gebeurt er helemaal niets.. Dan begint een jongen te schreeuwen en kijk ik in de verschrikte bruine ogen van de 6 jarige. 2 volwassene rennen vanaf de overkant naar het groepje toe. De oudste jongen krijgt er van langs. De jongste die onbedaarlijk aan het huilen is wordt opgetild. Hij mankeert niets. 'Hati?', geen hati..  Als alle partijen ' sorry' hebben gezegd rijden we bibberend verder. Sterre en ik moeten er even flink van huilen. ' Ik was zo geschrikt' zegt Loes en daarmee vertolkt ze het voor ons allemaal.

We eten nog een broodje en kijken Tom en Jerry op bed. Onze nieuwe achterburen vertrekken met veel lawaai op hooggehakte schoenen in een dubieus kwartet. We worden gerustgesteld door de man van het hotel. Ze komen alleen om bier te drinken en... je weet wel..!? Tuurlijk! dan kan er vandaag ook nog wel bij! Ze blijven niet voor de nacht gelukkig..
En dan rest er van deze dag alleen nog een donkere avond gevuld met het geluid van cicades en kikkers..


18 febr Tetabatu - Kuta

Na een zeer onrustige nacht (geritsel, gebonk, kikkers,imans en arbeidsvitaminen voor de moskee die vlakbij gebouwd wordt..) vraag ik aan de man van Haikiki of ze misschien 's nachts apen op het dak hebben.. 'Nee!' lacht ie.. ' geen apen.. ratten!'

Voor we Tetebatu verlaten besluiten we het nog een kans te geven hier. Er is nog een mooie grote waterval en het zou toch zonde zijn als we die niet hebben gezien. Het is een vreselijke weg naar de waterval toe.. We zijn heel blij met onze nieuwe bandjes! Maar 250 meter voor de ingang is het asfalt zo weggeslagen dat we de grip bijna verliezen en besluiten gewoon naast de weg te parkeren. Een magere man met een mislukte coupe soleil in sarong zegt dat we wel bij zijn broer mogen parkeren. We bedanken vriendelijk voor het aanbod omdat hij een prijs noemt waar we normaal gesproken 10 auto's van kunnen parkeren. Dan moeten we het zelf maar weten zegt ie maar dan staat hij niet in voor de gevolgen... Worden we nu gewoon een potje gechanteerd? Als we de koele blik in zijn ogen zien dan denken we ook dat een 'opspattend steentje' best mogelijk is.. We kletsen de prijs af tot 5 auto's en worden netjes naar een huis gedirigeerd. Bij de ingang van het park staat Blondie ons weer op te wachten. 'You need guide' het is niet eens een vraag meer een commando.. We kopen een officieel kaartje en gaan er dan gauw vandoor.. Over een verhard pad 1,5 km door de jungle. Als je hier een gids nodig hebt dan heb je meer hulp nodig in het leven... De irritatie is echter nog niet uit ons systeem en een groepje jongeren dat ons achterop komt hebben in 1e instantie pech... 'Hello?! Let me introduce myself.. What's you're name?' Met een fototoestel lopen ze te filmen en dat is de druppel... Niek maakt ze meteen duidelijk dat je jezelf wel kan introduceren maar dat het dan wel beleefd is als je even toestemming vraagt om te filmen. Ze druipen af en we hebben de jungle weer voor onszelf..
De waterval is prachtig! Zo een uit een boekje.. Een enorme waterstraal dondert 25 meter naar beneden om te eindigen in een soort van bekken gevormd door enorme keien. 2 dappere meisjes zeggen meteen Nee! Het is ook een oorverdovend lawaai.. Niek plonst er wel in en ondertussen raken we aan de klets met de groep jongeren die natuurlijk harstikke aardig zijn.. Ze hebben hun semester aan de universiteit afgerond en dit is een soort schoolreisje. Iedereen ligt in zijn kleren in het water en het gaat er super-relaxed aan toe. Ondertussen wordt ik op de hoogte gebracht van de laatste roddels.. die is zwanger en die zijn net getrouwd.. Als de hele club is uitgezwommen ga ik samen met een aantal duitse meiden in bikini onder de straal. De studenten zien we pas weer als wij (aangekleed) de rotsen weer over klimmen. Heel respectvol allemaal. (heb wel anders meegemaakt..)

Terug bij Haikiki hebben ze daar nog een verrassing voor ons. Bij het betalen blijkt er 10% gouvermenttax over de rekening heen te komen.. De kleine regeltjes.. Een protest levert niets op uiteraard. Niek verteld ze wel nog even wat we van de hele gang van zaken vinden en dat het zooo verwaarlozen van je accomodatie zonde is van de prachtige omgeving..
En dan is het einde Tetebatu... Toedeloe Tetebatu.. Daar gaan we nie meer naar toe..
De asfaltweg is af en droog dus we zijn het dorpje zo uit..

De reis naar Kuta gaat goed. Onze kaart is alleen niet up to date. Er is een nieuw stuk snelweg aangelegd omdat het nieuwe internationale vliegveld is geopend. Regelmatig vragen we naar de weg en echt iedereen weet het antwoord dus aan het eind van de middag staan we in Kuta. Een klein vissersdorpje waar het 'ineens' stikt van de accomodatie, eettentjes, winkeltjes en Jack Johnson door de boxen klinkt.. Heel relaxed allemaal maar wel even een 'omgekeerde cultuurshock' ineens.

We crossen door Kuta voor een leuk onderkomen. We hebben de meiden een zwembad beloofd dus de keuze is beperkt. Als weer terugkomen bij optie 1 blijkt deze een belofte te hebben gedaan die hij niet na kan komen. De kamer die wij willen is al gereserveerd. Ik trek mijn beste 'don't mess with me' gezicht! En waarschijnlijk is het een hele goede want als alternatief wordt ons de upperclass bungalow aangeboden. Een balzaal van een kamer met een kingsize bed, koelkast, airco en een enorme buitendouche met warm water en.. uitzicht op het zwembad. Nou vooruit dan maar.. dat het een twee-onder-een kap woning is zien we deze keer maar door de vingers:-) Sterre en Loes staan te dansen en te springen als ze al die ruimte zien dus de accomodatie-test is geslaagd.
10 minuten later liggen we in het zwembad..

En dan hoort dit stukje afgelopen te zijn.. genoeg avontuur voor 1 dag. Maar er komt nog een 'staartje'. Als de meiden na pizza (!!) om 20.30 in bed liggen, is bij ons het licht ook wel uit. Wij gaan ook. Niek rommelt nog wat in de kamer en ik poets mijn tanden. Als ik wil plassen valt mijn oog op een vreemd lang ding.... Kronkelend  doet een slang van een centimeter of 30 zijn best om zijn weg via de muur te vinden. Hij is heel dun, zwart en heeft een rode kop.. Niek (mijn held!) wil met een handdoek aan de gang maar dat mag niet van mij. Ik hol naar de receptie op zoek naar hulp en krijg daar een antwoord dat ik niet verwacht.. 'I need you're help, we have a snake in the bathroom..' 'Oh! one or two?' Even ben ik van slag maar dan komt er aktie. 2 mannen gewapend met zaklantaarn, handdoek en 2 stokken gaan de slang te lijf. Ze vragen nog vriendelijk om toestemming om hem te doden. We hoeven niet na te denken... De rest van ons verblijf gaan de klapdeurtjes met een ijzeren pen op slot en checken we elke keer ieder hoekje voordat de meiden (en wijzelf) naar binnen gaan.. 's Nachts droom ik uiteraard van de moeder van 5 meter lang. Maar gelukkig.. die bestaat waarschijnlijk niet.. (we google-en wel in Groningen).



19,20,21 febr  Kuta en weer terug naar Sengigi.

We worden wakker met een nieuw doel voor de komende dagen; we gaan zo weinig mogelijk beleven!
Ons hoofd zit zo vol dat er geen avontuur meer bij wil. We liggen voor de zekerheid heel lang in bed, maken uitgebreid gebruik van het zwembad en als we ons dan buiten de deur van 'Matahari Inn' (ons hotel) wagen dan zijn het korte uitstapjes..
En het lukt! We hebben een paar heerlijke relaxede dagen.. Sterre haar beer is even kwijt maar gelukkig vinden we hem terug in de badkamer. Niek ziet nog een 'bandit sea snake' maar op gepaste afstand en in laag water dus na een fotoshoot loopt ie er zo bij weg.

Kuta is ook relaxed. Het is de surfershemel van Lombok. Een surfboard is hier een standaard accessoire en de het belangrijkste gespreksonderwerp zijn golven. Qua gebleekte piekharen en backpackers kloffie passen wij hier prima (Niek wordt dan ook begroet met Yo Bro!) maar verder horen we dus niet tot de doelgroep. Het is absoluut geen straf om een middag, op de mooiste stranden van Lombok, naar golven en surfers te kijken. Het is er supergezellig. En wat komen we daar tegen? Onze 'oude' auto vol met surf-japanners.. De auto, compleet met versleten banden, was een uur later al weer verhuurd! We hadden onze posters vergeten maar helaas die liggen er niet meer in...

En dan is het tijd om de auto terug te brengen. We rijden bijna de hele nieuwe vierbaans weg af en vermaken ons reuze goed! Zo vaak hebben we ook nog geen vierbaans weg gezien met zebra-paden en een markt op de weg. Een brommer met gezinnetje waarbij de moeder heel relaxed haar baby de fles geeft scoort hoog op onze verbazingsladder. Ook hier geen verkeersborden. We rijden een aantal keer fout maar het grote voordeel is dat we al in hartje Mataram staan als we volgens mijn schatting nog maar halverwege de route zijn. En wat raak je snel aan chaos gewend. Moesten we vorige week er nog niet aan denken om door de hoofdstad te rijden.. Nu blijkt het zo logisch in elkaar te zitten met 1 richtingswegen dat we besluiten om 'even' nieuwe posters te halen.. De man herkent me en is zo verbaasd dat ik ze met nog meer korting mee mag nemen.

Met Sengigi in zicht zet Loes de kerstliedjes in. Vrolijk zingend zien we het strand al liggen. En dan in de laatste bocht gaat het alsnog fout. Hati hati! Een brommer wil in de bocht vanuit stilstand de weg op en Niek moet vol in de rem.. Een andere brommer knalt op onze auto en we hebben een deuk. Er hangt meteen een grimmig sfeertje en het opstootje dat ontstaat praat allemaal door elkaar heen en is niet te verstaan uiteraard. De stilstaande brommer gaat er als een speer vandoor. Niek ziet in de eerste gauwigheid niet veel bijzonders en schudt de hand van de brommer die achter op ons knalde. Even lijkt alles koek en ei maar dan komt de man, opgestookt door anderen, alsnog verhaal halen. Het is duidelijk 'oude' schade maar vooral de dame achterop de brommer tettert zo hard dat het opstootje nog groter wordt. Als een man 'No problem' tegen Niek zegt besluiten we daar heel hard naar te luisteren. Snel in de auto, deuren op slot en weg wezen...
Bij het inleveren van de auto wordt er even diep nagedacht, de tank met benzine is nog bijna vol en de auto-man vind het wel goed.. Niek wordt bij het hotel afgezet en we gaan lekker lunchen...

We hebben het avontuur volbracht!

Lombok met de auto HATI-HATI (deel 1)

HATI HATI;  Indonesische uitdrukking. ~ goede reis/~ gevaar/~pas op.
                    in enkelvoud HATI ~ au/pijn


14 febr Sengigi - Batu Koq

Terwijl de meiden de nieuw gekochte 3D film van de smurfen kijken, pak ik alle tassen in en haalt Niek de auto. Het gaat allemaal voorspoedig en tegen de tijd dat Gargamel met eieren wordt bekogeld door het hele smurfendorp zijn we klaar. Voor de zekerheid slaan we nog een hele voorraad koekjes/snoepjes/brood en water in en dan kunnen we! Lombok here we come! In een prachtige donkerrode Suzuki Arena APV. (3 maanden oud maar dat zie je er niet aan af!) Het is natuurlijk even wennen al die bochten, steile wegen en het links rijden en schakelen. Niek had de taxi-chauffeur nog om wijze raad gevraagd wat resulteerde in een spoedcursus Lomboks rijden. (toeteren bij ieder voertuig dat je inhaalt is wel de belangrijkste regel) In het begin gaat de ruitenwisser nog steeds aan als Niek richting aan wil geven. Ik had het noooooit gedurfd maar Niek heeft er lol in. Er is maar 1 weg dus zolang we de zee aan de linkerkant hebben gaan we goed. Het verschil met Bali is inmens groot. Niet alleen qua religie, mentaliteit en rijkdom, het is ook snel duidelijk dat het toerisme hier in de kinderschoenen staat. In Bali zijn alle uitzichtspunten of plekken die ook maar een beetje intressant zijn voorzien van restaurantjes en guesthouses. Hier moeten we goed zoeken naar een plekje om te kunnen lunchen. Maar uiteindelijk eten we in Warung Anna en -uniqum- voor het eerst sinds Thailand eten we in restaurant waar ook plaatselijk bevolking aan tafel schuift!
Als we afslaan naar een mooi strand blijkt deze hermetisch afgesloten door de 2 duurste hotels van Lombok. Verder dan een slagboom met een keurig in uniform gestoken meneer komen we niet. Guest only.. en aangezien kamers hier $450.- minimaal kosten draaien we de auto maar weer.

De reis gaat goed. Wij vinden het spannender dan de meiden. Die vermaken zich prima achterin. Zolang er maar met regelmaat koekjes naar de achterbank worden geschoven. Als we de hoofdweg verlaten wordt het nog spannender. De weg wordt smaller en het aantal merkwaardige zaken die we tegenkomen neemt toe. Eenden op de weg, mensen die bossen bamboe sjouwen zodat ze wel 3 meter breed zijn, enorme gaten in de weg en dan noemen we de kippen, eenden en ander klein spul nog niet eens. Het is een uitdaging! Tegen het eind van de middag arriveren we op een prachtige plek. Een viertal bungalows staan verspreidt over een goed onderhouden grasveld. Naast de zwemvijver staat een knus openlucht restaurant. En het uitzicht.... dat is miljoenen waard (in euro's) Als ik uitstap om te gaan informeren hoor ik een doffe knal op het dak van de auto. Ik kijk omhoog en staar recht in de ogen van een zwarte xxxx aap!! Het is dat je geen hartaanval kan hebben van 5 seconden maar hij slaat in ieder geval een paar slagen over.. Als ik nog aan het bijkomen ben van de schrik komt er een hartelijke duitse dame naar me toe. Dit wordt moeilijk onderhandelings-technisch gesproken.. Hier wil ik wonen!! Helaas maakt de dame het heel makkelijk voor ons. Ze heeft namelijk geen plek... He??! Dit is de eerste keer dat we dat te horen krijgen. En we hadden het zo verdient na vandaag.. We drinken wat in het restaurantje maar we moeten hier snel weg..  (voordat we collega-toeristen gaan ombrengen) Met de minuut gaan we ons hier meer thuis voelen. Als we ooit nog eens op Lombok belanden reserveren we een jaar van tevoren!

Een kwartier later en een berghelling verder staan we in Batu Koq. Hiervandaan is het mogelijk om de vulkaan Rinjani te beklimmen. 1 van de hoogste van Indonesie. Er zijn een tiental overnachtingsmogelijkheden en ik bekijk ze allemaal.. Het ene hok is nog smeriger dan het ander. De mensen zijn allemaal reuze aardig maar dit kunnen we de meiden niet aan doen. Geen ventilator, geen klamboe (en we slikken hier malaria-tabletten..) geen alternatief in de wijde omgeving..
Gelukkig stuitten we op het allerlaatst op ' The Horizon Villa and restaurant '.  Ook geen fan en klamboe maar dit kan door de beugel. We betalen 2x de prijs van zo'n hok (nog niks dus) maar dan hebben we wel een kamer, woonkamer en badkamer voorzien van enorme ramen (heet!!) met een prachtige uitzicht over de zee in de verte aan de ene kant en de vulkaan in al zijn glorie aan de andere kant. De vallei is gevuld met ontelbare rijstvelden in alle kleuren groen die er bestaan..
We eten een broodje en de chauffeur wordt voorzien van een wel verdiende Bintang (bier). Als de meiden liggen te zweten in hun tentjes besluiten we toch om de boel open te gooien. In de afweging muggen-koelte wint een briesje. De grote ramen kunnen gelukkig open en de deuren ook. In het donker kijken we naar de lichtjes die hier en daar verschijnen.. Gemengde gevoelens over de hele onderneming bekruipen ons.. Spannender en zwaarder reizen dan we hadden ingeschat, ook verrassend en avontuurlijk..
(en dat na dag 1)


15 febr Batu Koq

De dag begint al vroeg! Door een gebrek aan gordijnen voor die grote ramen zijn we getuige van een prachtige zonsopkomst. We hoeven er ons bed niet eens voor uit.. In theorie dan want Niek's camera 'roept' hem vanuit de rugzak. Sterre is ook wakker en samen gaan ze eruit. Loes en ik draaien ons nog eens lekker om.
Terwijl Niek de ene schitterende foto na de andere maakt zegt onze 'goede-dieren-zoeker' Sterre ineens; 'Kijk! Papa een aap!' In eerste instantie moet Niek even goed kijken maar dan ziet ook hij een aap in de papaya-boom. Al snel gevolgd door een oom, tante, zusje, opa.. een hele familie! Daar komen Loes en ik ook wel ons bed voor uit...
We zijn onder de indruk van de drukte van de beesten. Als we dit gisteravond hadden geweten hadden we niet zo relaxed bij die open ramen gezeten..
Bij het ontbijt verteld de jongen van onze 'villa' dat de apen een ramp voor de omgeving zijn. Ze vreten alles op wat ze tegen komen en er is niet veel aan te doen..

De meiden zijn meteen beste maatjes met de dochter (Rita). Ze is 3 jaar maar het allerbelangrijkste is: Ze heeft 2 fietsjes. Een klein loopfietsje en.. een fiets met zijwieltjes. De meiden crossen door het hele restaurant en bij het huis van de familie. Het is een piepjong stel dat hier de boel runt. De baas woont in Australie. Die komt 1x per jaar langs en geeft zijn instructies verder per internet.
Sterre is wel onder de indruk van het weinige speelgoed dat Rita heeft. Ze snapt goed dat het heel aardig is dat ze dan ook nog haar fietsje wil delen en daarom gaat het heel goed met z'n 3tjes. (Loes deelt niet!)

Omdat de vulkaan beklimmen er helaas niet in zit doen we de andere tocht, een bezoek aan de waterval. We lopen eerst door het hele dorp en we vormen met z'n 4-en een ware attractie. Iedereen komt er zijn huis voor uit en gaat er eens lekker voor zitten. Wij kijken net zo goed onze ogen uit dus het stoort niet. We komen een jongen tegen die een grote sprinkhaan (13 cm) heeft gevangen. Hij heeft een touwtje om zijn nek gebonden. Fascinerend speelgoed! We kopen nog een fles water bij een winkeltje en dan worden we aangesproken door een jongen op de brommer.. of we naar de waterval gaan? We hebben in de reisgids gelezen dat je danig lastig gevallen kan worden hier en na de ervaringen bij de boot zijn we dan ook op het ergste voorbereidt. De jongen zoeft echter al wer verder op zijn brommer voordat we ja! kunnen zeggen.. 100 meter verder snappen we waarom.. De brommerjongen zit in het hokje bij de ingang van de waterval en verkoopt ons het kaartje!!

We zijn de enigen.. op een paar werklui na die enorme zware balken hout naar boven tillen. Geen zweetdruppel te zien. Het is een traps-aangelegd pad en in de verte horen we het water al kletteren.
Het is een hele hoge waterval en het dondert dan ook met veel lawaai naar beneden. Het is de eerste waterval die de meiden ooit hebben gezien realiseren we ons ineens. Ze zijn danig onder de indruk. Het verhaal gaat dat je elke keer als je onder de waterval staat je een jaar jonger wordt. Kleren uit dus!! Sterre durft er echt niet onder. (als je nog maar 4 bent is de noodzaak ook nog niet zo groot) Dat zit haar niet lekker, helemaal niet als Loes wel durft.. Nee zeggen is ook dapper leggen we uit. En zo genieten we na onder een afdakje met 2 dappere meisjes!
Als Loes naar de w.c moet blijkt ook zij haar grenzen te hebben. Een blik op de vieze w.c en ze zegt resoluut; ' Hier ga ik niet poepen!'  Waren we in Groningen nog bang dat Loes weer voor de luiers zou kiezen bij het zien van de eerste Aziatische pot, niets is minder waar.. En hoe hadden we het ook kunnen denken.. Vaak zijn de toiletten mooi blauw of roze met allerlei fantasietegeltjes ('Heeuwe mooie w.c papa!') en bij de hurk-w.c's mag je met kleine bakjes water gooien!! ('.. is dit de doortrek?')

We lunchen in een warung en dan lummelen we de middag wat door. Loes en Niek slapen een uurtje. Maar Sterre is te onrustig en dus gaan wij tekenen in het restaurantje. Rita komt al snel kijken en de potloden zijn niet meer intressant. Spelen!


16 febr Batu Koq - Tetebatu

Shine and rise! Wakker geworden van de moskee is Sterre vast bij ons in bed gekropen maar de zonsopkomst is minder spectaculair dan gisteren. Ook geen aap te zien dus we hebben echt mazzel gehad gisteren. Dan de tassen maar inpakken want we moeten vandaag de pas over..
Als ik een ontbijtje ga bestellen vraag ik of ze ook toast hebben ipv pannekoeken. De jongen is superaardig maar pannekoeken bakken kan ie niet! 'Yes on the second day we always provide toast!' 30 seconde later gevolgd door het geluid van een brommertje.. En dit bevestigd ons vermoeden dat ze gewoon geen voorraad hebben en alles wat we bestellen uit de winkel verderop halen.. Nu kunnen we het zeker weten vergeten dat we deze vakantie ooit nog CO2 neutraal kunnen maken!!

We worden uitgezwaaid met een vrolijke 'Hati-Hati'  en laten een dikke fooi achter. Een bijzondere familie...
We hebben 2 opties voor de reis van vandaag. De hele kust volgen of de bergpas over. We hebben ons goed laten informeren en de pas is open, door diverse bronnen is ons verzekerd dat we de weg met de auto kunnen rijden al is het asfalt niet super en de weg stijl. We kiezen voor de pas.. De meiden installeren zich weer op de achterbank, de koektrommel van Norma is weer gevuld dus we kunnen..

'Hobbel' nummer 1 hebben we al na een dikke kilometer. We moeten door Bayan en het is markt. Deze wordt niet gehouden op een plein maar gewoon op de doorgaande weg. Ons minibusje moet dus een weg zien te vinden (letterlijk) tussen tientallen mensen, stapels fruit en groente, straatventers, kippen, koeien en krioelende brommers die zorgen voor de aan-en afvoer. De mensen zijn niet echt bereid om ruimte te maken voor ons en als er nog een gammel vrachtwagentje ons moet passeren heeft heel Bayan een groot probleem. Het lukt..! ...Dan blijkt dat we de verkeerde weg hebben gekozen en we dus 'even' moeten keren! Of men ziet er nu wel de humor van in.. of gezicht staat op h.e.l.p in ieder geval speelt een man even voor politieagent en dan rijden we toch nog het dorp uit..

Dat het oosten van Lombok een stuk religeuzer is, is meteen te zien. Alle vrouwen dragen een hoofddoek en al gauw zijn de moskee-en niet meer te tellen. Op de achterbank levert het een komische ruzie op.. Sterre en Loes roepen om het hardst dat het hun moskee is als deze aan hun kant van de auto door het raampje te zien is.. 'Nee Loes, dit is mijn moskee!'

We stijgen en stijgen tot we een plateau bereiken met spectaculaire uitzichten op de vulkaan en de velden vol gewassen. Naast rijst zien we ook pepers, tomaten en kool. Wat hadden we graag die vulkaan beklommen..

Op de pas hangen flarden met wolken. De weg is voorzien van grafitti-teksten. Veel namen met hartjes. We komen dan ook opvallend veel stelletjes op de brommer tegen. Het is vast een romantisch uitje...

Vonden we de weg omhoog al een uitdaging..naar beneden is het echte werk.. Hele stukken weg zijn weggeslagen en er zijn enorme kuilen en gaten in het wegdek. Het voelt net of we met een rally mee doen. Een slingerend stuk 'asfalt' van 15 kilometer lang door de jungle is het. Sterre en Loes zijn terleurgesteld.. volgens het boekje zijn er veel apen in dit bos maar ze laten zich niet zien. Gelukkig stuiten we nog op een familie als we de bewoonde wereld weer bereiken.. dit verzacht het een beetje.

In het begin van de middag bereiken we Tetebatu. We hebben gereserveerd bij een guesthouse met een stip-notering in ons boek! Na zo'n intensieve rit hebben we geen zin meer in gezoek.. wijs geworden! Maar ook reisgidsen zijn aan veranderingen onderhevig. The nice staff had plaatsgemaakt voor een beroepschagerijn met een aso-staar collega. De decent rooms waren gekrompen en een nice view hadden we niet door die stomme staar-collega. Nou ja zeg.. als de warme douche het ook nog een keertje niet doet wordt ik pas echt chagerijnig! Tot groot plezier van de meiden poedelen we dus maar wat met warm water en na een broodje gaan we de boel maar eens verkennen.

Hello! Hello! Whats you're name? De voetbalwedstrijd die achter het guesthouse bezig was is afgelopen en ze hebben ons in de gaten gekregen. Sterre heet vandaag weer mega-mindy en Loes piet-piraat want die loopt met mijn sjaal op haar hoofd. In eerste instantie vinden ze het prachtig.. Alle kinderen rennen hard weg als ze er aan komen dus onze meiden voelen zich heel stoer. De sfeer verandert als we richting het dorpje lopen en steeds meer kinderen ons in de gaten krijgen. Het aantal groeit en groeit tot we door een slinger van dik 60 kinderen zijn omringd. Zelfs op onze arm durven de brutaalsten nog in de arm of billen van de meiden te knijpen en we vluchten dan ook een restaurantje in om de grootste groep kwijt te raken. Dit is niet leuk! Als we onze weg vervolgen is het iets rustiger. Maar nog steeds horen we overal 'Hello Mindy!'
En dan ziet Loes ineens een speeltuin!!! Met een glijbaan en een wip.. (bij een school) De eerste sinds we zijn vertrokken. We proberen uit te leggen dat het nu misschien niet zo handig is maar ze willen zooo graag even kijken.. Van de glijbaan lukt nog wel maar bij de wip staan zoveel kinderen te kijken dat het Sterre al snel te gortig wordt. Ze begint te huilen en we grijpen in. Een man die in de tuin van de school aan het werk is komt met 2 donuts aan zetten. Het helpt goed tegen de tranen.

Wij slaan snel een zijweg in en komen dan in straatje waar zij aan zij meer accomodatie wordt aangeboden. We besluiten vandaag nog te gaan verhuizen. Ieder kind weet nu waar wij wonen en het senario voor morgenvroeg laat zich makkelijk raden.
De hutjes die we bekijken zijn absoluut van mindere kwaliteit maar wel veel mooier van uitzicht. Uiteindelijk vallen we voor 'Hakiki bungalows'. Een 5 tal huisjes staan rond een rijstveld en daar achter in al zijn glorie de vulkaan. In Amed hebben we 1x een hele luxe bungalow bekeken waar ze een zolder hadden met een bed. Sindsdien heeft Sterre het over een huisje met een zolder. Dit is de kippenhok-variant van dat huisje.. ('Hier wil ik wonen!' en daar ging de onderhandeling..) Niek gaat terug om de auto en de spullen te halen. Hij moet ons uit kopen bij de beroepschagerijn maar dat is dan maar zo..

Als we de spullen uit de auto halen valt mijn oog op de voorband van de auto. Er zit aan de binnenrand helemaal geen profiel meer op! We doen een naderende inspectie en dat levert nog een profielloze band op, een band met een gat in het profiel en een versleten reserveband!! Ter plekke wordt ik laaiend, welke idioot leent nu zo'n auto uit! En boos op onszelf.. dat hadden we natuurlijk moeten controleren! Niek blijft gelukkig rustig en diplomatiek maar als we terug denken aan de wegen die we hebben gehad..

's Avonds wordt ons geduld nog eens op de proef gesteld. We moeten bijna anderhalf uur wachten tot ons eten klaar is en dan smaakt de sateh ook nog eens naar bezine.. Nu slepen de meiden ons er door heen. Sterre zit smakelijk te eten (?!) en na een Tom en Jerry filmpje liggen de zussen allebei in hun slaapzakje tevreden naast elkaar in een echt bed!

oh what a beautiful day!

De moslimvrouwtjes kunnen goed observeren

13 febr oh what a beautiful day!

Om 7.30 krijg ik een porretje van Niek. '... ik denk dat ik mijn bankpasje vergeten ben mee te nemen gisteren na het pinnen... ik weet het eigenlijk wel zeker!'
En zo begint een dag die er heel anders uitziet dan we hadden verwacht..

Niek besluit de hulp in te roepen van Frens en Norma. Ze zijn meteen bereidt de helpende hand te bieden. Achterop de brommer van de buurman van F&N gaat Niek terug naar het centrum om foto's te maken van het aparaat en alle nummers te noteren die mogelijk nodig zijn.  Niek belt daarna met diverse mensen. Hij krijgt er wel 10 aan de lijn. De een spreekt geen engels, de ander heeft niet de autoriteit om er iets over te zeggen. Met een kopje koffie erbij krijgt hij uiteindelijk te horen dat de pinautomaat het pasje waarschijnlijk heeft ingeslikt. Een reparateur zal het apparaat openen en het pasje naar het hoofdfiliaal in Mataram (hoofdstad) brengen. Daar ligt het dan aan het eind van de dag op hem te wachten. Insjallah (als allah het wil..). 2 uur later staat de 'de huurauto' man bij het hotel hem op te wachten en na een kort verslag reageert hij begripvol, de hele auto-transactie wordt een dagje uitgesteld.. Want om nu meteen in een linksrijdende auto naar de hoofdstad te tuffen is wat teveel van het goede.

En net als wij, de achterblijvers, ons een beetje zorgen beginnen te maken (het is ondertussen 10.15) roept Sterre vanuit het zwembad.. Daar komt Papa aan!
En dan doen we waar we inmiddels heel goed in zijn geworden.. we lummelen de dag wat weg.. Sterre krijgt nog een zwemles, Loes bedenkt haar eigen stuntkip-acties in het water (die wil per slot van rekening ook applaus) en Niek en ik spelen een potje scrabble.
                                   
We kregen gisteren een bakker-tip waar ze stokbrood verkopen dus ik besluit 'even' een broodje te halen..
Terwijl ik naar de weg loop komt een man mij tegemoet die beleefd vraagt of hij mij iets mag vragen... hij heeft van zijn zus, die in het hotel werkt,  gehoord dat wij een auto zoeken en kijk daar staat zijn auto.. hij wil ons ook wel gids-en. Ik heb hem amper beleefd afgewimpeld als er een andere man naar me toe loopt.. ook hij heeft gehoord dat.. en wellicht..  Goh en dat binnen 24 uur.. het voelt toch een beetje alsof we beroemd zijn! Bij de bakker staat een hele grote sticker op de deur dat ze ook visa credit cards accepteren.. Ik vraag eerst maar eens hoe duur zo'n stokbroodje hier is! De dame moet erg lachen als ik het uitleg.. Ik scoor ook nog een pakje 'kaas' en goedgemutst loop ik de deur uit om amper een stap uit de deur een enorme knal te horen gevolgd door de aanblik van een man die een geweer vasthoudt.. op nog geen 2 meter van mij vandaan. Ik duik zo'n beetje met mijn stokbrood in de struiken.. gelukkig heeft ie het op de vogels in de kokosnootboom voorzien..

Als het middagslaapje zo'n beetje ten einde loopt komt de dame van het restaurant naar ons toe lopen.. Er is Telefoon van een Vriend! Het zal toch niet.. Maar jawel.. een vriendelijke damesstem vertelt Niek dat zijn pasje in Mataram op hem ligt te wachten. We vissen Sterre uit het zwembad, plukken Loes uit bed en zelf trek ik voor de zekerheid nog even een broek aan onder mijn jurk. Iedereen een borstel door het haar en we kunnen!

Het taxisysteem in Lombok is fantastisch.. Ze zijn allemaal bloedserieus, zeer behulpzaam en respectvol.. voorzien van nummers en een foto van de chauffeur.  Je stapt in, de meter wordt aangezet en klaar! Enige nadeel is dat ze buiten de toeristendriehoek niet rijden anders hadden we Lombok per taxi gedaan..

En ja hoor.. de wonderen zijn de wereld nog niet uit en lang leve de bureaucratie hiep hoi! Een vriendelijke giegelende dame komt ons tegemoet. We mogen aan een bureau gaan zitten en daar ligt ie.... Niek zijn bankpas (waar de credit-card aan gekoppeld is..)! Niek steekt zijn vreugde niet onder stoelen of banken en de dame gaat steeds meer giegelen.. Terwijl de meiden worden gefotografeerd en rijkelijk van snoepjes worden voorzien zet Niek zijn handtekening onder een papier. Er wordt nog een kopie gemaakt van zijn paspoort en klaar is ie..

(keer uw computer) bankpas-blijdschap

                                                    

Mataram is een grote chaotische stad. Zonder bankpasverlies zouden we het niet in ons hoofd halen om de meiden hier mee naar toe te slepen.. Maar nu we hier toch zijn.. In Mataram staat 1 grote shoppingmall en daar besluiten we naar toe te lopen. Als we de weg vragen aan een voorbij lopende man is hij verbaast.. Er is ook een hele grote markt en zoveeeel andere winkels. Waarom willen wij dan naar een Mall waar elke winkel hetzelfde verkoopt? We doen een dik uur over de wandeling van 5 minuten waar de man het over had.  En echt meneer! dit is al zo anders dan de blokker en de hema bij ons.. hij moest eens weten! De meisjes zijn bijna stil van alle indrukken. Of komt het omdat wij zo compleet uit ons dak gaan? We genieten ons helemaal het rambam! Het is een hele brede straat waar we door lopen met winkels onderin alle panden. Op de 'stoep' staat echter zoveel waar uitgestald dat je soms amper de winkel kan zien. Een mevrouw verkoopt stapels en stapels met verschillende soorten afstandsbedieningen, we komen prachtige plastic tuinstoelen tegen maar ik hou me in en koop een poster met gebedsinstructies. Sterre ziet een mooie hoofddoek met konijnenoortjes en op Loes haar aanraden kopen we een soort gebakjes  voor ons alle 4. Niek had zich voorgenomen om niet teveel met zijn iphone rond te lopen zwaaien maar dit mislukt natuurlijk. Hou je ook maar eens in als je posters met poezen tegen komt naast een grote foto van Hitler!
In de Mall zelf is het ook heel leuk. We worden uitgenodigd voor een demonstratie elektronische voetmassage. De meiden hangen slap tegen elkaar aan van het lachen! Wat een gekriebel.. Je kan hier als kind ook in een autootje rijden. Een medewerker loopt dan met een afstandsbediening achter je aan. We slaan weer een voorraadje tekenspullen en haarfrutsels in en dan is de koek wel op. De meiden willen nog dolgraag eten bij een speeltuin (KFC) maar we zien aan de smoeltjes wel dat de instorting nabij is. 2 Huilende meisjes in de taxi. Gelukkig vind ik nog 2 snoepjes in mijn broekzak van de bankpas-mevrouw. Niek springt nog even weer uit de taxi om xxl luiers te halen en dan zijn we een half uur later toch weer in onze eigen restaurant.
Frens en Norma zitten er te eten. En zijn net zo blij als wij. Met de buik vol komkommers, tosti en chocolademelk brengen we de meiden naar bed. Morgen vroeg op.. dan gaan we 'echt' op avontuur!

Kort IPhone bericht

De verslagen komen. We zijn nu op weg met huurauto 2. De banden waren zo slecht 3 van de 5 dat we een andere auto moesten ophalen. De bergpas van Lombok reeds gisteren overgestoken en al 2 watervallen gezien.
Eten even wat in Sengigi en hebben even internet.

Foto 1, rechts van de vulkaankrater loopt een weg, helaas niet zichtbaar op de afbeelding.

Foto 2 is genomen halverwegen de bergpas.

Verslagen staan reeds op de PC komen later.

Piece of cake

12 febr

Bye bye mooi huisje, bye bye met een watermeloenschijf bellende grapjesmaker, bye bye snorkel zee, bye bye jongen van het restaurant die hartjes op onze chocolademelk maakte, bye bye bootjes, bye bye varanen bye bye schildpadjes.. Vanaf het paard met wagentje hebben we veel om afscheid van te nemen. Maar het is ook goed om te gaan. Tijd voor nieuwe dingen en weg voordat kleine ergenissen groter worden.

We staan om 5.45 op om met de gewone public-boot te gaan. Er is ook een toeristenboot maar daar is een buscombinatie aan gekoppeld en het leek ons handiger om aan de overkant een taxi te nemen. Als dit simpel in de oren klinkt dan vergis je je lelijk! Het kost ons een middag informeren, een dodelijke blik van de eigenaresse van ons 'resort' (ze is te duur) en 2x een wandeling naar de haven om te gokken dat we de juiste beslissing nemen. Hoe meer we informeren hoe doller de 'goede raad' wordt en hoe goedkoper we die boot-buscombinatie kunnen krijgen. Als je iets echt niet wilt..
We lezen en horen wel van iedereen dat het in de haven aan de overkant een gedoe is. Veel mensen die van alles van je willen en ruzie gaan maken als je niet betaald. Een gewaarschuwd mens telt voor 2 dus we maken een 'plan van aanpak'.

De boot gaat weg als er 25 mensen een kaartje hebben gekocht. Om 7.30 zijn we nummer 1-3 op de lijst!! Na een uurtje wachten zijn het er nog maar 15 dus we bereiden ons voor op een lange zit. De meiden maakt het niets uit die vermaken zich uitstekend. En dan ineens - zoals het vaker gaat hier - blijkt dat de boot toch weggaat. Niemand die het even komt vertellen (we zien toevallig veel mensen in een boot stappen naast de haven) maar dan ineens moet het wel snel snel en opschieten.. We vertrekken vanaf het strand dus iedereen zit met natte schoenen in de boot.
Aan de overkant staat een indrukwekkende menigte. Het is een belangrijke islamitische feestdag en veel mensen gaan een dagje naar hun familie op het eiland. Een overvolle boot vertrekt in de richting van de Gili's. Hier zitten zeker 2x 25 mensen op.. blij dat we andersom gaan!
De boot is nog niet eens op het strand als de eerste porters (proffesioneel bagagesjouwers) al op de boot springen. Ik heb 1 band van mijn rugzak in mijn handen als de andere al gegrepen wordt. En tegelijkertijd zie ik een ander Loes op tillen! Even een tiental seconden lichtelijke paniek dan heb ik een luid protesterende Loes terug gepakt en de porter op zijn vingers getikt! Vloek vloek .. als aasgieren komen ze op ons af. Taxi! Ticket! Let me help!

'Luctor et emergo' en zo staan we dan toch op het vaste land van Lombok. Tijd om eens om ons heen te kijken is er niet. Met de meiden stevig vastgepakt lopen we zo'n 800 meter naar het einde van het haventerrein. 800 meter lang worden we achtervolgt. Op een voor ons onverklaarbare manier mogen de, legale-eerlijke-van een meter voorziene-taxi's, niet op het terrein komen. Er staan er ook maar 4 te wachten en gelukkig is 1 daarvan voor ons!
We worden keurig bij een hotel in Sengigi afgezet. (Batu Bolong Cottages) De chauffeur wacht tot we de onderhandelingen hebben gedaan en brengt dan zelfs even een paar tassen naar ons nieuwe onderkomen. Uiteindelijk zijn we nog goedkoper uit ook maar daar ging het ons niet eens om..

Als de meiden bijkomen van alle avonturen en heerlijk in hun bedjes liggen te knorren gaat Niek naar het stadje om te informeren hoe duur het is om een auto te huren. Daarom zijn we namelijk naar dit oord gekomen. Het plan is om met een eigen auto een rondrit te maken. Lombok is 70x80 kilometer groot. Niet al te lange afstanden dus. En met een eigen auto zijn we lekker flexibel. De toeristische voorzieningen zijn hier een stuk schaarser en met een eigen auto zijn we zo weer weg als het ons niet bevalt.

Een auto huren kan zo gaan:
Je informeert 1e bij het hotel. Als je niet meteen hapt maar eerst gaat zwemmen komt de tuinman even later met een briefje bij je met een (al veel) beter voorstel! Je bedankt vriendelijk en loopt dan een half uurtje later toch richting het centrum. Een man op een brommer bied je een lift aan (10.000 rp, nee dan loop ik wel.. oke 5.000) en na een kletspraatje vertel je dat je een auto wil huren.. Hij brengt je naar een kennis die auto's verhuurt. Hij komt met een beter bod en een mooiere auto en laat je alle papieren zien die nodig zijn. De man kijkt goed uit zijn ogen maar eigenlijk wil je even overleggen met je vrouw.. Geen probleem! De man op de brommer brengt je weer terug, je overlegt even en uiteraard wordt je weer naar de auto-verhuur man gebracht. Je maakt afspraken.. betaald 1 dag vooruit en je hebt een auto voor een week gehuurd!
Piece of cake!

Aan het eind van de middag raken we aan de borrel met Frens en Norma uut... Assen! Zij hebben al 12 jaar een huis in Sengiggi. Terwijl wij met elkaar een biertje drinken en verse pinda's snoepen kleurt de lucht waanzinnige kleuren door de zonsondergang. De meiden spelen met de vele verkopers die hier op het strand rondhangen. Met verbazing in de ogen zien ze hoe 2 vrouwen en een man een 'echte' parelketting rijgen voor een dame die vanaf haar terrasstoel toe kijkt.
We worden uitgenodigd om na het eten een kopje koffie te komen drinken. Omdat we de weg in het donker niet kunnen vinden hebben ze geregeld dat 1 van de mannen van het strand ons even brengt.
Met trots krijgen we een rondleiding door het huis. Norma die haar eigen kleinkinderen mist vertroeteld de meisjes met koekjes, ranja en een lolly. Schaamteloos laten de dames het zich welgevallen. Met een roze trommel vol choladekoekjes onder de armen nemen we afscheid maar pas als we beloofd hebben dat we volgende week komen eten..

's Avonds hebben we voor het eerst zo'n goede internetverbinding dat we normaal kunnen bellen! (en dus verder komen dan hallo! versta je mij? hallo!) Niek belt eindelijk eens lekker lang met Jule. Ze heeft net haar rapport gekregen en doet het beregoed!! We bellen nog een vriend maar dan is de verbinding moe geworden van al ons enthousiasme.. hij schijt er mee uit. Het is ondertussen ook 0.30.
Het was een lange dag...

Wat is geluk?

Sterre heeft een filosofische dag. Bij het ontbijt wil ze graag weten hoe de zee wordt gemaakt. We hebben een heel gesprek over geloven in God of geloven in de natuur. Later op de dag gaat het verder '...hoe ging dat dan toen er nog geen papa en mama was, hoe werden dan baby's geboren?' Na de zoveelste mooie dag op dit eilandje lopen we terug onder een imposante sterrenhemel. Sterre pakt mijn hand en vraagt; 'Mama, wat is geluk?'

Nou als de afgelopen dagen geen geluk is.. dan weet ik het ook niet meer. Tot onze 'schrik' zijn we hier al 9 dagen.. Een in elkaar overvloeiende week van geluksmomenten.
Niek heeft in de zee al snorkelend letterlijk in de ogen gekeken van een slang van anderhalve meter (zeer giftig volgens internet, google "banded seasneake"). We moeten er even een ochtendje van bijkomen maar dan 'durven' we weer diep. De onderwaterwereld is prachtig. Al komen we een hoop negatievelingen tegen die vinden dat het zo tegenvalt. Misschien hebben we er gewoon niet genoeg verstand van. Prachtige kleine visjes, geel met zwarte, regenboogvissen en koraal in allerlei kleuren..  's Ochtends zeggen we tegen elkaar dat dit het eerste moment is dat we een oppas missen. Zou het niet leuk zijn om een keer samen te snorkelen?
's Avonds komen we Rogier en Andrea uit Zwitserland tegen. Ze zijn bezig met een reis van 9 maanden. Zo energiek en enthousiast kom je ze zelden tegen. Al snel zijn we de meiden kwijt want tegen een van muis-servettenvouwster/grapjes klimpaal kunnen wij niet op! 'Ja' zucht Andrea 'ik mis het contact met kinderen zo..' (opgeleid tot kleuterjuf) Daar kunnen wij wel wat aan doen uiteraard. We binne op de wereld om mekaar te helpen nietwaar! En wat begint als een grapje eindigt daadwerkelijk in een uurtje samen snorkelen!! Wat een geluk he..Terwijl wij ons laten omringen door duizende gekke gekleurde vissen horen we Sterre en Loes schateren op het strand!

Op een wandelingetje door het dorp, er wonen hier iets van 900 mensen, komen we langs de supermarkt. We hebben de dames een knuffel beloofd. Omdat we al blij zijn met een piepwinkeltje die chocolademelk verkoopt hier waren ze gewaarschuwd dat ze echt echt echt een knuffel kregen maar dat het nog wel een poosje kon duren.. Amper 3 meter in de winkel heeft Loes een groot lieveheersbeest met gouden vleugels in haar handen. Die! En Sterre ziet amper 2 seconden later een (nog groter) roze konijn met een aardbei in haar handen... En had zij niet steeds geroepen dat ze een konijnenknuffel ging kopen in het warme land... Ze kunnen hun geluk niet op! Als 2 verliefde tieners staan ze bij de kassa. En eenmaal thuis worden ze allebei officieel voorgesteld aan de beren..

Als we een broodje eten in een bamboehutje buiten de supermarkt krijgen we gezeldschap van een man die een pakje melk bij ons komt drinken. Hij verteld over het grote moslimfeest dat maandag plaats vind. Het is de verjaardag van Mohammed. Daarom zie je zoveel families op straat en worden er in de huizen zoveel koekjes gebakken. Of hij kinderen heeft? Ja, 3 dochters..van 12, 14 en 16. Als wij lachend zeggen dat het dan een druk geklets is in zijn huis lacht hij met ons mee. 'Ja' zegt de man..'maar als ik 's avonds moe thuis kom hoef ik maar naar ze te kijken en al mijn zorgen zijn weg!'

Zo zien de dagen er een beetje uit.. 's Ochtends een beetje wandelen en zwemmen in de zee. Als Loes op bed ligt om en om snorkelen, een spelletje doen met Sterre of wat lezen/computeren. En als iedereen weer wakker is.. naar het zwembad!

Na de snorkeltrip kregen we de meiden met geen mogelijkheid de zee weer in.. het had toch meer indruk gemaakt dan we hadden gedacht. Dus bij het zwembad van de buren gevraagd en ja hoor als we daar een iets consumeerden (sjieke boel) dan mochten wij wel in hun zwembad.. Wel zout water maar geen waterschoenen aan en geen vissen! daar gaat het om. En....!!! attentie attentie Sterre zwemt zonder bandjes.. nu toch zeker een meter of 8! 'Dat moet op het blog!!' roept ze als ze proestend de overkant heeft gehaald! Overladen door de complimenten en applaus van ons is Sterre een brok glimmend zelfvertrouwen..
Waarschijnlijk denkt Loes.. dat wil ik ook.. hoe zal ik iedereen eens stijl achterover doen slaan? Als we 's avonds zitten te wachten port Loes ons in de zij..'Kijk! heb ik emaakt!' En warempel.. de eerste koppoter van Loes staat op papier... Met ogen en benen en een stralende lach....!!

We vertellen Sterre dat geluk voor iedereen anders is. Dat geluk voor sommige mensen in hele kleine dingen zit. Dat je geluk soms even moet zoeken en soms ineens ziet...


(minder) leuke dingen:
*we hebben dankzij Globe Reisburo nu ook een terugvlucht voor Loes. We zijn ook uitgenodigd voor de koffie bij terugkomst. Wij nemen natuurlijk gebakjes mee ;o)
*we hebben een heel goed middel tegen muggen! Niek!! hij is de enige die lek wordt gestoken..
*het zien in het echie van een 'finding nemo vis' (helaas waaide het te hard om lang met Sterre te zoeken.. die houdt hem tegoed)
*het hebben van een warme buitendouche.. tot onze verbazing kwam er wel zout water uit! (Ed's opa komt dus vaak voorbij.. ken mie nait heugen dat 'k zeewotter besteld heb!)
*het spandoek met 'Merinda's secret lingerie' erop die in het dorp hangt.
*'Sampai jumpa!' betekent tot ziens. 'Shampoo jumpa!' roept Loes naar iedereen.. (die kan sowieso het beste indonesisch van ons allemaal.. die ketang balang gagga-d er vrolijk erop los en bijna iedereen 'praat' terug alsof ze precies snappen wat ze bedoelt (en wie weet)
*Sterre moet plassen terwijl we net zijn geweest. Zuchtend sta ik op om weer naar de wc te lopen. 'Ja, net hoefde ik nog niet en dan wil ik ook niet  ..zo gaat dat in mijn leven!'
*het dieetboek van Atkins die hier in het ruilkastje staat!
*de bakfiets met 4 kermispaardjes erop. (of toch die enorme schotel naast het huis..)

Gili Air kindervermaak

Bier drinken met de Iman

In Nederland telt nog maar 1 ding en wij hopen vanaf hier net zo hard dat 'ie' door gaat als jullie allemaal in het koude land!!

Ondertussen... 50 graden warmer als bij jullie zitten wij tevreden te kijken naar de ondergaande zon. Sterre tekent in haar dagboek, Loes ondervraagt de gasten van ons restaurantje hoe ze heten en Niek kletst met de ' buren ' en vertaalt de kletspraatjes van Loes. Op de achtergrond zingt de Iman zijn gebeden terwijl de zwembad-blauwe zee zachtjes kabbelt. In de verte zien we de lichtjes van Lombok flonkelen.

Aangekomen op Gili Air.. we wonen hier nu al weer 5 dagen. We zijn zelfs al weer een keer intern verhuisd. Uw razende reporter had echter even een paar dagen nodig om bij te komen. (misselijk, oververhit, algehele malaise) Maar dankzij de airco, veel slapen en veel drinken is deze dame weer boven Jan.
Gelukkig had de rest van de familie er geen last van. Sterre vroeg gisteren of we alsjeblieft alsjeblieft nog een paar daagjes hier blijven. Nou vooruit dan maar...

Even een snelle up-date.
We zijn uit Padang Bai vertrokken met een speedboot. Het dorpje is heel klein en onze verbazing was dan ook groot toen we bij het kopen van het bootkaartje te horen kregen dat we om 8.00 uur zouden worden opgehaald. Loes was helemaal in de stemming.. Die stond om half 7 naast haar bed ' varen varen over de baren ' te zingen!! Dat we ietwat verwende reizigers aan het worden zijn bleek wel toen we inderdaad om 8.00 opgehaald werden door onze 'chauffeur', alleen liep hij niet naar een auto maar liep voor ons uit naar de pier.. Wij zeulend achter hem aan met de rugzakken en toebehoren... Gelukkig kreeg hij veel commentaar van zijn collega-toeristentrekkers omdat hij achter onze lege buggy aan liep!
Dit is echt het eerste aziatische land waar ze op tijd zijn!! De taxi komt op de afgesproken tijd, je wordt op de juiste tijd opgehaald.. Gelukkig moesten we wel nog een uur wachten voordat de boot vertrok. Onze 6 motorige speedboot was voorzien van 6 offertjes.. op iedere motor een. Het gaf toch iets meer gemoedsrust. Net als de reddingsvesten die ze op aandringen van ons voor de meiden tevoorschijn toverden.
Terwijl Niek en de meiden zich tegoed deden aan mierzoete roze koekjes moest ik met regelmaat even op het kleine dek staan voor de frisse lucht.. Ik heb leukere reizen gemaakt. Dat de dolfijnen uit het water sprongen maakte wel wat goed maar ik durfde me niet te bewegen dus het bleef een 1 persoonservaring.

Gili Air is 1 van de 3 eilandjes die in de noord-oost hoek van Lombok liggen. Er is geen gemotoriseerd verkeer. Dus iedereen loopt, fietst of maakt gebruik van de paard met wagen-maffia.  De Gili's vallen onder Lombok dus officieel zijn het een islamistisch eilandjes. Commercie wint het hier echter van de religie. Het eerste biertje wat we bestelde terwijl de moskee de gebeden over het eiland verspreide vond ik dan ook heel speciaal! Af en toe kom je een islamitisch hoofddeksel (m/v) tegen maar de kans dat je een nat lijf in bikini tegenkomt met een snorkel in de hand is vele malen groter.. Het een gaat hand in hand met het ander.

Ons eerste plekje is zeer idyllisch gelegen. Een lieve familie ontfermt zich over ons. Na een dag stromende regen afgewisseld met enorme plensbuien en onweer vinden we het toch wat te afgelegen. We verhuizen naar een iets bewoonder plekje.
En zo komt het dat we op ons 1e maands-reis-verjaardag weer een eigen huisje hebben, met een (buiten)badkamer die zo uit een reportage van de Cosmopolitan kan komen, een tv(tje) en 2 fietsen naast het huis.. Glamperen met een hoofdletter!!
En wat loopt er bij ons door de achtertuin... Sterre ontdekt hem voor het eerst.. 'Papa, mama snel daar loopt er zo-een van de dvd!!' Jawel! zeker 70 centimeter groot loopt er toch daadwerkelijk een varaan door de tuin. Bij ons bekend van 'Earth' de dvd serie.. Sterre is onze goede-dieren-zoeker want in de loop van de dagen ontdekt ze vaker mooie kevers, vogels, spinnen en nog meer varanen.

De eerste 2 dagen fietsen we. Het is een leuk gezicht al die lange westerse lijven op een kleine Aziatische fiets. Door de zandwegen ga je niet snel vooruit maar dat moet ook niet want het eiland is maar klein. Dus we combineren het fanatiek met het horeca programma. Ananas-shake hier, tosti daar, choco-shake als toetje. Schelpen zoeken, even in de zee, wat mensen helpen om mango's uit de boom te halen, kletsen met een man die 'tollen' als hobby heeft.. 's middags bij zijn wedstrijd kijken.. Een dag is zo om.

En vandaag zijn we op een snorkel-boottocht geweest. Sterre heeft het door! Die kan zelfs ademhalen door een pijpje dus ze ligt of op onze rug en dan kijkt ze over onze schouder mee of we snorkelen met haar hand in hand.. (en ja! dat is zo romantisch als het klinkt!) Loes kan het ademhalen niet dus die kijkt steeds even snel door haar masker in het water.. Ze houdt het dan ook iets minder lang vol maar de boot had ook een klein stukje glas-bodem dus die vermaakte zich ook prima.
En die onderwater-wereld is ook al zo prachtig. Niek en ik hebben allebei al een zee-schildpad gezien!! En verder komt de halve 'finding Nemo' film voorbij ! (alleen Nemo zelf moet nog..) dus Sterre is echt helemaal verrukt en wij niet minder..

www.garstman.com - update

Gili Air - Lombok - Indonesia

 

 

 

 

 

Garstman Rijst Koraal

De buik en het hoofd van Paulien werken hier op Gili Air niet zo mee.
Toch al heel wat gewend na rondje wereld zou je zeggen. Vrouw lief dus een hangmat in de schaduw om de buik en zonnesteek (?) wat rust te geven. De meiden en ik vermaakten zich in de zee en op het strand.

Tussendoor toch maar de "Live-Weer-App" er op nageslagen en rollende oogjes gekregen van het temperatuurverschil van Gili Air middaguur en Groningen 4 uur s'nachts: 50C

De foto's van ijs- en sneeuwpret druppelen binnen via de mail. Nou veel plezier allemaal!

Openbaar opvoeden

2 febr.

Even terug in de tijd:

Rituelen zijn belangrijk voor kinderen. Het geeft houvast in de onzekere wereld die ze nog hard aan het ontdekken zijn. Op ieder plekje ontstaan dan ook van die kleine vaste ritueeltjes. In Amed was het de chocolademelk en kijken bij de zee in de morgen... hier hebben we een iet wat andere invulling om onze kindjes houvast te bieden. Achter in de tuin staan namelijk 2 grote terraria met 2 enorme slangen erin (als kenner zou ik inschatten een type wurgslang als een boa constrictor) De een lag er alleen in.. die had net een rat te eten gehad dus die kon er weer een poosje tegen aan. De andere slang had gezeldschap van een klein schril kipje (!). Iedere ochtend gingen de meiden dan ook even kijken of ' de kip de slang al hebt opgegeet (Loes)' Voor de emotionele ondersteuning gingen wij er op gepaste afstand achteraan.. Gelukkig leefde de kip nog toen we vertrokken.. Al is Niek een keer 's nachts wezen kijken omdat hij zo'n gepiep hoorde..

De laatste dag in Padang Bai zat tjokvol plannen. We wilde nog een keertje met een bootje, naar het mooie strand, in de haven zwemmen met alle andere kinderen (wens van S.), in het zwembad zwemmen, borrelen met de grote zak chips (wens van L.) een bootkaartje afdingen en naar de dansceremonie kijken. Dat dit strakke programma bijna vroeg om terleurstellingen dat  konden we om 9 uur 's ochtends nog niet bedenken.

Het verliep dan ook voorspoedig. Op weg naar het mooie strand werd ons gevraagd of we een taxi nodig hadden. Nee! een boot... 100.000 rp! Nooo too much it is only one corner, 50.000! Oh Noooo no good price, it is very dangerous for my boat... When it's dangerous we walk, we have 2 children!! Oke, 50.000... Soms is afdingen echt heel grappig. Binnen 10 minuten waren we op ons hele mooie strandje en binnen 11 minuten lagen we in een blauwe gladde zee..zo rustig hadden we hem nog niet mee gemaakt. Gelukkig hadden we de snorkel mee en voor het eerst konden we dan ook echt met de snorkel op pad.. Prachtig! Je steekt je hoofd onder water en de kleurrijke vissen zwemmen onder je door. Met geduld is het zelfs gelukt om Sterre en Loes te laten kijken. Sterre beschreef weer op het strand zeer gedetailleerd welke kleuren en strepen ze had gezien, Loes schreeuwde vanuit zee al dat ze ' Allemaal vissen mama!' had gezien. Tijdens het moesson buitje eten we verse patatjes en dan op weg naar huis.. We vallen alle 4 als een blok in slaap en worden om 16.30 pas wakker..

En dan is er even stress.. er staan nog wel 3 wensen en 1 moet-ding op ons lijstje. En efficient en logisch nadenken lukt ook even niet. Dan blijkt dat je met een zeur-niet-aan-m'n-kop-nu! houding best snel kunt afdingen en als ik terug kom ligt Niek met de meiden in het haventje te zwemmen.
Dan gaan we weer eens haren wassen! en mogen de meiden in hun mooie sarong naar het 'dansfeest'. De grote terleurstelling van de avond... Het is razend druk bij de tempel en de 1 is nog mooier uitgedost dan de ander.. we zijn zwaar under-dressed in onze schoonste vakantiekleren. En het is duidelijk een intern feestje. Het is een zwaar om te verwerken voor Sterre. Geen dansen en al die lekkere hapjes die de vrouwen laten zegenen in de tempel eten ze zelf op.. Ze vindt het vet oneerlijk!! ' .. dus eigenlijk kijken we alleen maar omdat zij wel feest vieren!' Moeilijk te verkroppen maar ze worstelt zich er dapper doorheen. Onze voorstelling was ook anders van het hele gebeuren.. Loes heeft hele andere levensvragen want wanneer gaan we nou eindelijk die grote zak met chips eten.. Aangezien het al 19.00 is ondertussen melde we dat we dan morgen gaan borrelen... Dat is teveel terleurstelling en 2 huilende stampende kinderen is het gevolg..

En dus zitten we om 19.15 gezellig in het balineese prieeltje te borrelen met appelsap, bier en.. chips!!

Meestal lukt het prima hoor dat 'openbaar opvoeden'. Soms omdat het handig is dat bijna niemand Nederlands spreekt.. (Loes die bij de paspoortcontrole van Indonesie (heel streng) keihard door de hal roept: 'Papa ik moet poepen!') Vaak omdat de meiden zich toch een beetje schamen omdat er anderen bij zijn.. en ook vaak omdat het voor ons wordt 'opgelost' omdat ze hier niet zo goed tegen huilen van andermans kinderen kunnen.. Ze worden nogal eens verwend met schijfjes watermeloen, koekjes of anders. Soms doen we water bij de wijn (wij hebben ze per slot van rekening de halve wereld overgesleurt)  Maar meestal toch echt.. zonder op te scheppen of te overdrijven, omdat die meiden zich prima gedragen!

Ze worden wel gek van de ' What's you're name' vraag maar sinds we ze hebben verteld dat ze daar ook wel een grapje van mogen maken gaat het beter. Sterre is er echt heel goed in.. die kan uitgestreken zeggen dat ze 'Maxima' of 'Sneeuwwitje'  heet. Loes giegelt de heleboel bij elkaar... 'Megamidy! hihihi' 'Oh hello Megamindy, nice to meet you!'
Ook wij worden gek van de 'Are they twin?' vraag maar ervaring leert dat gewoon Ja! zeggen niet heel veel winst oplevert. De volgende vraag kan namelijk best; 'oh boy or girl?' zijn. Of zelfs.. ' en wie is de oudste?' We gaan er maar gewoon van uit dat het iedereen om een gezellig kletspraatje te doen is. En zo druk hebben we het per slot van rekening niet!

Leuke dingen:

*Sterre tekent hartjes in haar dagboek, je moet wel over Bali tekenen he zeggen we tegen haar.. het commentaar? Ja! maar er moet toch ook liefde in mijn dagboek! (Groot gelijk!)
*Een beleggingstip: ...sinds een week heeft de familie Garstman de tosti ontdekt! Dat heet hier een 'jaffle' dus het niet zo heel raar dat we daar best lang over gedaan hebben.. maar inversteer al je spaargeld snel in 'ABC sauce tomat' want er gaat al snel een fles per 'jaffle' door heen! (We zullen op tijd seinen als de markt weer in stort..)
*Naast een bananetosti of een kaastosti in allerlei variatie kun je in ons restaurantje ook een 'plain jaffle' krijgen.. iets wat zich laat vertalen als kale tosti.
*Aan de gorterlaan nr 43 is een gezonde jongen geboren, hij heet Thijs. (onze onderhuurders)
*Sterre en Loes vinden elkaar helemaal in de kleuter plas,poep en piemel humor.. 'Oh papa afdrogen is voor jou veel werk want je moet ook nog h.e.l.e.m.a.a.l je piemel afdrogen' en ze hangen tegen elkaar aan vh lachen.
*Hebben jullie ook appelsap? Ja hoor.. en er worden appeltjes geschild! Hoe biologisch organisch verantwoord wil je het hebben..

No Words

Aangekomen op Gili Air

www.garstman.com - update

www.garstman.com - update (map 2011+)

Het Paradijs

 
Het lijkt wel of we steeds in een wereld van uitersten terecht komen, en dat op zo'n klein eilandje.. Van het drukke, toeristische Ubud naar het serene Sideman. Van het zwarte wilde strand van Amed zonder licht naar het heldere kleurrijke Padang Bai met zijn witte strand en turkooise golven.

In de taxi hier naar toe krijgen we nog een laatst staartje mee van de storm van de vorige week. De laatste kilometers zijn gevuld met vrachtwagentjes die al dagen aan het wachten zijn op de Ferry. Sommige gevuld met groentes en ander bederfelijk waar maar we zien ook vrachtwagens met scooters.. Die chauffeurs kunnen al dagen geen kant op want moeten nu ook hun handel bewaken uiteraard. Veel liggen dan ook onder hun truck te slapen.

Niek vind een mooi hotelletje.. met 2 verrassingen! Ten eerste is zo'n beetje de hele binnentuin zwembad.. (de theorie: we verdienen de investering makkelijk terug als Sterre straks na 1 zwemles haar diploma al kan aanvragen!) Ten tweede hebben we 2 tweepersoon bedden in de kamer staan.. Kunnen de meisjes weer eens in een bed slapen. 's Avonds blijken de meiden eensgezind.. ze kunnen echt niet samen in 1 bed, 'dat wordt toch ruzie Papa?!' Het echtelijk paar wordt dus opgesplitst.

Soms moeten we even wennen aan een nieuw plekje maar hier hebben we de positieve flo meteen te pakken. Op ons ontdekkingstochtje komen we meteen uit bij een prachtig stukje strand. Palmbomen, witte stranden en zo'n blauwe zee die je alleen op plaatjes ziet. Enorme golven dus voor ze ons kunnen vragen; 'Are they twin?' liggen wij alle 4 in ons ondergoed in de golven!! We hebben ons paradijsje gevonden!! Er hangt een superrelaxed sfeertje met vrolijke warung (restaurantje) eigenaars die de kindjes stiekum koekjes toestoppen, Balinezen die aan het beach-ballen zijn met toeristen en een gemixt groepje zingt en speelt op trommels.. verder is het strandje verlaten.

Geen paradijs zonder wonderen! 's Avonds eten we in een simpel restaurantje met een spectaculair uitzicht over de haven. Iedere uur vertrekt er wel een 'Vlieland' boot. Net als we eten besteld hebben komt er een duits stel met een meisje van Sterre's leeftijd aan gelopen... Het zijn meteen vriendinnetjes want Sterre heeft precies dezelfde stippenjurk! We kletsen de hele maaltijd weg en besluiten dan ook nog een biertje te drinken bij ons huisje. Sterre mag opblijven. Als de meiden een filmpje bekijken en Sterre haar beer gaat halen gebeurt het wonder:

De volgende dag gaan we met  z'n allen naar het leuke strandje. Zoals dat gaat in het paradijs is de dag met een zucht om.. We moeten al weer afscheid nemen want de Duitsers moeten hun auto inleveren en nog een stuk rijden. Ook hier zien we al gewenning in optreden bij de meiden. Een stevige knuffel en veel 'bye bye's' en dan gaat het leven verder..
We zijn net op tijd in ons huisje.. Terwijl de meiden een broodnodige tuk doen maken wij de eerste wolkbreuk mee.. De zwembandjes dobberen langs de veranda.. Het wordt de eerste uren ook niet meer droog. De stilte wordt gevuld met een oorverdovende herrie die wij niet anders kunnen plaatsen dan het geluid van kikkers!! Eerst kunnen we er nog wel om lachen maar als het bedtijd wordt is het een ander verhaal.. De meiden vinden het eng (het is ook echt een gebrul) en van slapen komt dan ook weinig.

Vandaag wilde we het andere strandje bezoeken. En ook in dit paradijs komt de slang even kijken. Sterre is moe, Loes is hongerig (die wilde haar pannekoek niet opeten vanmorgen) en dat is een dodelijke combinatie. Het strandje is veel minder mooi maar toch willen we hier zwemmen omdat we hier voor het eerst kunnen snorkelen! Binnen 5 minuten haal ik mijn voet open aan een stuk rots. Een adertje is geraakt dus het bloed stroomt eruit.. Het maakt enorme indruk.. Sterre's bruine gezichtje met sproetjes trekt helemaal wit weg.. Dus het duurt even voor iedereen van de consternatie is bekomen. (en het valt reuze mee, achteraf)
Niek komt inderdaad voor het eerst in de prachtige onderwaterwereld terecht. En zelfs de meiden kunnen vanaf zijn schouders vissen zien. Ik poeier de nodige verkoopsters weg en vermaak me uitermate goed met een Japanner. Hij is met 3 poppen in de weer. In doosjes heeft hij allerlei outfits. Met een engelengeduld zet hij ze in allelei posities en maakt foto's. 'Are you een Artist?, No it's my hobby...' Ik heb mijn diagnose wel gesteld!!

Het belangrijkste Balinese feest is momenteel bezig. Galungan, een ingewikkeld (voor ons) feest waarin wordt gevierd dat het goede wint van het kwade.. De straten zijn versierd met prachtige bamboe-stokken, alle mensen lopen in hun mooiste kleren en de begraafplaats naast de deur werd vanmorgen druk bezocht. Het had wel iets weg van een gezellige picknick. Zo met al die feestelijke groepjes in het gras. Een kruising tussen kerst en allerheiligen?? Het duurt 10 dagen dus we maken er vast nog wel iets van mee.. We blijven nog maar een nachtje..