Hoe noem je iemand van Lombok? Een Lombokiaan, een Lombokker, een Lombokees, een Lombokje? Wij weten het nog steeds niet!
Na alle Hati-Hati waren we wel toe aan wat rust.. een vakantie zeg maar! En waar kan je dat nou beter doen dan op een eilandje van 2X1 kilometer met witte stranden, doorzichtig blauw water, hier en daar een kokosnootboom en verder niets.. Gili Meno dus.. Een van de 3 Gili's vlak voor de kust van Lombok. Gili Air waren we al geweest en nu gingen we op het middelste eilandje zitten. Het kleinste en rustigste eiland.. Helemaal klaar om niets te beleven..
 |
De eerste nacht woonden we in een soort van boomhut. Een prachtige plek aan het strand. Beneden een zitje met douche en w.c en als je dan de boomstamtrap omhoog beklom kwam je bij de slaapkamer met 2 enorme luiken. Als je die open deed keek je uit op een klein stukje 'jungle'. Helaas dreven we in het zweet 's nachts en de 2 ventilatoren op standje hoog deden erg hun best maar nee.. hete lucht wordt warme wind en daar knap je niet van op. (wat die polyester zebra deken op het bed deed??) Ook de zen-meditatie-elektronische-dolfijnen-muziek uit de bar begon ons wat op de zenuwen te werken..
Tijd voor een interne verhuizing dus. Niek had de dag ervoor al een inventarisatieronde gedaan dus we hadden al een alternatief. 'The Blue Coral' .. een werkelijk adembenemend stukje strand, vanaf onze veranda zeezicht, geen muziek, een leuk restaurantje in de achtertuin en.. airco!
Dachten we.. hadden ze ons gezegd...
Totdat we 's avonds de meiden in hun tentje leggen, de airco aan zetten en.. na 10 minuten.. in het pikdonker zitten! De grote stoppenkast zit bij de Blue Coral familie in huis dus Niek gaat het even melden. De stop wordt overgezet en alles functioneert weer... voor een kwartier.. Dit herhaalt zich nog een keertje. Sterre is in slaap gevallen maar Loes schrikt zich een hoedje van die totale duisternis om haar heen. Niek is net even een biertje aan het halen dus met een snikkende Loes- in-luier op de arm ga ik naar de B.C familie (de mannelijke tak.. de vrouwen runnen het restaurant). Tot mijn verbazende ergernis wordt ik compleet genegeerd en vervolgens behandeld alsof ik de herseninhoud van een garnaal heb. Ik 'roep' Niek uit het restaurant en die heeft een 'fijne' discussie met 1 van de broers. Blijkbaar is de airco al veel langer kapot dus we moeten het doen met die kleine staande ventilator die in een hoekje staat. 'Tomorrow we'll fixed it' En inderdaad worden er serieuze pogingen gedaan de volgende morgen (nadat Niek ze achter de Lombokker broek aan had gezeten) Maar het mag niet baten... Na 3 kwartier, net als je gaat geloven dat het (toch) echt is gelukt.. valt de airco weer uit. Het licht blijft branden dus er zijn wel degelijk vorderingen gemaakt maar wij hebben het wel gehad.. Hadden we de 4 broers van de B.C familie elk in een hoek neer kunnen zetten dan hadden we een elektrische deken nodig gehad om warm te worden. We hebben de heren blijkbaar ergens diep in hun trots geraakt want het contact daalt tot ver beneden vriespunt. Als Niek na nacht 2 aan geeft dat we willen verhuizen naar een kamer met ventilator (we zijn het zat om te klagen en willen rust aan de kop en niet de zeur-toerist blijven) moet hij the godfather van de familie wakker maken... dat is de druppel die de Balinese zee doet overlopen... We verhuizen maar elk contact met de B.C maffia wordt van beide kanten vermeden. Aan het eind van de trip 'mag' ik betalen en krijg ik een knikje... Zelden zulke kleuters meegemaakt!
Gelukkig is er Ida van het restaurant in de achtertuin. Ook lid van de familie maar wat zijn we blij dat de man-vrouwverhoudingen in ieder geval hier gescheiden zijn. Ida compenseert in haar eentje de hele maffia-clan. Lief, stralende ogen, kan heerlijk koken (haar water-spinazie is the best!) en altijd opgewekt!
En gelukkig zijn er Pim en Marjan uit ons Eindhoven, de gekste. Hard toe aan totale rust en relaxedheid hebben we leuke en serieuze gesprekken met elkaar. Marjan kookt in de Effenaar, Pim is professioneel Djembe-speler. Bij de borrel overstelpen we hem zo met idee-en dat hij spontaan aanbiedt dat ik wel zijn manager mag worden! Een nieuwe baan...
Gelukkig hebben de meiden niet meer nodig dan een emmertje, een schepje en wat bamboestokken. Fantasie genoeg. Als de soepjes klaar zijn, wordt het een piratenschat en helpt de verrekijker bij het zoeken. Als de schat gevonden is gaan ze gewoon met 2 bamboestokken onder de voeten een flink stuk schaatsen.
Gelukkig is er Mara (3), de dochter van de Indo-nederlandse Rene Froger en zijn Natasja van de duikschool. Mara zwemt iedere dag in de zee en heeft binnen 5 minuten onze dames van de zee-vrees afgeholpen.
Gelukkig is er de prachtige zee met de mooiste vissen en.. schildpadden! Niek 'scoort' er 3 en ik 2! Wat een kick! om deze prachtige indrukwekkende beesten te ontdekken en er een poosje achter aan te zwemmen.
Gelukkig zijn er de mooie restaurantjes met kleine veranda-huisjes waar je vanaf grote kussens van de zee kunt genieten. Op Gili Meno zijn ze vaak prachtig versierd met koraal-slingers en mobiles. Die willen we zo in de tuin! (.. en het wordt helemaal luxe als je dobberend in de zee vanaf het strand wordt geroepen dat je lunch klaar staat.)
En.. gelukkig is er 'Finding Nemo!'. Op nummer 1 van Sterre's wenslijst om die te zien.. Eerdere pogingen om haar eentje te laten zien mislukte tot nu toe maar hier lijkt het alsof ze hem door de Lombokeriaanse toeristenbond speciaal voor kinderen hebben neergelegd. Op nog geen 5 meter van het strand zwemmen papa-vis en 'Finding Nemo' net als in de film in een witte anemoon. Zelfs Loes leert er door snorkelen en we gaan iedere dag even kijken.
Gelukkig is er 'het Zeeschildpadden-opvangcentrum' waar we, tegen een donatie, 2 zeeschildpadjes die groot genoeg zijn in de zee terug mogen zetten. Loes doopt die van haar Mega-Mindy en Sterre geeft Prinses Julia nog goede raad mee.. Kikker-spreid-sluit! Ze krijgen allebei een aai en dan waggelen ze de grote zee tegemoet.
Over 10 jaar gaan we er snorkelen om te kijken hoe groot ze zijn geworden!
* We hebben een afscheidsetentje bij Frens en Norma en we zijn dankbaar bezoek. Sterre eet 3 borden (!) noodles en 2 stukken kip, Loes gaat 4x naar de w.c '..... zo mooie w.c!'
Als we op Gili Meno ontdekken dat we weeeer de leuke posters zijn vergeten krijgen we bijna per omgaande een sms dat we van harte welkom zijn om ze in Assen af te halen.
* In Sengigi gaan we wat ansichtkaartjes posten. In de hoek staat een enorme industriele weegschaal. Het is misschien een rare vraag maar het mag wel.. Met een haspel wordt het gevaarte aangesloten en wat blijkt.. beide meiden 16.2 kilo! (Are you twin?)
* Dat krijg je ervan als je je kinderen leert 'liegen'.
'Hello, Whats you're name?'
S: 'I am Julia!'
L: 'I am Romeo'
Die klassieker kennen ze want ineens wordt er merkwaardig naar mij gekeken.. Om mijn kinderen niet af te vallen antwoord ik netjes: 'Yes, my husband and I are very romantic people' En dan lopen we maar snel door..
* Niek en Sterre zijn met een lijst bezig van alle dieren we hebben gezien (en als ik bedoel alle..)
' Papa! heb je de kakkerlak al!?'
* We komen een Indonesische meneer tegen uit Groningen.'Hoe kom jij dan bruin?' vraagt Sterre. De meneer legt uit dat hij geboren is op Java maar is opgegroeid in Nederland. Als de meneer al even weg is zegt Loes ineens.. ' Ik ben in Groningen geboren en hier groot gegroeid!' Als we bekomen zijn van dit geniale inzicht kunnen we het alleen maar stilletjes beamen..
* In een vlaag van heimwee verlangt Niek naar weekend-boodschappen doen bij de Albert Heijn.. samen met Sterre loopt ie door de denkbeeldige winkel. In eerste instantie blijft de wens van Sterre beperkt tot Noodles, sateh en komkommer. Pas als Niek los gaat met geitenkaas en ovenbroodjes gaan de meiden ook los. Chocopasta, appels (!), chocola en dropjes en Loes wil 'oprol-croissantjes'
* Loes kan snorkelen! Nu moet ze nog leren dat ze niet na iedere vis die ze ziet haar snorkel af zet en roept; 'Ja! ik zag hem!'.
* Het is ook verwarrend waarschijnlijk.. al die talen! al die verschillende huidskleuren.. zoveel verschillen... Loes komt naast me lopen als we een oud Lomboks dametje zien.. 'Kijk wat een mooie glitter heeft dat euh? euh? Mens!'
* Sterre zwemt in de zee zonder bandjes. Met de armen gaat het al heel goed, met de benen is Kikker-spreid-sluit lastiger.. ' In de zee ga ik wel goed mijn benen Kikker-spreid-sluit doen.. ik wil niet verzuipen!'
