Hoe heurt het eigenlijk...?

Van Chiang Mai naar Koh Kood (25-29 maart)

Er komen is makkelijk...
Je stapt in een vliegtuig (in plaats van 17 uur in de trein), wacht 3 kwartier, stapt dan in een klein propeller vliegtuigje (in plaats van 5 uur in de bus ).. En je landt in Trat.. Hier staat daadwerkelijk een meneer met zo'n A4tje waar 'Gastmam 4 pers.' opstaat en hij levert je af (door de regen) bij je guesthouse. Hier heb je al gereserveerd bij de Duitse eigenaar die door de telefoon nog even had geïnformeerd 'Sind die Kindern laut?' Als je langs 300 waarschuwingsbordjes en andere regels bent gelopen kom je bij je shabby '2 kamer familie appartement'. Hier doe je een tukje en 's avonds eet je bij het leuke restaurantje op de hoek. De volgende morgen bij het ontbijt kom je tot de conclusie dat de vrouw van de Duitser een schatje is. Terwijl zij de haren van je kinderen in 'heidi' vlechten verwerkt, kun je niet anders dan tot de conclusie komen dat 'opposites attracts'. Dan is de taxi-songtaew er al weer die je naar de boot brengt en na 2 uur dobberen ben je op Koh Kood (ook wel Koh Kut genoemd maar dat is voor Nederlanders zo raar). Een grote open vrachtwagen rijdt vervolgens over het eiland en bij je resort stap je uit.. Hier staat een staff-member je al op te wachten. Hij neemt de grootste rugzak van je over en terwijl je reisgenoot jullie inschrijft, geniet jij met de 2 oververhitte meiden van een welkomstdrankje...

Welkom in Trat!

Maar dan.. dan blijk je toch wel meer op zo'n groot 'echt' resort te zitten dan internet had doen lijken.. En dan vraag je je af.. 'Hoe heurt dat eigenlijk' dat leven op zo'n resort.. Na een paar dagen hebben wij de dress-code, what's in/out, en de belangrijkste leefregels wel door. Mocht jou, komend zomer, het zelfde overkomen.. Zo heurt het..

Heel belangrijk (en dit kun je thuis al oefenen) is een verveelde blik. Of je nu op je strandstoel hangt of aan het ontbijt zit, je blik moet emotieloos zijn en de echte profs combineren dat met zo'n lege blik in de ogen. Verder doe je net of de hele wereld om jou draait. Heel makkelijk is dat. Je groet niemand (hooguit geef je een knikje) en je gebruikt het personeel voor alles. Het echte stress-moment is rond het ontbijt. Met je handdoek moet je namelijk een strandstoel reserveren en als je een beetje front-row wilt liggen doe je dit dus al wat stiekum voor je gaat ontbijten! En verder doe je de hele dag niets.. Je leest wat, besteld een ananas en smeert je nog een keertje in. (Je insmeren op je eigen kamer is not done) De echte avonturiers wagen zich in zee en ben je jong en onbezonnen dan ga je een stukje varen met de kajak of leen je een snorkel. Nu wordt het even ingewikkeld lezen dus let op: Ben je 40 min? Vergeet dan alle bladen minuscuul is nog steeds hot, al kan een string hier ook echt niet meer. Model is niet zo heel erg belangrijk als het maar neon of zwart is. Voor de 40 plus dames is het simpeler.. een zwart afslankend badpak (eventueel met blommen) will do the job! Voor de heren geen leeftijdsgrens.. Wel (en denk erom..) een ruime broek met pijpen tot net boven de knie in uni zwart/donkerblauw of voor de frivole resort-man eentje met Hawaii-print.. Verder praat je zo weinig mogelijk met anderen en als het toch tot een kletspraatje komt dan klaag je ergens over..
Je ziet het.. het is zo simpel... dat kan jij ook.. Echt!

Voor we het tegendeel nu oproepen bij een ieder.. We vermaken ons uitstekend! Het resort ligt aan een baai omringd door grote palmbomen en groen bedekte heuvels. De zee is zwembad-blauw en zo lekker warm.. je kan er de hele dag in rond dobberen en dan krijg je het nog niet koud. (we doen dan ook niet anders). Op heupdiepte (de meiden kunnen er bijna nog staan..) kun je je besnorkelde hoofd naar beneden doen en de mooiste vissen zien. Vandaag hebben we de vissen zelfs gevoerd met een waterflesje vol rijst. Even knijpen en wachten.. en je bent omringd door tientallen vissen met alle kleuren van de regenboog. We kajakken elke dag wel even de baai rond en dan waan je je alleen in het paradijs.

Palmboom Paradise

En voor de rest doen we ook helemaal niets! We observeren onze collega-toerist en bedenken welke filmrollen geschikt zijn voor de kleurrijke types die hier rond lopen. En natuurlijk roepen wij wel heel hard 'Goedemorgen!' naar iedereen die we tegen komen. Ook eten we zoveel mogelijk bij het andere resort omdat ze daar aardiger zijn (en het eten veel lekkerder is..)

Het enige nadeel is dat 'the staff' hier ontzettend aanrakerig is naar de kinderen toe. Niet gewend aan zoveel vrolijkheid waarschijnlijk moeten de meiden het flink verduren met knijpjes in de wang, zoenen in de nek, een arm om hen heen of een aai over de bol. Omdat het zo lief bedoeld is vinden we het moeilijk om dit in goede banen te leiden. Soms reageren we resoluut..! Zoenen willen we echt niet hebben! soms lopen we even met een boogje om iemand heen..

De 24 man/vrouw tellende 'staff' komt uit Cambodja. Ze spreken geen thai en de meeste maar een paar woordjes engels. Ze werken hier 7 dagen in de week van 's ochtend vroeg tot 's avonds laat. Ze wonen allemaal samen in een paar huisjes achter het resort. Rond mei/juni als het hier laagseizoen (regentijd) is mogen ze om toerbeurt 2 weken naar huis. De meesten hebben kinderen. Soms van dezelfde leeftijd als onze Sterre en Loes. Dus tja... snap je dan dat iemand je kind even een aai over z'n bol wil geven? Ja dat snappen wij heel goed!

Heen en Weer

Chiang Mai -zonder Klaas- 20-24 maart.

'We zouden toch ook nog naar de haaien?' Als de vermoeidheid van de lange dagen en de verhuizing naar het Awana-house wat is gezakt komt de belofte weer boven.. 'Beloofd is beloofd he Mama ..altijd!!' wordt er door Sterre nog even in gewreven.. Dus na een ochtendje spelen op het dakterras stappen we op de fiets om nog een keertje naar de dierentuin te rijden. Hier is namelijk ook het Aquarium gevestigd met 2 grote onderwatertunnels.. Onderweg lunchen we nog even bij een eetstalletje.

Kwamen de tosti's na 2 maand misschien toch hun neus uit?, geven de lijfjes eindelijk aan dat ze proteien tekort komen? of is het thaise eten meer kind-vriendelijk? Was het de eerste weken nog drama als de jam niet rood was of als de komkommer gesneden was met een ribbeltjes mes.. Nu zitten we toch met z'n 4tjes langs de kant van de weg aan te wijzen wat ons lekker lijkt en eten de meiden een bordje mee.. Grote onverwachte verrassing is de ontdekking van vis en garnalen. Hoe intacter de vis, hoe intressanter vooral Sterre (!!) het vindt. 'Kijk hij heeft nog oogjes Papa, kun je die ook eten?' Ook garnalen zuigt ze al geroutineerd uit om vervolgens de staartjes goed te bekijken. Al blijven de eetmomenten de minst leuke van de hele reis (er valt water om, hongerig en hangerig wachten op eten want dan toch weer te spicy is of het eten van de kinderen wat als aller allerlaatste komt er is altijd wel wat..)
Het is nu wel een stuk makkelijker bestellen!

Als we uiteindelijk bij de dierentuin aankomen gaat het Aquarium al bijna dicht.. Vissen hebben waarschijnlijk veel meer rust nodig dan olifanten, panda's of nijlpaarden! Dan maar weer terug op de fiets. Maar dat lukt pas als:
1. we hebben beloofd dat we Echt Echt Echt morgenvroeg als we wakker worden nog een keertje gaan..
2. we een panda-beertje hebben gekocht ('dat waren we de vorige keer toch vergeten en nu zijn we er toch..' de slimmerd)
3. we een ijsje beloven.
4. we een alternatief-plannetje bedenken, en nee nog een keertje naar die shopping-mall is niet leuk genoeg.

Het wordt het insectenmuseum in de oude stad! Een enthousiaste man van al in de 80 (gepensioneerd malaria-expert) heeft hier een verzameling van (bijna) alle insecten van Thailand.. opgezet! Hij is zo grappig! Weet je wel hoe veel pijn deze kever je kan doen? Ongeveer 4 pijnstillers, en deze..? Voor deze worm moet je oppassen dan heb je wel 20 pijnstillers nodig! Verder zien we veel vlinders en alle 459(!) verschillende(!!) soorten muggen die Thailand rijk is.. (Ja echt.. voorzien van een speld door het lijf op een bord geprikt)

En dus de volgende morgen vroeg op de fiets weer naar het Aquarium:

We kunnen zo in de folder..

Tussen de bedrijven door zijn we ook nog een keertje 5 jaar getrouwd. Best een prestatie vinden we zelf en uiteraard reden voor een feestje! We ontbijten met een taartje en worden dan opgehaald voor een tourtje naar de olifanten.
Als voorbereiding op de reis hebben we veel gelezen, internet afgestruind en tips gekregen. Over de olifantenkampen in de buurt van Chang Mai hadden we veel goeds gehoord maar omdat we meer van dag tot dag leven deze 3 maanden hebben we niets gepland. Aan het eind van de dag hebben we spijt als haren van een olifant dat we ons niet iets eerder en dieper hebben verdiept in de mogelijkheden. Het is echt de slechtste, meest commerciele, meest uitgebuite dag van onze hele reis. De kinderen waren er helemaal vol van! Die hebben geen last van irritaties, gids-stress of kudde's-in-een-file gevoelens. Daarom vertellen zij over deze dag:

sterre (zelf getypt) verteld:
Weet je 1 Olifant die kon verven en heeft zelf een olifant getekend. Er was ook een olifant die 1 been omhoog kon doen en zijn armen wijd. De olifanten konden heel goed de vlag uit doen. We gngen er ook lekker eten. Weet je we gingen ook nog in de rivier met de olifant. Toen zat ik naast mama bovenop een olifant. We waren met een ossenkar naar de olifanten toe gegaan. Weet je we mocht sturen op de ossenkar? Papa! Echt waar, die mocht dat echt. Dat kon ie wel hoor. Maar daarna moest papa weer op z'n stoel zitten. Weet je 1 baby olifanten zat aan een touw vast aan z'n moeder en die ging koppie onder. Het liep wel goed af want hij zat vast aan z'n mama. En weet je je kon met de voeten sturen maar dat ging papa niet doen maar gewoon een meneer.

1, 2, 3 Hap!

Loes verteld: 
We zijn naar de olifanten geweest. Met papa ging ik lopen met de olifant naar Sterre en mama toe. En we gingen op de olifant dieren kijken en we gingen zwemmen. En met de auto gingen we weer terug naar ons huis. En we gingen dingetjes doen en van de olifant af lopen.

's Avonds gingen wij met de walkie-talkie babyfoon genieten van een verdiende laatste thai-massage. Alle stress van de dag valt van ons af. Een dag met bijna zoveel indrukken als 5 jaar geleden..


(Minder) Leuke dingen:
- In onze eerste Chiang Mai kamer hebben we met dagelijkse regelmaat enorme kakkerlakken in de kamer. De meiden vinden ze superintressant en spannend! Na 3 dagen zegt Loes; ' Ik ga hem vangen!' Terwijl Sterre op een afstandje met bewondering staat te griezelen (naast d'r moeder..) pakt Loes haar roze strandemmertje, duikt naast het bed.. wacht het juiste moment af.. en..JA! Met z'n vieren spoelen we hem (met applaus) door de w.c 'Wat ben ik een goede kakkerlak pakker he' zucht onze kleine meid vol adrealine.
- Het engels gaat steeds beter. Verbazingwekkend hoe snel ze dat oppikken nu ze het communiceren met vreemden leuk vinden. Sterre let goed op en Loes aapt goed na.. De meiden hebben ontdekt dat
als je ~ ing achter een woord zegt, het heel engels klinkt! Soms is het gewoon goed: 'We are eet-ting.' Soms gaat het half goed: 'We are going to de haai-ing. Soms slaan ze the ball nog mis: 'Kijk-ing wat ik kan.'
- Na de zondagsmarkt zitten we nog even met Klaas en een biertje in de gemeenschappelijke ruimte van ons oude adresje. Een nederlandse jongen komt met een zakje aan zetten. Hij heeft sprinkhanen gekocht en zegt eerlijk.. 'Wij vinden ze niet lekker.' Met het juiste bier spoel je alles weg dus Niek en Klaas kraken het zakje samen leeg. We komen wel tot de conclusie dat wij bij zo'n weggeef-actie vet zouden liegen. ('Ze zijn heel lekker maar mijn vriendin krijgt er allergische bulten van', of 'na die gefrituurde maden zitten we zo vol..')
- Ons eerste hotel in Chang Mai, het SK2 house, heeft 3 enorme aquaria in de gemeenschappelijke hal. In eentje zit een grote vis met een bult op z'n kop. Loes heeft, voor in de trein, een kleurboek met vissen gekregen en deze staat erin! 's Ochtends bij het ontbijt staat ze met open kleurboek tegen het aquarium van de vis aan.. ' Kijking dat ben jij!'
In een andere bak zit een agressieve vis.. Als je je vinger tegen het glas houdt dan beukt ie met z'n bek open tegen het glas. En tja.. als de familie Garstman dat heeft ontdekt dan heb je druk als vis..
Na een storm een paar dagen geleden zijn er 2 baby-eekhoorntjes naar beneden gevallen. Met heel veel liefde geeft een medewerker van het hotel ze iedere uur (!) een beetje melk met een pipetje.. Zo vaak als we het zien staan we er met de neus bovenop!
- Beide zwembaden in CM worden niet door de zon verwarmt.. We vinden ze heeeel koud!
- Eerst Loes en later Sterre ook verrassen we met een 'Muay Thai' boksbroekje. Muay Thai boksen is een begrip in Thailand, er gaat heel veel geld in om. Net als met de sarong in Indonesie scoren de meiden nu ook hoog in hun flitsende broekjes. En met al die aanrakerige thai (In indonesie riepen ze meer de aandacht van de meiden, hier knijpen ze (nog) meer, geven onverwachte zoenen of tillen de meiden ineens op..) is het ook handig.. Als Niek een nieuwe riem gaat kopen en Loes is het zat dat verkoopster nummer zoveel in haar arm knijpt, bedenkt ze zich niet.. gaat in de bokshouding staan en trapt de mevrouw hard tegen het been. Iedereen moet lachen (zelfs het slachtoffer) dus ik kijk maar even de andere kant op..
- Dat wij anders met onze kinderen omgaan blijkt uit meer dingen.. Peuters die om 23.30 nog over straat lopen?.. normaalste zaak van de wereld. Een huilende baby de mond snoeren door er een hand op te leggen? Al meedere keren gezien. Als we eten in een restaurantje staat de tv aan. De meiden zijn moe dus nestelen zich er lekker voor.. Wijs geworden in de loop van de tijd concentreren wij ons eerst op het bestellen van onze maaltijd. Het duurt dus even voordat ik uit mijn ooghoek een rode spetterregen zie.. Een vampier heeft zich net vergrepen aan een meisje in de lift. De muren druppen van het bloed. Tijdens een close-up van de tanden van de vampier krijgt Niek contact met de serveerster. Of de tv op een andere zender mag?! Ze doet het wel.. maar je ziet aan alles dat ze niet snapt waarom. Pas na een paar minuten Tom en Jerry komt er weer kleur op de wangen van Sterre en Loes.

... dit wordt een leuke dahag!

Chiang Mai met Klaas (16-20 maart),

Hop hop hop naar de fietsenverhuur! We kunnen natuurlijk niet met Klaas in 1 stad zijn zonder fiets. Gelukkig hadden we van onze buren in het mooie Ubud al een adresje gekregen dus het was snel geregeld. Two times a family-bike. We krijgen er ongevraagd 2 helmpjes bij voor de kinderen en een uitgebreide instructie over waar je aan moet denken als je een kind op een fiets wil zetten/er af wil halen. Het is zo goed bedoeld dat we er maar geen grapjes over maken en oplettend proberen te glimlachen!

Niet dat we nou enorme afstanden fietsen hoor.. (Klaas is hier ook voor zijn rust:-) Met een omweggetje naar een leuk lunchcafeetje.. of 's avonds naar een restaurantje. Alle 3 zijn we in een ander leven in Chang Mai geweest. Voor de 1 is het lang geleden, voor de ander laaang geleden en voor de laatste laaaaaaang geleden. Alle 3 herkennen we eigenlijk niets meer. En toch voelt de stad vertrouwd.

Met de meiden gaan we een ochtend Wats bekijken. Vooral Sterre blijft zeer geintresseerd in Boedha, geloof, goden en hoe dat dan wel niet allemaal werkt. Het is leuk om haar vragen te beantwoorden. ('voor wie moeten de draken dan de Boedha beschermen?', 'Waarom mag je de voeten van de Boedha wel zien?' 'Waar bidden de mensen dan voor?') Ook voor Loes valt er van alles te beleven. Veel bling bling, wierook slingertjes, bloemen en 'gekke' beelden.

Met Klaas slenteren we over de zondagsmarkt en snacken we ons een weg door de vele kraampjes en eetstalletjes. Zakje kleefrijst hier, worstje daar, thaise noodle-hapjes en als toetje een soort van marsmellow in een koekje.. Om bij te komen gaan we met z'n 5-en op een rij een foot-massage doen. Loes houdt het na een kwartier voor gezien en dat is nog knap van de masseuse! Sterre giegelt zich een slag in de rondte. Haar hele lijf wordt gemasseerd.. een half uur is ook lang voor zulke kleine beentjes.

Klaas biedt aan om even op de meiden te passen zodat wij 's avonds nog een rondje markt kunnen maken. We hebben saaie kinderen want als we terug komen ligt hij (bijna) te slapen..
De dagen zijn namelijk best vermoeiend. Om de beurt 'mogen' we met Klaas op stap. En dat betekent dus dat hij elke avond 'moet'. Dapper slaat hij zich er door heen en laat ons een hele andere wereld zien. Nobel als een goede gastheer hoort te zijn begeleidt hij ons ook bij de olie-massages die we allebei op onze 'vrije' avond willen.

En de volgende morgen vroeg weer op! Want we gaan met z'n allen naar de dierentuin! Om 8.45 worden we wakker van geklop op onze deur.. Klaas staat voor de deur.. We hebben ons verslapen!!! Zo vlug mogelijk werpen we ons in de kleren en gaan dan lekker uitgebreid ontbijten bij een bakker. Het levert bijna applaus op want ze hebben hier.. chocoladebroodjes!! '.. dit wordt een leuke dahag' zingt Sterre.
Het is 4 kilometer fietsen langs een drukke weg. We kijken de kunst een beetje af van de proffesional. (al slaan we dat hangend mee-liften aan een taxi wel over..) Bij de dierentuin worden we naar de garage gedirigeerd waar we voor 1 baht een prachtig gekleurd parkeerkaartje krijgen.
De dierentuin is spotgoedkoop. (We hadden gezworen op dit blog niet over geld te praten maar dit mag gezegd.) Al wordt het concept dierentuin hier wel anders bekeken. Niet qua dieren.. we zien van alles.. Leeuwen, (zeldzame) witte tijgers, een neushoorn, olifanten (uiteraard!) baby nijlpaarden (ooh lief!), koala's en als uitbuitend hoogtepunt 2 panda-beren. De leefomstandigheden zijn ook niet schokkend. Nieuw voor ons is dat je op veel plekken voer kunt kopen en zelf de dieren dus kunt voeren. En dan hebben we het niet over een portie pinda's voor de papegaaien maar over blokjes biefstuk voor een panter! Grote voordeel is dat de dieren aardig op bezoekers zijn gefixeerd. De panter zie je dan ook niet suffend in een ver hoekje maar lonkend tegen het hek aan staan op nog geen meter van je vandaan! De giraffe kunnen we bijna aaien en bij de olifant doen we het echt! Die staan achter een bamboehekje van een halve meter hoog, gewoon los..
We maken nog een ritje met de mono-rail. Er zijn grenzen aan de liefde van Klaas voor onze kinderen. Om aan ons te tonen hoe suf het wel niet is haalt hij ons halverwege de rit kruipend in..

Het grote hoogtepunt van de dierentuin is het panda-huis. We moeten er een apart kaartje voor kopen. Gelukkig hebben we gewacht totdat de 2 scholen het huis weer verlaten hebben want groot is het niet. Gescheiden van elkaar, in omgeving vol speeltoestellen en ijs leven 2 panda's. Zijn ze zo gewend aan publiek of hebben we mazzel? Eentje ligt met z'n kop op foto-toestel hoogte te slapen, de ander geeft een showtje weg. Hij klimt, klautert, draait en rolt eens even lekker door het ijs. De meiden zijn niet echt onder de indruk. Die hebben het drukker met mensen die hun op de foto willen zetten. 50 baht! roepen ze naar iedereen.. ook naar mensen die hun eigen kind met panda op de foto willen zetten. Iets te assertief  geworden misschien?!

En dan scheiden de wegen zich alweer. Klaas moet het land nog uit voor zijn visa en fiets dus 'even' een blokje om door Laos. Wij hebben besloten in Chang Mai te blijven totdat we naar het zuiden vliegen om ons laatste weekje op een wit strand op te snoepen. We verhuizen binnen de stad naar een veel leuker guesthouse. (het Awana House, hier wilde ik eerst niet wonen omdat de eigenaar nederlander is.. stom stom want het is hier prachtig!) Gelukkig heeft Klaas zijn zwembroek vergeten zodat hij ons moet zoeken en we hem toch 'echt' kunnen uit zwaaien..
Misschien komt hij ons nog opzoeken op het eilandje, misschien vindt hij het ook wel rustiger in Bangkok :-) Op www.klaasonderweg.nl kun je binnenkort vast lezen hoe vermoeiend hij zijn rustdagen vond..

Ik neem je mee, ik neem je mee op reis (gers pardoel)

Van Ubud naar Chiang Mai 14-16 maart

Je kunt veel over Bali zeggen maar niet dat het er moeilijk reizen is. Genietend van ons laatste ontbijtje voor ons eigen huis komt de taxi-chauffeur kijken waar we blijven. Het blijft gek.. een Aziatisch land waar ze altijd te vroeg zijn voor afspraken! Auto's kunnen niet over het rijstveldpad dus de chauffeur neemt mijn rugzak vast mee naar de auto. Pandi vertrekt even later met de grote zak van Niek op de brommer zodat wij met de meiden nog een laatste keer door de mooie groene wereld kunnen lopen.
Sampai Jumpa rijstplantjes..

We komen in de file rond Denpasar te staan. Op de valreep leren we nog een rijtje met dubbele indonesische woorden. Pandai Pandai is de leukste. Pandai betekent tempel en Pandai pandai is iets verzwijgen... Op het vliegveld moeten we meteen doorlopen naar de incheck balie. Er staat een behoorlijke rij. We raken aan de klets met een stel uit Singapore. Ze hebben ongeveer dezelfde route als wij afgelegd. Aan haar rugzak hangen 2 waterpistolen. Loes ziet het 'estool!' als eerste. Binnen 2 minuten zijn de 'estolen' van eigenaar gewisseld. Eenmaal ingechecked gaat de mallemolen verder. Vertrek-belasting betalen, papieren invullen en overal dezelfde serieuze gewapende douane mensen. Ik krijg er de zenuwenen van! Precies op tijd arriveren we bij de gate. En daar moeten we nog 1x met de hele zooi door de rontgenapparatuur. Niek en ik gooien net de buggy op de band als we Sterre; 'Nee! Nee!' horen schreeuwen gevolgd door erbarmelijk huilen..
We rennen alle twee door de detectiepoort heen. Loes is ook al aan het huilen als ik naar de bagageband word gedirigeerd. 2 ondoordringbare ogen vragen op eisende toon waar we heen gaan. Mijn maag zakt zo'n beetje op de grond. Gelukkig heeft Niek sneller door waar het om gaat.. De roze met gele waterpistolen mogen niet mee! We gaan elke discussie uit de weg. Als dit al terroristische dreiging oplevert dan gaan we daar geen grapjes over maken.. De tranen van de meiden zijn wat minder makkelijk te stoppen. Ter plaatse beloven we van alles. Sterre vindt het ' echt heel kinderachtig ' en dat vinden wij dan weer heel volwassen!

Het is fijn om in de maffe wereld van toeristisch Bangkok te zijn. Omdat we in korte tijd nog veel moeten regelen zitten we in een zijstraat van Khao-san road. Voor het eerst in 2 maanden zitten we in een kamer zonder zitje buiten -nog sterker- we hebben niet eens een echt raam! Alles is verder keurig in orde maar het voelt wat opgesloten. Het eerste reisburo dat voor ons treinkaartjes probeert te regelen moet ons terleurstellen.. alle slaapplaatsen voor Chang Mai zijn uitverkocht. Gelukkig is dit Thailand en is er dus altijd wat te regelen. Na een half uur verder informeren hebben we wel 2 bedden te pakken! Gelukkig maar want Klaas is 800 kilometer aan het fietsen om op tijd op het station te zijn.

Terwijl hij de laatste kilometers aan het zweten is doen wij een rustig dagje. Eerst maar eens uitgebreid langs het ontbijtbuffet. (als toetje dringt een australische dame zich aan ons op.. een eindeloze brij aan woorden komt uit haar mond. 'Yeah i am a very easy person and fun to talk to' beweert ze zelf.. jaja) We bezoeken nog een leuke tempel voor het joehoe-we-zijn-weer-in-thailand-gevoel. Sterre en Loes knielen als devote Boedha aanhangers neer. Iets wat ons, als ouders, een goedkeurend knikje oplevert van een groepje thai dat toe kijkt. Het is een gezellige boel in de tempel. Er wordt ontbeten, gebeden, men krijgt een zegen, er worden loterijbriefjes verkocht.. Wat is het fijn om hier te zijn!

'Ik word later ook een Boedha'

Niek gaat nog even naar de kapper, we doen nog een zwemmetje in het hotel dan nog even lunchen en we kunnen in de taxi naar het treinstation. We voelen ons volleerde reizigers zo in die grote stationshal. De weg in de trein  vindt zich vanzelf. Gelukkig komt er niemand in het bed boven ons slapen want een plekje vinden voor al onze bagage is nog de grootste uitdaging. Na een uurtje hobbelen en een broodje vind Sterre het wel prima.. ze wil wel slapen. De treinsteward is wat verbaasd over het vroege tijdstip maar gelukkig kan het wel. Binnen 10 minuten is ze vertrokken. Loes is wat meer onder de indruk van de hele situatie. In haar slaapzakje zit ze nog een poosje bij Niek op schoot maar dan is ook voor haar de dag wel voorbij..
Wij vermaken ons nog met 2 engelse meiden en een Thaise meneer. Hij heeft eten in de trein besteld. Het is zo spicy dat zelfs hij loopt te puffen.. en wij maar lachen!

Ik neem je mee..

De volgende morgen hebben we 3 uur vertraging. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is deelt de steward het aan ons mee.. ja er zijn 3 botsingen met brommers geweest dus..
Na 19 uur wachten, slapen, tekenen en Jip en Janneke rijden we Chang Mai binnen..
En echt de eerste die we zien is Klaas! Loes had 's ochtend nog verbaast gevraagd; 'Gaan al die mensen naar Klaas toe?' ... 'Oh dus die gaan naar hun eigen Klaas!'
De meiden storten zich in zijn armen en laten de eerste minuten niet los.. Het geeft ons ruim de tijd om uit te laden! Dan mogen ook wij zoenen en knuffelen. Het is heerlijk om een vertrouwd persoon te ontmoeten. En gek.. 5 maand geleden afgesproken en nu zitten we aan de koffie alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Klaas heeft het druk.. 'Kijk eens wat ik kan, kijk eens wat ik kan..' We onderbreken elkaar even voor een middagdutje maar voor de rest is het goed toeven in elkaars gezeldschap en de Chang Maiaanse horeca..

United!

Sampai Jumpa

Ubud 9-14 mrt

Grote blikvanger is natuurlijk het mooie zwembad voor de deur. Links ligt dan onze veranda die toegang geeft tot 2 bewerkte houten deuren vol met Balinese vertellingen. Als je die deuren openslaat kom je in een grote woonkamer waar 3 banken staan. Overal liggen kussentjes en aan de muren hangen schilderijen van diverse kunstenaars. De open trap leidt naar een vide waar niet alleen ons grote bed staat maar ook 2 bedjes zijn gemaakt voor Loes en Sterre. Het balkon boven heeft een gezellig zitje en een magnifiek uitzicht. Een beetje fotograaf zou hier zo foto's voor zo'n dure glossy kunnen maken. Uiteraard ligt binnen no-time de inhoud van 2 rugzakken en de belangrijke schatten van de meiden overal en nergens.. dat zie je nou nooit in de 'Elegance' of de 'Cosmo'.

De meiden genieten enorm van het huis. De eerste ochtend vermaken ze zich de hele morgen boven op de slaapkamer. Voor het eerst sinds weken een keer uit het zicht van Papa en Mama spelen. We horen veel gegiebel, geklets en af en toe een schreeuw. Dat er ook 'sneaky' dingen gebeuren is ons allang duidelijk maar we gaan niet kijken..
Na een poosje komen ze beneden met rode verhitte wangen. De biecht volgt snel; 'We hebben stiekum een snoepje ge-eet en Loes heeft op de vloer getekend maar dat zie je niet meer hoor want daar hebben we een kleedje over gedaan en Loes heeft geduwd en toen heb ik terug geduwd en toen hebben we sorry gezegd..'

Een eigen huis geeft wel stress zeg. Af en toe moet je toch even een bezem over je veranda halen.. We hebben een eigen keuken dus we bakken 's middags onze eigen tosti en dus hebben we ineens regelmatig een afwasje.. Niet meer gewend aan dit soort huishoudelijke klusjes hebben we de eerste dag de hele keuken onder de mieren zitten! Hoe doen mensen dat toch zonder personeel:-)
Gelukkig hebben wij Pandi. Een vreselijk aardige jongen die, zoals vriendin A. dat zegt, de puntjes op de i zet. Hij zorgt voor alles! Hij neemt kleine boodschapjes voor ons mee als hij toch naar het stadje moet, geeft tips over afdingen, verteld van alles over het balinese leven, maakt het huis schoon, speelt met de meiden en zorgt zelfs voor een bamboestok om gekochte tekeningen in te vervoeren.

En we hebben meer luxe problemen. Het enige nadeel van het super huis is het matras.. Van de kuil in het midden zou je met gemak een jacuzzi kunnen maken. De 'you need massage?!' vrouwen komen dus als geroepen.. Sterre vind het bere-intressant dat hele massage gebeuren dus we gaan een keer voor een 'family-footmassage'. In de spa kijken de dames hun ogen uit. We moeten even wachten want er zijn niet genoeg masseuses aanwezig. Via de telefoon wordt er nog snel een collega geregeld. De dames kijken ondertussen bij een mevrouw die haar nagels heeft laten doen. WOW! Glimmende vragende oogjes... Ze mogen kiezen.. En zo liggen Niek en ik even later op de massage-tafel heerlijk te genieten van het gestreel en gekneed. Aan de andere kant van het gordijntje worden de nagels van de meiden gedaan. Tot grote hilariteit van de hele spa laat Loes iedere nagel die klaar is even zien. Ze worden dan ook prachtig... roze met op iedere nagel een bloemetje.. De terugweg naar huis is 'levensgevaarlijk'. Sterre loopt met de handen vooruit naar haar kunstwerken te staren en vergeet de brommers, de gaten in de weg en mede-stoepgebruikers. Iedereen die tegen haar aan botst moet uitgebreid bewonderen hoe mooi ze wel niet is..

'oh wat ben ik prachtig'

En... we gaan naar het dansen kijken!! De mooie jurken aan, nieuwe bloemen-haarspelden in het haar.. de meiden zijn er helemaal klaar voor. En eerlijkheid gebiedt het te zeggen.. Ik had niet verwacht het zelf ook zo leuk te vinden. Op aanraden van Pandi gaan we naar het dansen kijken in het Ubud Palace. Het decor is daarmee alleen al schitterend. Prachtige oude bomen die een tempelachtige ruine omlijsten. In het midden zit een gouden bewerkte deur waar later de dansers door zullen verschijnen. Aan weerskanten van het podium zitten de gamelan-muzikanten, uiteraard in tradionele sarong en doek om het hoofd. Waarschijnlijk spelen ze al jaren elke dag dezelfde riedels maar het enthousiasme straalt van de hele groep af. We zien 6 verschillende soorten dansen, elk met een eigen verhaal. De meiden zitten beiden ademloos te kijken. Door de indringende muziek, de kostuums en maskers is het erg indrukwekkend. Ook maken ze tijdens de dans regelmatig hun ogen heel groot (alleen dat is al heel knap..), het heeft iets heel fascinerends. De hele atmosfeer zorgt ervoor dat je even alles om je heen vergeet.. Tot het einde..
Want echt - dit verzin ik niet - als het einde nadert.. en de muziek nog een keer in volle sterkte aanzwelt... gaat het als volgt.. ting ting ting TING..TAXI? De muziek is nog geen seconde afgelopen!! De chauffeur snapt niet dat wij niet meer bijkomen van het lachen..

En zo vliegen de dagen om. In ons Balinese coconnetje.. We raken erg verknocht aan het uitzicht vanaf het balkon, het tweede kopje koffie rond 10 uur, de hanen die kukelen overdag en de kikkers die kwaken 's nachts.. Niek en ik gaan allebei nog een middag apart de hort op.. Ook wij hebben even behoefte aan ' uit het zicht' zijn. De meiden willen het liefste 'thuis' zijn. Dus zo is iedereen blij en tevreden. Langzaam nemen we afscheid van Bali en dus ook van Indonesie. De offertjes, de verzorgde tuinen, de mooie bloemen, alle goden en lieve mensen wat zullen we het gaan missen.. We hebben heel wat om Sampai Jumpa tegen te zeggen..

(minder) Leuke dingen:

- Bij de ochtendlijke muggenbultcontrole toont Sterre haar nieuwe aanwinsten. 'He' roept.. ze dan; 'Loes heeft hier nog 2 muggebulten.' Loes reageert verontwaardigd; 'Nee! dat zijn mijn borsten!' Sterre moet even op het bed gaan liggen van het lachen!
- Het was even rustig op het verjaardagsfront maar bij het ontbijt is het ineens weer een hot item.. Loes; 'ik wil op mijn belanglijstje (verlanglijstje) een estool! (pistool) een knuffel en een auto met geel!
- Sterre heeft andere belangrijke dingen aan d'r hoofd; 'Ik denk niet dat als we terug zijn in Groningen dat mijn sloffen dan nog passen. Mag ik dan mee naar de winkel om nieuwe sloffen te kopen? Want in Groningen zijn ze niet 10.000 he?'
- Sinds een paar weken weten we dat 'Bintang,' het grootste biermerk in Indonesie, Ster betekent.. Sterre noemen we dan ook af en toe 'Bintange'. Op de markt in Ubud komen we Bintang t-shirts tegen in kindermaat (!) We zoeken een mooie uit (met roze uiteraard). Samen met haar prinsessen slippers en haarband met bloemenspeldjes eraan blijft ze zuchten; 'Oh wat ben ik nu prachtig'
- We ontmoeten veel intressante mensen in Ubud. Bianca, onze eerste buurvrouw, heeft een bedrijf en huis op Bali. Ze zit middenin in een zakelijk conflict. Niet alleen verliest ze een hoop geld, haar bedrijf en haar land maar ook haar vertrouwen in haar Balinese zakenpartner die ze altijd als familie heeft beschouwd. Met alle acht probeert ze boven de situatie te blijven staan. En het lukt.. op de laatste ochtend komt ze met betraande wangen vertellen dat ze de boel verkocht heeft. Ronni en Sarah zijn onze villa-buren. Een jong stel dat al werkend een wereldreis aan het maken is. Ze maken samen promotiefilms voor frairtrade organisaties. In ruil betalen die deels hun accomodatie. Een gave en creatieve manier van de wereld bekijken. Op www. fairtradeconnection.org kun je zien wat ze maken.

Sampai Jumpa Bali!

Tweede kans

Ubud 7-9 maart

Als bijna iedereen die je tegen komt zegt dat je iets een tweede kans moet gunnen, luister je daar dan naar of blijf je bij je eigen mening?
Eigenwijs als we zijn blijven we heel lang beweren dat Ubud ons tegenviel.
We hebben alleen spijt dat we niet naar een Balinese dansshow zijn geweest. In Lovina eten we in restaurantje waar ons een 'show' wordt beloofd. Na 10 minuten is het al weer afgelopen. Sterre, die de hele voorstelling met open mond heeft gekeken, kan beter met de teleurstelling omgaan dan Loes. Die huilt bittere tranen, ze blijven over de wangen druppen.. Als we haar proberen te troosten snikt ze; '... maar ik wil gewoon nog even lekker huilen!' Het heeft misschien niet helemaal met het dansen te maken..

En zo zitten we na een prachtige taxirit van 3 uur toch weer in Ubud. Na een middag zoeken vinden we een kamer bij een familie die hun hele traditionele Balinese tuin hebben vol gebouwd met 'guesthouse and swimmingpool'. In ieder gaatje logeert wel iemand. Het is een gezellig plekje.

Dit is het plan: We lopen nog een keer de rijstveld-wandeling en 's avonds gaan we naar het dansen kijken. Dan gaan we snel Ubud weer uit en zoeken voor de laatste dagen de zee weer op!
Dit gebeurt er in werkelijkheid:

In het zonnetje ziet het rijstveld er prachtig uit. In 2 maanden is het centimeters gegroeid. De kleine plantjes die net gepoot waren zijn getransformeerd in grote halmen. Het groen doet bijna zeer aan je ogen. Na een lekkere lunch willen we de hele ronde gaan lopen. Gezien het tijdstip en de vermoeidheid van de meiden niet de beste planning. Maar dit is zo uniek wat we hier zien... In eerste instantie moet we onze beslissing bekopen met gejammer en veel klachten. Toch wint ons enthousiasme en geven ook de meiden zich over aan de prachtige omgeving; 'We zijn toch stoere wijven!' We steken een riviertje over en lopen door de 'jungle' langs een dichtbegroeid ravijn. Spannend! De bewoonde wereld komt pas langzaam weer in zicht.
Niek zit een bordje staan met 'Bella Villa' en gaat in een opwelling even kijken. Enthousiast komt hij terug. We kunnen hier..op dit mooie plekje.. een heel huis huren! En -heel gek- binnen 30 seconden vinden we allebei dat dit prima in ons budget past! We boeken voor 5 dagen. En zo blijven we dus in Ubud tot we Indonesie verlaten...

Verhuisbericht

Sinds gisteren wonen wij:

Bella Villa's Bungalows
Jalan Kajeng - Jeruk Manis
Ubud Kaja 80571 Glanyar
Bali - INDONESIA

www.bellavillasbali.com

Allemaal opa's en oma's

 Lovina 2-7 mrt

Ontbijten met de Jakarta Post:
* De laatste Giraffe in de dierentuin van Denpasar is overleden. Sectie heeft uitgewezen dat het beest 22 kilo aan plastic-resten in de maag had. * Een Australische toerist is gearresteerd op verdenking van drugssmokkel. Hij had 1.8 kilo aan hard-drugs in de vorm van bolletjes ingeslikt. Hij vloog van Bangkok (doodsstraf) naar Bali (doodstraf). Hij probeerde nog te ontsnappen op weg naar het ziekenhuis door uit de taxi te springen maar helaas. * Een Kill Bill imitator heeft 5 mensen vermoord ergens op Java. In geel trainingspak en blonde pruik ging ze haar slachtoffers met een samoerai-zwaard te lijf. * Op Kuta-Bali (toeristentrekpleister nummero uno) hebben ze sinds de westenwinden (!) waaien een groot afvalprobleem. Tonnen troep en plastic spoelen aan op het strand. 24/7 zijn er 16 man en 5 vrachtwagens bezig om het strand een beetje schoon te houden. * Kaartjes voor 'Lady Gaga' zijn hier ook $80.-

Het hoogtepunt van een bezoek aan Lovina bestaat uit het kijken naar de dolfijnen in zee. Er is zelfs een standbeeld voor de dieren aan de boulevard opgericht. Iedere visser met een boot kan je 's ochtend meenemen. Niek raakt aan de klets met een visser die zijn boot staat te schuren en wel wil verkopen. Hij heeft kolenschoppen van handen en een lach zo breed als Indonesië zelf. Gelukkig heeft hij nog een bootje en de volgende morgen wil hij ons wel mee nemen de zee op.

Oost meets West

Het is 5.15 als de wekker gaat. Middenin de nacht... Aangekleed en wel begint de ochtendschemer een beetje licht toe te laten. De meiden zijn meteen klaar wakker en hebben er zin in! De boot is een, in wit en blauw geverfd, traditioneel vissersbootje. 1 kontje smal (hoe ouder en Europeser je bent hoe minder comfortabel je zit) en het wordt stabiel gehouden door 2 lange bamboestokken die met bogen aan de boot vast zitten. We hebben ze al zoveel gezien.. leuk om er nu ook echt in te zitten. We zitten allemaal achterelkaar. Zwemvest aan. Het is heerlijk wakker worden met het getuf van de motor en het zachte ochtendlicht. We zijn echter niet de enige. Iedere visser met een vissersboot is inderdaad ook daadwerkelijk gevuld en iedereen heeft hetzelfde doel. De 'Veronica', de 'Queen Mary', de 'Blue Diamonds' (herinnert u zich deze nog nog nog) en zelfs de 'Tjeerd en Wilma' allemaal op zoek naar Dolfijnen.
En dit is ook wel een beetje het nadeel.. Als er een groepje dolfijnen bovenkomt dan reageert men massaal door de motor op te voeren en het roer richting de dieren te draaien... Niet alleen jaag je de dolfijnen op maar ook wordt steeds ons uitzicht belemmerd. Sterre, ons gevoelige meisje, maakt zich ernstige zorgen over de dolfijnen. Als er weer een storm bootjes aan komt varen kan ze zich niet meer in houden. Ze gaat staan in de boot en schreeuwt naar iedereen; 'Hou op.. Ga weg!' Ze moet er echt van huilen.. Pas als we haar vertellen dat dolfijnen de slimste beesten zijn en ze eigenlijk gewoon een spelletje met alle boten doen kan ze weer genieten.  We hebben ook een fijne kapitein! Hij doet niet mee met het jaaggedrag van de anderen en wacht rustig zijn (en onze) kansen af.. Met succes.. regelmatig zien we een schooltje vinnen en 1 x springt er zelfs een dolfijn hoog in de lucht en met een draai plonst hij weer in zee.. Prachtig!
Als alle boten weer richting Lovina varen haalt onze visser een tas met kopjes en koffie tevoorschijn. Zijn vrouw heeft voor de meiden cakejes gebakken. En zo doen we 'effe een bakkie' op volle zee. De kapitein doet dit werk al 30 jaar. En hij heeft er nog steeds zichtbaar plezier in. 2 weken geleden had hij een walvis gezien! Ook zijn eerste in 30 jaar. Ik attendeer hem op het grote verschil... de pezige magere gespierde vissers die we elke dag uit vissen zagen gaan op de Gili's en de relaxte dikke boedha-achtige 'vissers' hier in Lovina.. Zijn lach buldert als golven in een storm..

Als we 's avonds zitten te eten valt het zelfs Loes op.. 'Wat zijn hier veel opa's en oma's!
En ze praten ook nog bijna allemaal Nederlands. Een ware kolonie van overwinteraars, expats en pensionado's. We halen de gemiddelde leeftijd danig naar beneden met z'n 4-en.
Ook het weer werkt niet echt mee. We hebben veel wind en regen. Een tropische regenbui verandert de straten in rivieren en ons resort stroomt helemaal over.
We vinden Lovina niet de leukste plek van Bali.

Het heeft ook voordelen. De meiden genieten enorm van het resort. Sterre ligt zeker 50% van de tijd in het zwembad. En ondanks het feit dat bijna alle fietsjes kapot zijn leeft Loes zich elke ochtend uit in de speelhoek. We huren een dvd speler voor een dagje en kijken -met de gordijnen dicht en de airco aan- naar 'de Smurfen'. Loes test de service door eerst in ons bed te plassen en de volgende morgen in haar enthousiasme een flesje bier uit de minibar kapot op de grond te gooien. (beide keren keurig schoongemaakt).

Ik wil graag naar de warm-waterbronnen. Na het ontbijt pakken we de tas, hijsen de kinderen in een jurk en lopen richting de uitgang. 'Waar gaan we naartoe? Naar een zwembad met warm water???! Maar het is al zo pufheet!!!' Sterre heeft een veel beter idee.. 'Gaan we toch hier naar de koud-waterbron!'

Ach ja... tas weer op de grond, jurken uit... zwembad in!

How much you paid?

29 febr - 2 mrt  (2e keer Padang Bai)

We konden kiezen op Gili Meno. Of terug naar Amed of terug naar Padang Bai. Op beide plekken was het leuk.. het gemak wint! In Padag Bai kunnen we pinnen, is op iedere hoek een 'supermarkt' en krijgen we om de haverklap een aanbod om ons ergens anders naar toe te brengen.

Terug naar Bali.. het verschil is al voelbaar op de boot! Als we van een klein wiebel bootje op 'volle zee' zijn overgestapt op de snelle boot worden we hartelijk begroet door de stuurman. Hij voer ons ook naar Gili Air. Het was toen zijn eerste werkdag misschien heeft ie ons daarom wel zo goed onthouden..
Het is fijn om op bekend terrein te zijn. In hetzelfde hotel is nu ook een plekje voor ons. (de boa constrictor heeft de kip opgegeten en heeft nu 5 zielige piep-muizen als gezelschap!) We nemen nu alleen een 'dure' kamer.. airco (!) en schoon, zoet warm water uit de douche..
We douchen de hele boiler leeg. Als Sterre maar geen afscheid kan nemen van haar handdoek 'omdat hij zo ontzettend lekker ruikt' wordt het tijd om eens kritisch naar onszelf te kijken. Met een zoutwatersopje kom je een heel eind maar het wordt tijd voor een rigoureuze aanpak! We slapen allemaal een nachtje in de zwembroek want al onze geurige kleding is in een plastic zak aan de was-service meegeven. Zelfs de beren gaan voor het eerst in een emmer.. Die beginnen verdacht naar 'ABC sauce tomat' te ruiken. En we willen over een dikke 2 weken bij de douane niet verdacht worden van het uitvoeren van biologische wapens..

Ook komt de dokter bij ons op bezoek. Van het hele gezelschap zit ik deze reis het krakkigmikkigst in elkaar. Nu heb ik een ontsteking aan mijn ogen. Als ik de dokter, een 7 maand zwangere, breed lachende, zeer geïnteresseerde Javaanse vertel dat ik eigenlijk al sinds Gili Air last heb.. krijg ik een standje! Al 3 weken... en nee tuurlijk zijn die 'Ray Ban' zonnebrillen van 1 euro 75 funest voor je ogen.  Met oogdruppels en een stevige antibioticakuur moet het weer goed komen. Het enige wat stoer is.. ze noemen het hier ook wel 'Surfers-eyes' (combinatie van fel zonlicht en zeewater) Terug naar Kuta!

Als ik de dame van het hotel 's middags nog even bedank voor het bellen naar de dokter wordt het verschil met Lombok ook weer duidelijk. Haar reactie? 'Oh no problem! How much you paid?' Ik geef nog eerlijk antwoord ook! En zo zijn er meer voorbeelden. Als ik met de meiden op een bankje bij de zee wacht op Niek komt er een armbandjes- kettingen-sarongverkoopster naar me toe. Voordat ik 'No thank you' kan zeggen steekt zij van wal. Ze vindt de jurk van Sterre leuk en ze krijgt wel vaker kleren van toeristen, ze komt van een arme familie snap je wel.. Als ik haar verbouwereerd aankijk zet ze haar woorden nog eens kracht bij door aan Sterre's mouwtje te trekken. 'My child same age!' Gelukkig komt Niek net op dat moment aan lopen... wegwezen!
Maar binnen het uur zit de routine er al weer in... Tegen de taxichauffeur zeggen we; 'We have strong legs'. Tegen de was-service; ' you think we look smelly?' en 'No thank you' kan altijd..

We genieten van de vaste plekjes en het heerlijke zwembad hier. Dat Sterre ineens heel goed kan zwemmen wordt wel duidelijk. In dit zwembad kon ze de vorige keer haar eerste 'losse' slagen maken.. Nu zwemt ze helemaal naar de overkant; 'En weer terug, Pappa!'
Ook horen we haar voor het eerst uit zichzelf kletspraatjes maken met andere gasten. 'Hello I'am Sterre, I'am from Holland, Nice t-shirt!' Zelfs Loes kan al een aardig woordje Engels, al staan ze nog wel eens vreemd te kijken als ze na het eten aan de serveerster keurig vraagt; 'Can I play please'.

Het is ook even weer wennen aan alle brommertjes, auto's en collega-toeristen. Niek maakt een 'vergissing' door een Canadese te begroeten en enthousiast te reageren op het feit dat ze uit Vancouver komt (net als zus Hilde) een half uur later wordt ie nog steeds overspoelt door een spraakdiarree over waar ze wel niet allemaal is geweest, wat het heeft gekost en how amazing!!! ze alles wel niet heeft beleefd. Er is geen speld tussen te krijgen. We ontmoeten ook een stel uit Zwitserland met hun 2,5 jaar oude dochter. We nodigen hun uit om mee te gaan eten. Plannen om 2 jaar in India te gaan wonen zijn veranderd door de komst van hun dochter en dit is de eerste keer, na India, dat ze weer in Azie zijn. In eerste instantie werkt hun enthousiasme aanstekelijk. Als wij vertellen dat ons volgende doel Lovina wordt besluiten ze mee te gaan. Zij hebben contact met een hele aardige chauffeur dus zij regelen wel iets!
Heerlijk om een keertje gewoon te kunnen aanschuiven.. Hun plan om ook de grootste tempel van Bali te gaan bezoeken vinden we prima.. Sterre had deze al een keer aangewezen in een boekje en wilde daar graag nog naar toe.. We maken er een leuk dagje van..

Als we ons door de eerste haag van sarongverkopers hebben heen geworsteld wordt ons bij de kaartverkoop meteen verteld dat we vandaag niet in de 'mother-temple' kunnen omdat er een ceremony bezig is. Het complex is echter zo groot met talloze bijtempels dat we dat niet erg vinden. We weten ook te ontsnappen aan de taxi-brommers die je naar boven willen rijden. (na 500 meter geven ze het op zodat je de laatste 200 in alle rust kan lopen..) Ook de fruit en ansichtkaarten-meisjes kan ik nog wel hebben.. Pas als er 3 regendruppels naar beneden vallen en ze meteen naast me staan met; 'you rent umbrella?' Ben ik het zat! En dat is zo zonde want het is eigenlijk een hele mooie serene plek. Gelukkig blijft Niek er de humor van inzien. Ook als blijkt dat we tegen betaling van een 'fixed donation' wel met een 'temple-member' naar binnen mogen. En gelukkig doen we dat ook..!

Het tempelcomplex is terrasvormig opgebouwd en verspreidt over een hele grote heuvel. De zwarte stenen torens met zwarte riet daken steken dramatisch af tegen de bewolkte lucht. De met goud versierde deuren zijn prachtig en alle beelden van draken, demonen en goden maken veel indruk op ons alle 4. Onze gids is een rustige man die op een bijna devote manier van alles verteld. Sterre verzucht dat ze hier best een nachtje zou willen gaan slapen.. De gelovigen voor de ceremonie zijn bijna allemaal gekleed in het wit. Met een belletje wordt aangegeven hoe de ceremonie verloopt. De wierook slingert door de lucht..

Na een uurtje dralen worden de meiden moe en zijn we verzadigd van alle mooie indrukken. De zwitserse dochter is al een poos aan het huilen. Als we vragen of ze moe is antwoord de moeder.. 'nee hoor ze is gewoon verwend!' Raar antwoord voor een stel dat aan alle kanten met dreadlocks en tattoo's wil uitstralen dat ze zo bewust-zen-geestelijke groei-bezig zijn. Hij wil hier nog wel een week rondlopen zoveel indruk maakt het en zoveel kan hij nog leren van deze gids..
Gelukkig lopen ze wel gewoon met ons mee terug naar de bus.
Maar de sfeer wordt er niet beter op.. Dochter blijft huilen en dralen. Terwijl die van ons zich lekker nestelen, een liedje zingen, wat broodnodige slaap inhalen en spelletjes met ons doen. Komt misschien ook omdat de dochter geen koekjes mag (witte suiker), geen snoepjes (kleurstoffen en not organic) en geen chipsjes (palmolie) en haar papa geen iphone heeft met playmobile spelletjes. Wij geven het op om te investeren in het contact en de rest van de trip is het zij/wij. In Lovina doen we nog een poging om samen accomodatie te bekijken maar als ze in een hotel vraagt of er ook kamers zijn met een meer authentiek plafond (!!) weet ik genoeg... Wij vluchten naar het 'Rambutan-resort'. Mazzel voor de meiden want dit is eigenlijk boven het budget.. maar nu weten we wel zeker dat ze niet mee gaan.

En he.. 2 zwembaden, een bibliotheek, stapels kranten en tijdschriften, een goed ontbijt met echte koffie en boter op je brood en uitzicht op een mega-mooie tuin.. het is geen groot offer dat we brengen!

uitzicht vanaf de boomhut.. zo'n zwembad in de Gorterlaan!

Getting it Fixed

23 t/m 29 febr. Gili Meno

Hoe noem je iemand van Lombok? Een Lombokiaan, een Lombokker, een Lombokees, een Lombokje? Wij weten het nog steeds niet!

Na alle Hati-Hati waren we wel toe aan wat rust.. een vakantie zeg maar! En waar kan je dat nou beter doen dan op een eilandje van 2X1 kilometer met witte stranden, doorzichtig blauw water, hier en daar een kokosnootboom en verder niets.. Gili Meno dus.. Een van de 3 Gili's vlak voor de kust van Lombok. Gili Air waren we al geweest en nu gingen we op het middelste eilandje zitten. Het kleinste en rustigste eiland.. Helemaal klaar om niets te beleven..

De eerste nacht woonden we in een soort van boomhut. Een prachtige plek aan het strand. Beneden een zitje met douche en w.c en als je dan de boomstamtrap omhoog beklom kwam je bij de slaapkamer met 2 enorme luiken. Als je die open deed keek je uit op een klein stukje 'jungle'. Helaas dreven we in het zweet 's nachts en de 2 ventilatoren op standje hoog deden erg hun best maar nee.. hete lucht wordt warme wind en daar knap je niet van op. (wat die polyester zebra deken op het bed deed??) Ook de zen-meditatie-elektronische-dolfijnen-muziek uit de bar begon ons wat op de zenuwen te werken..
Tijd voor een interne verhuizing dus. Niek had de dag ervoor al een inventarisatieronde gedaan dus we hadden al een alternatief. 'The Blue Coral' .. een werkelijk adembenemend stukje strand, vanaf onze veranda zeezicht, geen muziek, een leuk restaurantje in de achtertuin en.. airco!

Dachten we.. hadden ze ons gezegd...
Totdat we 's avonds de meiden in hun tentje leggen, de airco aan zetten en.. na 10 minuten.. in het pikdonker zitten! De grote stoppenkast zit bij de Blue Coral familie in huis dus Niek gaat het even melden. De stop wordt overgezet en alles functioneert weer... voor een kwartier.. Dit herhaalt zich nog een keertje. Sterre is in slaap gevallen maar Loes schrikt zich een hoedje van die totale duisternis om haar heen. Niek is net even een biertje aan het halen dus met een snikkende Loes- in-luier op de arm ga ik naar de B.C familie (de mannelijke tak.. de vrouwen runnen het restaurant). Tot mijn verbazende ergernis wordt ik compleet genegeerd en vervolgens behandeld alsof ik de herseninhoud van een garnaal heb. Ik 'roep' Niek uit het restaurant en die heeft een 'fijne' discussie met 1 van de broers. Blijkbaar is de airco al veel langer kapot dus we moeten het doen met die kleine staande ventilator die in een hoekje staat. 'Tomorrow we'll fixed it' En inderdaad worden er serieuze pogingen gedaan de volgende morgen (nadat Niek ze achter de Lombokker broek aan had gezeten) Maar het mag niet baten... Na 3 kwartier, net als je gaat geloven dat het (toch) echt is gelukt.. valt de airco weer uit. Het licht blijft branden dus er zijn wel degelijk vorderingen gemaakt maar wij hebben het wel gehad.. Hadden we de 4 broers van de B.C familie elk in een hoek neer kunnen zetten dan hadden we een elektrische deken nodig gehad om warm te worden. We hebben de heren blijkbaar ergens diep in hun trots geraakt want het contact daalt tot ver beneden vriespunt. Als Niek na nacht 2 aan geeft dat we willen verhuizen naar een kamer met ventilator (we zijn het zat om te klagen en willen rust aan de kop en niet de zeur-toerist blijven) moet hij the godfather van de familie wakker maken... dat is de druppel die de Balinese zee doet overlopen... We verhuizen maar elk contact met de B.C maffia wordt van beide kanten vermeden. Aan het eind van de trip 'mag' ik betalen en krijg ik een knikje... Zelden zulke kleuters meegemaakt!

Gelukkig is er Ida van het restaurant in de achtertuin. Ook lid van de familie maar wat zijn we blij dat de man-vrouwverhoudingen in ieder geval hier gescheiden zijn. Ida compenseert in haar eentje de hele maffia-clan. Lief, stralende ogen, kan heerlijk koken (haar water-spinazie is the best!) en altijd opgewekt!
En gelukkig zijn er Pim en Marjan uit ons Eindhoven, de gekste. Hard toe aan totale rust en relaxedheid hebben we leuke en serieuze gesprekken met elkaar. Marjan kookt in de Effenaar, Pim is professioneel Djembe-speler. Bij de borrel overstelpen we hem zo met idee-en dat hij spontaan aanbiedt dat ik wel zijn manager mag worden! Een nieuwe baan...
Gelukkig hebben de meiden niet meer nodig dan een emmertje, een schepje en wat bamboestokken. Fantasie genoeg. Als de soepjes klaar zijn, wordt het een piratenschat en helpt de verrekijker bij het zoeken. Als de schat gevonden is gaan ze gewoon met 2 bamboestokken onder de voeten een flink stuk schaatsen.
Gelukkig is er Mara (3), de dochter van de Indo-nederlandse Rene Froger en zijn Natasja van de duikschool. Mara zwemt iedere dag in de zee en heeft binnen 5 minuten onze dames van de zee-vrees afgeholpen.
Gelukkig is er de prachtige zee met de mooiste vissen en.. schildpadden! Niek 'scoort' er 3 en ik 2! Wat een kick! om deze prachtige indrukwekkende beesten te ontdekken en er een poosje achter aan te zwemmen.
Gelukkig zijn er de mooie restaurantjes met kleine veranda-huisjes waar je vanaf grote kussens van de zee kunt genieten. Op Gili Meno zijn ze vaak prachtig versierd met koraal-slingers en mobiles. Die willen we zo in de tuin! (.. en het wordt helemaal luxe als je dobberend in de zee vanaf het strand wordt geroepen dat je lunch klaar staat.)
En.. gelukkig is er 'Finding Nemo!'. Op nummer 1 van Sterre's wenslijst om die te zien.. Eerdere pogingen om haar eentje te laten zien mislukte tot nu toe maar hier lijkt het alsof ze hem door de Lombokeriaanse toeristenbond speciaal voor kinderen hebben neergelegd. Op nog geen 5 meter van het strand zwemmen papa-vis en 'Finding Nemo' net als in de film in een witte anemoon. Zelfs Loes leert er door snorkelen en we gaan iedere dag even kijken.
Gelukkig is er 'het Zeeschildpadden-opvangcentrum' waar we, tegen een donatie, 2 zeeschildpadjes die groot genoeg zijn in de zee terug mogen zetten. Loes doopt die van haar Mega-Mindy en Sterre geeft Prinses Julia nog goede raad mee.. Kikker-spreid-sluit! Ze krijgen allebei een aai en dan waggelen ze de grote zee tegemoet.
Over 10 jaar gaan we er snorkelen om te kijken hoe groot ze zijn geworden!

(minder) leuke dingen:

* We hebben een afscheidsetentje bij Frens en Norma en we zijn dankbaar bezoek. Sterre eet 3 borden (!) noodles en 2 stukken kip, Loes gaat 4x naar de w.c '..... zo mooie w.c!'
Als we op Gili Meno ontdekken dat we weeeer de leuke posters zijn vergeten krijgen we bijna per omgaande een sms dat we van harte welkom zijn om ze in Assen af te halen.
* In Sengigi gaan we wat ansichtkaartjes posten. In de hoek staat een enorme industriele weegschaal. Het is misschien een rare vraag maar het mag wel.. Met een haspel wordt het gevaarte aangesloten en wat blijkt.. beide meiden 16.2 kilo! (Are you twin?)
* Dat krijg je ervan als je je kinderen leert 'liegen'.
'Hello, Whats you're name?'
S: 'I am Julia!'
L: 'I am Romeo'
Die klassieker kennen ze want ineens wordt er merkwaardig naar mij gekeken.. Om mijn kinderen niet af te vallen antwoord ik netjes: 'Yes, my husband and I are very romantic people' En dan lopen we maar snel door..
* Niek en Sterre zijn met een lijst bezig van alle dieren we hebben gezien (en als ik bedoel alle..)
' Papa! heb je de kakkerlak al!?'
* We komen een Indonesische meneer tegen uit Groningen.'Hoe kom jij dan bruin?' vraagt Sterre. De meneer legt uit dat hij geboren is op Java maar is opgegroeid in Nederland. Als de meneer al even weg is zegt Loes ineens.. ' Ik ben in Groningen geboren en hier groot gegroeid!' Als we bekomen zijn van dit geniale inzicht kunnen we het alleen maar stilletjes beamen..
* In een vlaag van heimwee verlangt Niek naar weekend-boodschappen doen bij de Albert Heijn.. samen met Sterre loopt ie door de denkbeeldige winkel. In eerste instantie blijft de wens van Sterre beperkt tot Noodles, sateh en komkommer. Pas als Niek los gaat met geitenkaas en ovenbroodjes gaan de meiden ook los. Chocopasta, appels (!), chocola en dropjes en Loes wil 'oprol-croissantjes'
* Loes kan snorkelen! Nu moet ze nog leren dat ze niet na iedere vis die ze ziet haar snorkel af zet en roept; 'Ja! ik zag hem!'.
* Het is ook verwarrend waarschijnlijk.. al die talen! al die verschillende huidskleuren.. zoveel verschillen... Loes komt naast me lopen als we een oud Lomboks dametje zien.. 'Kijk wat een mooie glitter heeft dat euh? euh? Mens!'
* Sterre zwemt in de zee zonder bandjes. Met de armen gaat het al heel goed, met de benen is Kikker-spreid-sluit lastiger.. ' In de zee ga ik wel goed mijn benen Kikker-spreid-sluit doen.. ik wil niet verzuipen!'

Oom geworden!

Een uurtje geleden een sms-je gekregen van Steef mijn broer:
1 maart werd ze geboren:
'Pien Madelief Garstman'
Moeder, kind, vader en broer Hugo maken het goed!

Leuk hoor zo'n bericht te ontvangen.
Dat wilden we toch ff delen met iederéén ;-)