Je kunt veel over Bali zeggen maar niet dat het er moeilijk reizen is. Genietend van ons laatste ontbijtje voor ons eigen huis komt de taxi-chauffeur kijken waar we blijven. Het blijft gek.. een Aziatisch land waar ze altijd te vroeg zijn voor afspraken! Auto's kunnen niet over het rijstveldpad dus de chauffeur neemt mijn rugzak vast mee naar de auto. Pandi vertrekt even later met de grote zak van Niek op de brommer zodat wij met de meiden nog een laatste keer door de mooie groene wereld kunnen lopen.
Sampai Jumpa rijstplantjes..
We komen in de file rond Denpasar te staan. Op de valreep leren we nog een rijtje met dubbele indonesische woorden. Pandai Pandai is de leukste. Pandai betekent tempel en Pandai pandai is iets verzwijgen... Op het vliegveld moeten we meteen doorlopen naar de incheck balie. Er staat een behoorlijke rij. We raken aan de klets met een stel uit Singapore. Ze hebben ongeveer dezelfde route als wij afgelegd. Aan haar rugzak hangen 2 waterpistolen. Loes ziet het 'estool!' als eerste. Binnen 2 minuten zijn de 'estolen' van eigenaar gewisseld. Eenmaal ingechecked gaat de mallemolen verder. Vertrek-belasting betalen, papieren invullen en overal dezelfde serieuze gewapende douane mensen. Ik krijg er de zenuwenen van! Precies op tijd arriveren we bij de gate. En daar moeten we nog 1x met de hele zooi door de rontgenapparatuur. Niek en ik gooien net de buggy op de band als we Sterre; 'Nee! Nee!' horen schreeuwen gevolgd door erbarmelijk huilen..
We rennen alle twee door de detectiepoort heen. Loes is ook al aan het huilen als ik naar de bagageband word gedirigeerd. 2 ondoordringbare ogen vragen op eisende toon waar we heen gaan. Mijn maag zakt zo'n beetje op de grond. Gelukkig heeft Niek sneller door waar het om gaat.. De roze met gele waterpistolen mogen niet mee! We gaan elke discussie uit de weg. Als dit al terroristische dreiging oplevert dan gaan we daar geen grapjes over maken.. De tranen van de meiden zijn wat minder makkelijk te stoppen. Ter plaatse beloven we van alles. Sterre vindt het ' echt heel kinderachtig ' en dat vinden wij dan weer heel volwassen!
Het is fijn om in de maffe wereld van toeristisch Bangkok te zijn. Omdat we in korte tijd nog veel moeten regelen zitten we in een zijstraat van Khao-san road. Voor het eerst in 2 maanden zitten we in een kamer zonder zitje buiten -nog sterker- we hebben niet eens een echt raam! Alles is verder keurig in orde maar het voelt wat opgesloten. Het eerste reisburo dat voor ons treinkaartjes probeert te regelen moet ons terleurstellen.. alle slaapplaatsen voor Chang Mai zijn uitverkocht. Gelukkig is dit Thailand en is er dus altijd wat te regelen. Na een half uur verder informeren hebben we wel 2 bedden te pakken! Gelukkig maar want Klaas is 800 kilometer aan het fietsen om op tijd op het station te zijn.
Terwijl hij de laatste kilometers aan het zweten is doen wij een rustig dagje. Eerst maar eens uitgebreid langs het ontbijtbuffet. (als toetje dringt een australische dame zich aan ons op.. een eindeloze brij aan woorden komt uit haar mond. 'Yeah i am a very easy person and fun to talk to' beweert ze zelf.. jaja) We bezoeken nog een leuke tempel voor het joehoe-we-zijn-weer-in-thailand-gevoel. Sterre en Loes knielen als devote Boedha aanhangers neer. Iets wat ons, als ouders, een goedkeurend knikje oplevert van een groepje thai dat toe kijkt. Het is een gezellige boel in de tempel. Er wordt ontbeten, gebeden, men krijgt een zegen, er worden loterijbriefjes verkocht.. Wat is het fijn om hier te zijn!
 |
| 'Ik word later ook een Boedha' |
Niek gaat nog even naar de kapper, we doen nog een zwemmetje in het hotel dan nog even lunchen en we kunnen in de taxi naar het treinstation. We voelen ons volleerde reizigers zo in die grote stationshal. De weg in de trein vindt zich vanzelf. Gelukkig komt er niemand in het bed boven ons slapen want een plekje vinden voor al onze bagage is nog de grootste uitdaging. Na een uurtje hobbelen en een broodje vind Sterre het wel prima.. ze wil wel slapen. De treinsteward is wat verbaasd over het vroege tijdstip maar gelukkig kan het wel. Binnen 10 minuten is ze vertrokken. Loes is wat meer onder de indruk van de hele situatie. In haar slaapzakje zit ze nog een poosje bij Niek op schoot maar dan is ook voor haar de dag wel voorbij..
Wij vermaken ons nog met 2 engelse meiden en een Thaise meneer. Hij heeft eten in de trein besteld. Het is zo spicy dat zelfs hij loopt te puffen.. en wij maar lachen!
 |
| Ik neem je mee.. |
De volgende morgen hebben we 3 uur vertraging. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is deelt de steward het aan ons mee.. ja er zijn 3 botsingen met brommers geweest dus..
Na 19 uur wachten, slapen, tekenen en Jip en Janneke rijden we Chang Mai binnen..
En echt de eerste die we zien is Klaas! Loes had 's ochtend nog verbaast gevraagd; 'Gaan al die mensen naar Klaas toe?' ... 'Oh dus die gaan naar hun eigen Klaas!'
De meiden storten zich in zijn armen en laten de eerste minuten niet los.. Het geeft ons ruim de tijd om uit te laden! Dan mogen ook wij zoenen en knuffelen. Het is heerlijk om een vertrouwd persoon te ontmoeten. En gek.. 5 maand geleden afgesproken en nu zitten we aan de koffie alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Klaas heeft het druk.. 'Kijk eens wat ik kan, kijk eens wat ik kan..' We onderbreken elkaar even voor een middagdutje maar voor de rest is het goed toeven in elkaars gezeldschap en de Chang Maiaanse horeca..
 |
| United! |
