Piece of cake

12 febr

Bye bye mooi huisje, bye bye met een watermeloenschijf bellende grapjesmaker, bye bye snorkel zee, bye bye jongen van het restaurant die hartjes op onze chocolademelk maakte, bye bye bootjes, bye bye varanen bye bye schildpadjes.. Vanaf het paard met wagentje hebben we veel om afscheid van te nemen. Maar het is ook goed om te gaan. Tijd voor nieuwe dingen en weg voordat kleine ergenissen groter worden.

We staan om 5.45 op om met de gewone public-boot te gaan. Er is ook een toeristenboot maar daar is een buscombinatie aan gekoppeld en het leek ons handiger om aan de overkant een taxi te nemen. Als dit simpel in de oren klinkt dan vergis je je lelijk! Het kost ons een middag informeren, een dodelijke blik van de eigenaresse van ons 'resort' (ze is te duur) en 2x een wandeling naar de haven om te gokken dat we de juiste beslissing nemen. Hoe meer we informeren hoe doller de 'goede raad' wordt en hoe goedkoper we die boot-buscombinatie kunnen krijgen. Als je iets echt niet wilt..
We lezen en horen wel van iedereen dat het in de haven aan de overkant een gedoe is. Veel mensen die van alles van je willen en ruzie gaan maken als je niet betaald. Een gewaarschuwd mens telt voor 2 dus we maken een 'plan van aanpak'.

De boot gaat weg als er 25 mensen een kaartje hebben gekocht. Om 7.30 zijn we nummer 1-3 op de lijst!! Na een uurtje wachten zijn het er nog maar 15 dus we bereiden ons voor op een lange zit. De meiden maakt het niets uit die vermaken zich uitstekend. En dan ineens - zoals het vaker gaat hier - blijkt dat de boot toch weggaat. Niemand die het even komt vertellen (we zien toevallig veel mensen in een boot stappen naast de haven) maar dan ineens moet het wel snel snel en opschieten.. We vertrekken vanaf het strand dus iedereen zit met natte schoenen in de boot.
Aan de overkant staat een indrukwekkende menigte. Het is een belangrijke islamitische feestdag en veel mensen gaan een dagje naar hun familie op het eiland. Een overvolle boot vertrekt in de richting van de Gili's. Hier zitten zeker 2x 25 mensen op.. blij dat we andersom gaan!
De boot is nog niet eens op het strand als de eerste porters (proffesioneel bagagesjouwers) al op de boot springen. Ik heb 1 band van mijn rugzak in mijn handen als de andere al gegrepen wordt. En tegelijkertijd zie ik een ander Loes op tillen! Even een tiental seconden lichtelijke paniek dan heb ik een luid protesterende Loes terug gepakt en de porter op zijn vingers getikt! Vloek vloek .. als aasgieren komen ze op ons af. Taxi! Ticket! Let me help!

'Luctor et emergo' en zo staan we dan toch op het vaste land van Lombok. Tijd om eens om ons heen te kijken is er niet. Met de meiden stevig vastgepakt lopen we zo'n 800 meter naar het einde van het haventerrein. 800 meter lang worden we achtervolgt. Op een voor ons onverklaarbare manier mogen de, legale-eerlijke-van een meter voorziene-taxi's, niet op het terrein komen. Er staan er ook maar 4 te wachten en gelukkig is 1 daarvan voor ons!
We worden keurig bij een hotel in Sengigi afgezet. (Batu Bolong Cottages) De chauffeur wacht tot we de onderhandelingen hebben gedaan en brengt dan zelfs even een paar tassen naar ons nieuwe onderkomen. Uiteindelijk zijn we nog goedkoper uit ook maar daar ging het ons niet eens om..

Als de meiden bijkomen van alle avonturen en heerlijk in hun bedjes liggen te knorren gaat Niek naar het stadje om te informeren hoe duur het is om een auto te huren. Daarom zijn we namelijk naar dit oord gekomen. Het plan is om met een eigen auto een rondrit te maken. Lombok is 70x80 kilometer groot. Niet al te lange afstanden dus. En met een eigen auto zijn we lekker flexibel. De toeristische voorzieningen zijn hier een stuk schaarser en met een eigen auto zijn we zo weer weg als het ons niet bevalt.

Een auto huren kan zo gaan:
Je informeert 1e bij het hotel. Als je niet meteen hapt maar eerst gaat zwemmen komt de tuinman even later met een briefje bij je met een (al veel) beter voorstel! Je bedankt vriendelijk en loopt dan een half uurtje later toch richting het centrum. Een man op een brommer bied je een lift aan (10.000 rp, nee dan loop ik wel.. oke 5.000) en na een kletspraatje vertel je dat je een auto wil huren.. Hij brengt je naar een kennis die auto's verhuurt. Hij komt met een beter bod en een mooiere auto en laat je alle papieren zien die nodig zijn. De man kijkt goed uit zijn ogen maar eigenlijk wil je even overleggen met je vrouw.. Geen probleem! De man op de brommer brengt je weer terug, je overlegt even en uiteraard wordt je weer naar de auto-verhuur man gebracht. Je maakt afspraken.. betaald 1 dag vooruit en je hebt een auto voor een week gehuurd!
Piece of cake!

Aan het eind van de middag raken we aan de borrel met Frens en Norma uut... Assen! Zij hebben al 12 jaar een huis in Sengiggi. Terwijl wij met elkaar een biertje drinken en verse pinda's snoepen kleurt de lucht waanzinnige kleuren door de zonsondergang. De meiden spelen met de vele verkopers die hier op het strand rondhangen. Met verbazing in de ogen zien ze hoe 2 vrouwen en een man een 'echte' parelketting rijgen voor een dame die vanaf haar terrasstoel toe kijkt.
We worden uitgenodigd om na het eten een kopje koffie te komen drinken. Omdat we de weg in het donker niet kunnen vinden hebben ze geregeld dat 1 van de mannen van het strand ons even brengt.
Met trots krijgen we een rondleiding door het huis. Norma die haar eigen kleinkinderen mist vertroeteld de meisjes met koekjes, ranja en een lolly. Schaamteloos laten de dames het zich welgevallen. Met een roze trommel vol choladekoekjes onder de armen nemen we afscheid maar pas als we beloofd hebben dat we volgende week komen eten..

's Avonds hebben we voor het eerst zo'n goede internetverbinding dat we normaal kunnen bellen! (en dus verder komen dan hallo! versta je mij? hallo!) Niek belt eindelijk eens lekker lang met Jule. Ze heeft net haar rapport gekregen en doet het beregoed!! We bellen nog een vriend maar dan is de verbinding moe geworden van al ons enthousiasme.. hij schijt er mee uit. Het is ondertussen ook 0.30.
Het was een lange dag...