29 febr - 2 mrt (2e keer Padang Bai)
We konden kiezen op Gili Meno. Of terug naar Amed of terug naar Padang Bai. Op beide plekken was het leuk.. het gemak wint! In Padag Bai kunnen we pinnen, is op iedere hoek een 'supermarkt' en krijgen we om de haverklap een aanbod om ons ergens anders naar toe te brengen.
Terug naar Bali.. het verschil is al voelbaar op de boot! Als we van een klein wiebel bootje op 'volle zee' zijn overgestapt op de snelle boot worden we hartelijk begroet door de stuurman. Hij voer ons ook naar Gili Air. Het was toen zijn eerste werkdag misschien heeft ie ons daarom wel zo goed onthouden..
Het is fijn om op bekend terrein te zijn. In hetzelfde hotel is nu ook een plekje voor ons. (de boa constrictor heeft de kip opgegeten en heeft nu 5 zielige piep-muizen als gezelschap!) We nemen nu alleen een 'dure' kamer.. airco (!) en schoon, zoet warm water uit de douche..
We douchen de hele boiler leeg. Als Sterre maar geen afscheid kan nemen van haar handdoek 'omdat hij zo ontzettend lekker ruikt' wordt het tijd om eens kritisch naar onszelf te kijken. Met een zoutwatersopje kom je een heel eind maar het wordt tijd voor een rigoureuze aanpak! We slapen allemaal een nachtje in de zwembroek want al onze geurige kleding is in een plastic zak aan de was-service meegeven. Zelfs de beren gaan voor het eerst in een emmer.. Die beginnen verdacht naar 'ABC sauce tomat' te ruiken. En we willen over een dikke 2 weken bij de douane niet verdacht worden van het uitvoeren van biologische wapens..
Ook komt de dokter bij ons op bezoek. Van het hele gezelschap zit ik deze reis het krakkigmikkigst in elkaar. Nu heb ik een ontsteking aan mijn ogen. Als ik de dokter, een 7 maand zwangere, breed lachende, zeer geïnteresseerde Javaanse vertel dat ik eigenlijk al sinds Gili Air last heb.. krijg ik een standje! Al 3 weken... en nee tuurlijk zijn die 'Ray Ban' zonnebrillen van 1 euro 75 funest voor je ogen. Met oogdruppels en een stevige antibioticakuur moet het weer goed komen. Het enige wat stoer is.. ze noemen het hier ook wel 'Surfers-eyes' (combinatie van fel zonlicht en zeewater) Terug naar Kuta!
Als ik de dame van het hotel 's middags nog even bedank voor het bellen naar de dokter wordt het verschil met Lombok ook weer duidelijk. Haar reactie? 'Oh no problem! How much you paid?' Ik geef nog eerlijk antwoord ook! En zo zijn er meer voorbeelden. Als ik met de meiden op een bankje bij de zee wacht op Niek komt er een armbandjes- kettingen-sarongverkoopster naar me toe. Voordat ik 'No thank you' kan zeggen steekt zij van wal. Ze vindt de jurk van Sterre leuk en ze krijgt wel vaker kleren van toeristen, ze komt van een arme familie snap je wel.. Als ik haar verbouwereerd aankijk zet ze haar woorden nog eens kracht bij door aan Sterre's mouwtje te trekken. 'My child same age!' Gelukkig komt Niek net op dat moment aan lopen... wegwezen!
Maar binnen het uur zit de routine er al weer in... Tegen de taxichauffeur zeggen we; 'We have strong legs'. Tegen de was-service; ' you think we look smelly?' en 'No thank you' kan altijd..
We genieten van de vaste plekjes en het heerlijke zwembad hier. Dat Sterre ineens heel goed kan zwemmen wordt wel duidelijk. In dit zwembad kon ze de vorige keer haar eerste 'losse' slagen maken.. Nu zwemt ze helemaal naar de overkant; 'En weer terug, Pappa!'
Ook horen we haar voor het eerst uit zichzelf kletspraatjes maken met andere gasten. 'Hello I'am Sterre, I'am from Holland, Nice t-shirt!' Zelfs Loes kan al een aardig woordje Engels, al staan ze nog wel eens vreemd te kijken als ze na het eten aan de serveerster keurig vraagt; 'Can I play please'.
Het is ook even weer wennen aan alle brommertjes, auto's en collega-toeristen. Niek maakt een 'vergissing' door een Canadese te begroeten en enthousiast te reageren op het feit dat ze uit Vancouver komt (net als zus Hilde) een half uur later wordt ie nog steeds overspoelt door een spraakdiarree over waar ze wel niet allemaal is geweest, wat het heeft gekost en how amazing!!! ze alles wel niet heeft beleefd. Er is geen speld tussen te krijgen. We ontmoeten ook een stel uit Zwitserland met hun 2,5 jaar oude dochter. We nodigen hun uit om mee te gaan eten. Plannen om 2 jaar in India te gaan wonen zijn veranderd door de komst van hun dochter en dit is de eerste keer, na India, dat ze weer in Azie zijn. In eerste instantie werkt hun enthousiasme aanstekelijk. Als wij vertellen dat ons volgende doel Lovina wordt besluiten ze mee te gaan. Zij hebben contact met een hele aardige chauffeur dus zij regelen wel iets!
Heerlijk om een keertje gewoon te kunnen aanschuiven.. Hun plan om ook de grootste tempel van Bali te gaan bezoeken vinden we prima.. Sterre had deze al een keer aangewezen in een boekje en wilde daar graag nog naar toe.. We maken er een leuk dagje van..
Als we ons door de eerste haag van sarongverkopers hebben heen geworsteld wordt ons bij de kaartverkoop meteen verteld dat we vandaag niet in de 'mother-temple' kunnen omdat er een ceremony bezig is. Het complex is echter zo groot met talloze bijtempels dat we dat niet erg vinden. We weten ook te ontsnappen aan de taxi-brommers die je naar boven willen rijden. (na 500 meter geven ze het op zodat je de laatste 200 in alle rust kan lopen..) Ook de fruit en ansichtkaarten-meisjes kan ik nog wel hebben.. Pas als er 3 regendruppels naar beneden vallen en ze meteen naast me staan met; 'you rent umbrella?' Ben ik het zat! En dat is zo zonde want het is eigenlijk een hele mooie serene plek. Gelukkig blijft Niek er de humor van inzien. Ook als blijkt dat we tegen betaling van een 'fixed donation' wel met een 'temple-member' naar binnen mogen. En gelukkig doen we dat ook..!
Het tempelcomplex is terrasvormig opgebouwd en verspreidt over een hele grote heuvel. De zwarte stenen torens met zwarte riet daken steken dramatisch af tegen de bewolkte lucht. De met goud versierde deuren zijn prachtig en alle beelden van draken, demonen en goden maken veel indruk op ons alle 4. Onze gids is een rustige man die op een bijna devote manier van alles verteld. Sterre verzucht dat ze hier best een nachtje zou willen gaan slapen.. De gelovigen voor de ceremonie zijn bijna allemaal gekleed in het wit. Met een belletje wordt aangegeven hoe de ceremonie verloopt. De wierook slingert door de lucht..
Na een uurtje dralen worden de meiden moe en zijn we verzadigd van alle mooie indrukken. De zwitserse dochter is al een poos aan het huilen. Als we vragen of ze moe is antwoord de moeder.. 'nee hoor ze is gewoon verwend!' Raar antwoord voor een stel dat aan alle kanten met dreadlocks en tattoo's wil uitstralen dat ze zo bewust-zen-geestelijke groei-bezig zijn. Hij wil hier nog wel een week rondlopen zoveel indruk maakt het en zoveel kan hij nog leren van deze gids..
Gelukkig lopen ze wel gewoon met ons mee terug naar de bus.
Maar de sfeer wordt er niet beter op.. Dochter blijft huilen en dralen. Terwijl die van ons zich lekker nestelen, een liedje zingen, wat broodnodige slaap inhalen en spelletjes met ons doen. Komt misschien ook omdat de dochter geen koekjes mag (witte suiker), geen snoepjes (kleurstoffen en not organic) en geen chipsjes (palmolie) en haar papa geen iphone heeft met playmobile spelletjes. Wij geven het op om te investeren in het contact en de rest van de trip is het zij/wij. In Lovina doen we nog een poging om samen accomodatie te bekijken maar als ze in een hotel vraagt of er ook kamers zijn met een meer authentiek plafond (!!) weet ik genoeg... Wij vluchten naar het 'Rambutan-resort'. Mazzel voor de meiden want dit is eigenlijk boven het budget.. maar nu weten we wel zeker dat ze niet mee gaan.
En he.. 2 zwembaden, een bibliotheek, stapels kranten en tijdschriften, een goed ontbijt met echte koffie en boter op je brood en uitzicht op een mega-mooie tuin.. het is geen groot offer dat we brengen!
 |
| uitzicht vanaf de boomhut.. zo'n zwembad in de Gorterlaan! |
