Lombok met de auto HATI-HATI (deel 2)

17 febr Tetebatu - Sengigi - Tetebatu

Heet dat niet een contradictie? Als 2 uitersten 1 situatie opleveren? Om 5 uur 's morgens worden we wakker van het gebed van de Iman. Gevolgd door nog 1 en nog 1 en nog 1.. Wel 6 oproepen tot het gebed klinken door de vroege ochtend. En Niek ligt naast me te vloeken in bed..

Na het ontbijt belt Niek belt met de auto-man. Na een paar mislukte pogingen krijgt hij hem toch echt aan de lijn. De auto is pas 3 maanden oud is zijn reactie.. Dat kan best wezen maar de banden onder de auto niet. De auto-man vindt het prima, we mogen bij hem wel een andere auto op komen halen. (ja dat moest er ook nog eens bij komen..) Volgens de mensen van 'Haikiki' is het een uurtje heen, uurtje terug. Niek spreekt dan ook af om 's middags even heen en weer te rijden.

Tetebatu heeft 2 highlights. Een grote en een kleine waterval. De kleine waterval heeft er een zwembad bij dus wij gaan voor de kleine! Je kunt er komen met een lange wandeling door de rijstvelden of via een omweg met de auto. Wij gaan met de auto. Tot onze verbazing is het een heel complex. Allerlei kraampjes die drankjes, koekjes en instant-noodles verkopen staan rond de ingang. We kopen een kaartje en lopen door een grote poort naar binnen. Er wordt druk gewerkt aan de tuin en de herrie van een motorzaag is oorverdovend. Als we naar beneden lopen zien we een enorm lichtblauw betegeld bassin... zonder water! Als Niek zijn beklag gaat doen bij de kassa krijgt hij te horen dat er wordt schoongemaakt. Vette pech! De stemming zat er al niet zo goed in door de auto en dit helpt niet mee. Gelukkig ontdekken de meiden een kinderbad waar wel water in zit. Het komt van de waterval dus het is ijskoud!!! Dat zijn we niet meer gewend. We zijn bijna de enige op het (hele) grote terrein. Sterre ontdekt een jongen die binnenbanden verhuurt. We zetten de kracht van positief denken in... Het is dan wel een oorverdovende herrie maar he! Het hele complex kan wel een opknapbeurt gebruiken en.. voor rp 6000 hebben we nu wel 2 puntgave binnenbanden!!
De meiden hebben vreselijk veel plezier. Ook wij wagen ons aan een zwemmetje. Net als het voor ons tijd wordt om op te warmen komen er hele ladingen schoolkinderen. De jongens plonzen in hun nakie het water in. De meiden in hun onderbroek. Sterre en Loes vinden het prachtig. Vooral de jongens sloven zich enorm uit. Eentje vergeet zijn schoolpet (soort fez) af te zetten. Tot grote hilariteit van iedereen.

Als we weer naar de auto lopen besluiten we in een opwelling toch met elkaar de auto te ruilen. De route loopt langs de hoofdstad en het zit me niet lekker dat Niek dat alleen moet doen. Met de kinderen 'even' heen en weer is ook geen aantrekkelijke optie maar goed.. kiezen tussen kwaden.
Achteraf gaat de heenweg best voorspoedig. Het jaar aan winst in jeugdigheid die we hadden gewonnen bij de andere waterval zijn we wel weer kwijt door de stress maar het lukt ons toch om in een uur en een kwartier heelhuids in Sengigi aan te komen. Terwijl Niek een andere auto uitzoekt 'mag' ik koffie drinken met de vrouw van de auto-man. Ze haalt er een neef bij, die op Java studeert, om te vertalen. Echt veel verder dan de kinderen gaat haar interesse niet maar met de neef is het wel leuk kletsen.

Na 3 kwartier zijn we in het bezit van een Daihatsu Xenia met 4 banden met profiel. Met weer een wijze levenles geleerd (altijd de banden controleren als je een auto huurt!) gaan we eerst maar eens lekker lunchen in het restaurant van het hotel waar we geslapen hebben. Stiekem hopen we dat we daarna even van het zwembad gebruik mogen maken. Gelukkig hebben we de meiden niets beloofd want die vlieger gaat niet op. Ze vragen zo'n bespottelijke prijs x4 dat het feest niet door gaat. Als 1 vd serveersters het ook nog eens waagt om te zeggen dat Loes elke dag huilt (terwijl ze voor de zoveelste keer in de meiden hun wangen knijpt ondanks alle waarschuwingen) is de maat vol. De volgende keer slapen we hier niet weer!

Dan rijden we terug. We hebben nog een ijsjes-stop want beloofd is beloofd. En als ze het vandaag niet verdient hebben wanneer dan wel.. Op een hete dag, zonder speelgoed 2x een heel eind in de auto...en geen wanklank vanaf de achterbank! Hele fantasieverhalen en liedjes vertolken ze met z'n 2-en. Terwijl wij ook nog om de haverklap in de stress schieten omdat er ineens een auto met een koe in de laadklep afslaat zonder richting aan te geven of dat Niek vol in de rem moet voor een paard met wagen terwijl de brommers links en rechts voorbij schieten.
We nemen een verkeerde afslag en rijden een heel stuk smal bergweg voor niets. Het is er prachtig maar op dit moment willen we maar 1 ding en dat is terug naar ons huisje. (en de meiden naar beer) Keren en terug naar de hoofdweg dus. En het een paar kilometer verderop nog maar eens proberen. We hebben er alle 4 nu echt geen zin meer in.. We vragen dan ook om de 500 meter of we nog goed zitten.. En als we dan e.i.n.d.e.l.i.j.k bij de juiste afslag zijn aangekomen... zijn er wegwerkzaamheden! Er wordt geasfalteerd. Brommers kunnen er langs maar met de auto heb je gewoon pech.. Op de 'kaart' staat 1 klein wit dun streepje als alternatief. Het is een heel steil rotsig weggetje. We slingeren alle 4 van hot naar her door de Daihatsu heen. Om.... potver*** ...! bij precies dezelfde afslag weer uit te komen!!! De moed kan niet verder zakken.. Het is 17.30 ondertussen, over een uur wordt het donker en we weten het echt niet meer..
Dan wordt er op het raampje getikt.. moeten wij naar Tetebatu? De man probeert met handen en voeten duidelijk te maken hoe het alternatieve weggetje loopt om dan aan te bieden een stukje met ons mee te rijden.. als ik het niet erg vind dat hij op mijn plekje gaat zitten?? Erg?! Ik kan de beste man wel zoenen! We rijden door een soort van steeg waar het nu een drukte van belang is natuurlijk. Hij dirigeert iedereen aan de kant voor ons (Loes is zelfs onder de indruk; '..die meneer praat hard!) En dan staan we 10 minuten later weer op bekend terrein. De weg ligt voor ons..

Als we bijna thuis zijn staat er een groepje schoolkinderen in sportkleren langs de weg. Niek remt al af voor de bocht die voor ons ligt als een 6 jarig jochie met een bol koppie plotseling de weg oversteekt. De remmen gieren en we staan abrupt stil! In een seconde die eindeloos duurt gebeurt er helemaal niets.. Dan begint een jongen te schreeuwen en kijk ik in de verschrikte bruine ogen van de 6 jarige. 2 volwassene rennen vanaf de overkant naar het groepje toe. De oudste jongen krijgt er van langs. De jongste die onbedaarlijk aan het huilen is wordt opgetild. Hij mankeert niets. 'Hati?', geen hati..  Als alle partijen ' sorry' hebben gezegd rijden we bibberend verder. Sterre en ik moeten er even flink van huilen. ' Ik was zo geschrikt' zegt Loes en daarmee vertolkt ze het voor ons allemaal.

We eten nog een broodje en kijken Tom en Jerry op bed. Onze nieuwe achterburen vertrekken met veel lawaai op hooggehakte schoenen in een dubieus kwartet. We worden gerustgesteld door de man van het hotel. Ze komen alleen om bier te drinken en... je weet wel..!? Tuurlijk! dan kan er vandaag ook nog wel bij! Ze blijven niet voor de nacht gelukkig..
En dan rest er van deze dag alleen nog een donkere avond gevuld met het geluid van cicades en kikkers..


18 febr Tetabatu - Kuta

Na een zeer onrustige nacht (geritsel, gebonk, kikkers,imans en arbeidsvitaminen voor de moskee die vlakbij gebouwd wordt..) vraag ik aan de man van Haikiki of ze misschien 's nachts apen op het dak hebben.. 'Nee!' lacht ie.. ' geen apen.. ratten!'

Voor we Tetebatu verlaten besluiten we het nog een kans te geven hier. Er is nog een mooie grote waterval en het zou toch zonde zijn als we die niet hebben gezien. Het is een vreselijke weg naar de waterval toe.. We zijn heel blij met onze nieuwe bandjes! Maar 250 meter voor de ingang is het asfalt zo weggeslagen dat we de grip bijna verliezen en besluiten gewoon naast de weg te parkeren. Een magere man met een mislukte coupe soleil in sarong zegt dat we wel bij zijn broer mogen parkeren. We bedanken vriendelijk voor het aanbod omdat hij een prijs noemt waar we normaal gesproken 10 auto's van kunnen parkeren. Dan moeten we het zelf maar weten zegt ie maar dan staat hij niet in voor de gevolgen... Worden we nu gewoon een potje gechanteerd? Als we de koele blik in zijn ogen zien dan denken we ook dat een 'opspattend steentje' best mogelijk is.. We kletsen de prijs af tot 5 auto's en worden netjes naar een huis gedirigeerd. Bij de ingang van het park staat Blondie ons weer op te wachten. 'You need guide' het is niet eens een vraag meer een commando.. We kopen een officieel kaartje en gaan er dan gauw vandoor.. Over een verhard pad 1,5 km door de jungle. Als je hier een gids nodig hebt dan heb je meer hulp nodig in het leven... De irritatie is echter nog niet uit ons systeem en een groepje jongeren dat ons achterop komt hebben in 1e instantie pech... 'Hello?! Let me introduce myself.. What's you're name?' Met een fototoestel lopen ze te filmen en dat is de druppel... Niek maakt ze meteen duidelijk dat je jezelf wel kan introduceren maar dat het dan wel beleefd is als je even toestemming vraagt om te filmen. Ze druipen af en we hebben de jungle weer voor onszelf..
De waterval is prachtig! Zo een uit een boekje.. Een enorme waterstraal dondert 25 meter naar beneden om te eindigen in een soort van bekken gevormd door enorme keien. 2 dappere meisjes zeggen meteen Nee! Het is ook een oorverdovend lawaai.. Niek plonst er wel in en ondertussen raken we aan de klets met de groep jongeren die natuurlijk harstikke aardig zijn.. Ze hebben hun semester aan de universiteit afgerond en dit is een soort schoolreisje. Iedereen ligt in zijn kleren in het water en het gaat er super-relaxed aan toe. Ondertussen wordt ik op de hoogte gebracht van de laatste roddels.. die is zwanger en die zijn net getrouwd.. Als de hele club is uitgezwommen ga ik samen met een aantal duitse meiden in bikini onder de straal. De studenten zien we pas weer als wij (aangekleed) de rotsen weer over klimmen. Heel respectvol allemaal. (heb wel anders meegemaakt..)

Terug bij Haikiki hebben ze daar nog een verrassing voor ons. Bij het betalen blijkt er 10% gouvermenttax over de rekening heen te komen.. De kleine regeltjes.. Een protest levert niets op uiteraard. Niek verteld ze wel nog even wat we van de hele gang van zaken vinden en dat het zooo verwaarlozen van je accomodatie zonde is van de prachtige omgeving..
En dan is het einde Tetebatu... Toedeloe Tetebatu.. Daar gaan we nie meer naar toe..
De asfaltweg is af en droog dus we zijn het dorpje zo uit..

De reis naar Kuta gaat goed. Onze kaart is alleen niet up to date. Er is een nieuw stuk snelweg aangelegd omdat het nieuwe internationale vliegveld is geopend. Regelmatig vragen we naar de weg en echt iedereen weet het antwoord dus aan het eind van de middag staan we in Kuta. Een klein vissersdorpje waar het 'ineens' stikt van de accomodatie, eettentjes, winkeltjes en Jack Johnson door de boxen klinkt.. Heel relaxed allemaal maar wel even een 'omgekeerde cultuurshock' ineens.

We crossen door Kuta voor een leuk onderkomen. We hebben de meiden een zwembad beloofd dus de keuze is beperkt. Als weer terugkomen bij optie 1 blijkt deze een belofte te hebben gedaan die hij niet na kan komen. De kamer die wij willen is al gereserveerd. Ik trek mijn beste 'don't mess with me' gezicht! En waarschijnlijk is het een hele goede want als alternatief wordt ons de upperclass bungalow aangeboden. Een balzaal van een kamer met een kingsize bed, koelkast, airco en een enorme buitendouche met warm water en.. uitzicht op het zwembad. Nou vooruit dan maar.. dat het een twee-onder-een kap woning is zien we deze keer maar door de vingers:-) Sterre en Loes staan te dansen en te springen als ze al die ruimte zien dus de accomodatie-test is geslaagd.
10 minuten later liggen we in het zwembad..

En dan hoort dit stukje afgelopen te zijn.. genoeg avontuur voor 1 dag. Maar er komt nog een 'staartje'. Als de meiden na pizza (!!) om 20.30 in bed liggen, is bij ons het licht ook wel uit. Wij gaan ook. Niek rommelt nog wat in de kamer en ik poets mijn tanden. Als ik wil plassen valt mijn oog op een vreemd lang ding.... Kronkelend  doet een slang van een centimeter of 30 zijn best om zijn weg via de muur te vinden. Hij is heel dun, zwart en heeft een rode kop.. Niek (mijn held!) wil met een handdoek aan de gang maar dat mag niet van mij. Ik hol naar de receptie op zoek naar hulp en krijg daar een antwoord dat ik niet verwacht.. 'I need you're help, we have a snake in the bathroom..' 'Oh! one or two?' Even ben ik van slag maar dan komt er aktie. 2 mannen gewapend met zaklantaarn, handdoek en 2 stokken gaan de slang te lijf. Ze vragen nog vriendelijk om toestemming om hem te doden. We hoeven niet na te denken... De rest van ons verblijf gaan de klapdeurtjes met een ijzeren pen op slot en checken we elke keer ieder hoekje voordat de meiden (en wijzelf) naar binnen gaan.. 's Nachts droom ik uiteraard van de moeder van 5 meter lang. Maar gelukkig.. die bestaat waarschijnlijk niet.. (we google-en wel in Groningen).



19,20,21 febr  Kuta en weer terug naar Sengigi.

We worden wakker met een nieuw doel voor de komende dagen; we gaan zo weinig mogelijk beleven!
Ons hoofd zit zo vol dat er geen avontuur meer bij wil. We liggen voor de zekerheid heel lang in bed, maken uitgebreid gebruik van het zwembad en als we ons dan buiten de deur van 'Matahari Inn' (ons hotel) wagen dan zijn het korte uitstapjes..
En het lukt! We hebben een paar heerlijke relaxede dagen.. Sterre haar beer is even kwijt maar gelukkig vinden we hem terug in de badkamer. Niek ziet nog een 'bandit sea snake' maar op gepaste afstand en in laag water dus na een fotoshoot loopt ie er zo bij weg.

Kuta is ook relaxed. Het is de surfershemel van Lombok. Een surfboard is hier een standaard accessoire en de het belangrijkste gespreksonderwerp zijn golven. Qua gebleekte piekharen en backpackers kloffie passen wij hier prima (Niek wordt dan ook begroet met Yo Bro!) maar verder horen we dus niet tot de doelgroep. Het is absoluut geen straf om een middag, op de mooiste stranden van Lombok, naar golven en surfers te kijken. Het is er supergezellig. En wat komen we daar tegen? Onze 'oude' auto vol met surf-japanners.. De auto, compleet met versleten banden, was een uur later al weer verhuurd! We hadden onze posters vergeten maar helaas die liggen er niet meer in...

En dan is het tijd om de auto terug te brengen. We rijden bijna de hele nieuwe vierbaans weg af en vermaken ons reuze goed! Zo vaak hebben we ook nog geen vierbaans weg gezien met zebra-paden en een markt op de weg. Een brommer met gezinnetje waarbij de moeder heel relaxed haar baby de fles geeft scoort hoog op onze verbazingsladder. Ook hier geen verkeersborden. We rijden een aantal keer fout maar het grote voordeel is dat we al in hartje Mataram staan als we volgens mijn schatting nog maar halverwege de route zijn. En wat raak je snel aan chaos gewend. Moesten we vorige week er nog niet aan denken om door de hoofdstad te rijden.. Nu blijkt het zo logisch in elkaar te zitten met 1 richtingswegen dat we besluiten om 'even' nieuwe posters te halen.. De man herkent me en is zo verbaasd dat ik ze met nog meer korting mee mag nemen.

Met Sengigi in zicht zet Loes de kerstliedjes in. Vrolijk zingend zien we het strand al liggen. En dan in de laatste bocht gaat het alsnog fout. Hati hati! Een brommer wil in de bocht vanuit stilstand de weg op en Niek moet vol in de rem.. Een andere brommer knalt op onze auto en we hebben een deuk. Er hangt meteen een grimmig sfeertje en het opstootje dat ontstaat praat allemaal door elkaar heen en is niet te verstaan uiteraard. De stilstaande brommer gaat er als een speer vandoor. Niek ziet in de eerste gauwigheid niet veel bijzonders en schudt de hand van de brommer die achter op ons knalde. Even lijkt alles koek en ei maar dan komt de man, opgestookt door anderen, alsnog verhaal halen. Het is duidelijk 'oude' schade maar vooral de dame achterop de brommer tettert zo hard dat het opstootje nog groter wordt. Als een man 'No problem' tegen Niek zegt besluiten we daar heel hard naar te luisteren. Snel in de auto, deuren op slot en weg wezen...
Bij het inleveren van de auto wordt er even diep nagedacht, de tank met benzine is nog bijna vol en de auto-man vind het wel goed.. Niek wordt bij het hotel afgezet en we gaan lekker lunchen...

We hebben het avontuur volbracht!