Lombok met de auto HATI-HATI (deel 1)

HATI HATI;  Indonesische uitdrukking. ~ goede reis/~ gevaar/~pas op.
                    in enkelvoud HATI ~ au/pijn


14 febr Sengigi - Batu Koq

Terwijl de meiden de nieuw gekochte 3D film van de smurfen kijken, pak ik alle tassen in en haalt Niek de auto. Het gaat allemaal voorspoedig en tegen de tijd dat Gargamel met eieren wordt bekogeld door het hele smurfendorp zijn we klaar. Voor de zekerheid slaan we nog een hele voorraad koekjes/snoepjes/brood en water in en dan kunnen we! Lombok here we come! In een prachtige donkerrode Suzuki Arena APV. (3 maanden oud maar dat zie je er niet aan af!) Het is natuurlijk even wennen al die bochten, steile wegen en het links rijden en schakelen. Niek had de taxi-chauffeur nog om wijze raad gevraagd wat resulteerde in een spoedcursus Lomboks rijden. (toeteren bij ieder voertuig dat je inhaalt is wel de belangrijkste regel) In het begin gaat de ruitenwisser nog steeds aan als Niek richting aan wil geven. Ik had het noooooit gedurfd maar Niek heeft er lol in. Er is maar 1 weg dus zolang we de zee aan de linkerkant hebben gaan we goed. Het verschil met Bali is inmens groot. Niet alleen qua religie, mentaliteit en rijkdom, het is ook snel duidelijk dat het toerisme hier in de kinderschoenen staat. In Bali zijn alle uitzichtspunten of plekken die ook maar een beetje intressant zijn voorzien van restaurantjes en guesthouses. Hier moeten we goed zoeken naar een plekje om te kunnen lunchen. Maar uiteindelijk eten we in Warung Anna en -uniqum- voor het eerst sinds Thailand eten we in restaurant waar ook plaatselijk bevolking aan tafel schuift!
Als we afslaan naar een mooi strand blijkt deze hermetisch afgesloten door de 2 duurste hotels van Lombok. Verder dan een slagboom met een keurig in uniform gestoken meneer komen we niet. Guest only.. en aangezien kamers hier $450.- minimaal kosten draaien we de auto maar weer.

De reis gaat goed. Wij vinden het spannender dan de meiden. Die vermaken zich prima achterin. Zolang er maar met regelmaat koekjes naar de achterbank worden geschoven. Als we de hoofdweg verlaten wordt het nog spannender. De weg wordt smaller en het aantal merkwaardige zaken die we tegenkomen neemt toe. Eenden op de weg, mensen die bossen bamboe sjouwen zodat ze wel 3 meter breed zijn, enorme gaten in de weg en dan noemen we de kippen, eenden en ander klein spul nog niet eens. Het is een uitdaging! Tegen het eind van de middag arriveren we op een prachtige plek. Een viertal bungalows staan verspreidt over een goed onderhouden grasveld. Naast de zwemvijver staat een knus openlucht restaurant. En het uitzicht.... dat is miljoenen waard (in euro's) Als ik uitstap om te gaan informeren hoor ik een doffe knal op het dak van de auto. Ik kijk omhoog en staar recht in de ogen van een zwarte xxxx aap!! Het is dat je geen hartaanval kan hebben van 5 seconden maar hij slaat in ieder geval een paar slagen over.. Als ik nog aan het bijkomen ben van de schrik komt er een hartelijke duitse dame naar me toe. Dit wordt moeilijk onderhandelings-technisch gesproken.. Hier wil ik wonen!! Helaas maakt de dame het heel makkelijk voor ons. Ze heeft namelijk geen plek... He??! Dit is de eerste keer dat we dat te horen krijgen. En we hadden het zo verdient na vandaag.. We drinken wat in het restaurantje maar we moeten hier snel weg..  (voordat we collega-toeristen gaan ombrengen) Met de minuut gaan we ons hier meer thuis voelen. Als we ooit nog eens op Lombok belanden reserveren we een jaar van tevoren!

Een kwartier later en een berghelling verder staan we in Batu Koq. Hiervandaan is het mogelijk om de vulkaan Rinjani te beklimmen. 1 van de hoogste van Indonesie. Er zijn een tiental overnachtingsmogelijkheden en ik bekijk ze allemaal.. Het ene hok is nog smeriger dan het ander. De mensen zijn allemaal reuze aardig maar dit kunnen we de meiden niet aan doen. Geen ventilator, geen klamboe (en we slikken hier malaria-tabletten..) geen alternatief in de wijde omgeving..
Gelukkig stuitten we op het allerlaatst op ' The Horizon Villa and restaurant '.  Ook geen fan en klamboe maar dit kan door de beugel. We betalen 2x de prijs van zo'n hok (nog niks dus) maar dan hebben we wel een kamer, woonkamer en badkamer voorzien van enorme ramen (heet!!) met een prachtige uitzicht over de zee in de verte aan de ene kant en de vulkaan in al zijn glorie aan de andere kant. De vallei is gevuld met ontelbare rijstvelden in alle kleuren groen die er bestaan..
We eten een broodje en de chauffeur wordt voorzien van een wel verdiende Bintang (bier). Als de meiden liggen te zweten in hun tentjes besluiten we toch om de boel open te gooien. In de afweging muggen-koelte wint een briesje. De grote ramen kunnen gelukkig open en de deuren ook. In het donker kijken we naar de lichtjes die hier en daar verschijnen.. Gemengde gevoelens over de hele onderneming bekruipen ons.. Spannender en zwaarder reizen dan we hadden ingeschat, ook verrassend en avontuurlijk..
(en dat na dag 1)


15 febr Batu Koq

De dag begint al vroeg! Door een gebrek aan gordijnen voor die grote ramen zijn we getuige van een prachtige zonsopkomst. We hoeven er ons bed niet eens voor uit.. In theorie dan want Niek's camera 'roept' hem vanuit de rugzak. Sterre is ook wakker en samen gaan ze eruit. Loes en ik draaien ons nog eens lekker om.
Terwijl Niek de ene schitterende foto na de andere maakt zegt onze 'goede-dieren-zoeker' Sterre ineens; 'Kijk! Papa een aap!' In eerste instantie moet Niek even goed kijken maar dan ziet ook hij een aap in de papaya-boom. Al snel gevolgd door een oom, tante, zusje, opa.. een hele familie! Daar komen Loes en ik ook wel ons bed voor uit...
We zijn onder de indruk van de drukte van de beesten. Als we dit gisteravond hadden geweten hadden we niet zo relaxed bij die open ramen gezeten..
Bij het ontbijt verteld de jongen van onze 'villa' dat de apen een ramp voor de omgeving zijn. Ze vreten alles op wat ze tegen komen en er is niet veel aan te doen..

De meiden zijn meteen beste maatjes met de dochter (Rita). Ze is 3 jaar maar het allerbelangrijkste is: Ze heeft 2 fietsjes. Een klein loopfietsje en.. een fiets met zijwieltjes. De meiden crossen door het hele restaurant en bij het huis van de familie. Het is een piepjong stel dat hier de boel runt. De baas woont in Australie. Die komt 1x per jaar langs en geeft zijn instructies verder per internet.
Sterre is wel onder de indruk van het weinige speelgoed dat Rita heeft. Ze snapt goed dat het heel aardig is dat ze dan ook nog haar fietsje wil delen en daarom gaat het heel goed met z'n 3tjes. (Loes deelt niet!)

Omdat de vulkaan beklimmen er helaas niet in zit doen we de andere tocht, een bezoek aan de waterval. We lopen eerst door het hele dorp en we vormen met z'n 4-en een ware attractie. Iedereen komt er zijn huis voor uit en gaat er eens lekker voor zitten. Wij kijken net zo goed onze ogen uit dus het stoort niet. We komen een jongen tegen die een grote sprinkhaan (13 cm) heeft gevangen. Hij heeft een touwtje om zijn nek gebonden. Fascinerend speelgoed! We kopen nog een fles water bij een winkeltje en dan worden we aangesproken door een jongen op de brommer.. of we naar de waterval gaan? We hebben in de reisgids gelezen dat je danig lastig gevallen kan worden hier en na de ervaringen bij de boot zijn we dan ook op het ergste voorbereidt. De jongen zoeft echter al wer verder op zijn brommer voordat we ja! kunnen zeggen.. 100 meter verder snappen we waarom.. De brommerjongen zit in het hokje bij de ingang van de waterval en verkoopt ons het kaartje!!

We zijn de enigen.. op een paar werklui na die enorme zware balken hout naar boven tillen. Geen zweetdruppel te zien. Het is een traps-aangelegd pad en in de verte horen we het water al kletteren.
Het is een hele hoge waterval en het dondert dan ook met veel lawaai naar beneden. Het is de eerste waterval die de meiden ooit hebben gezien realiseren we ons ineens. Ze zijn danig onder de indruk. Het verhaal gaat dat je elke keer als je onder de waterval staat je een jaar jonger wordt. Kleren uit dus!! Sterre durft er echt niet onder. (als je nog maar 4 bent is de noodzaak ook nog niet zo groot) Dat zit haar niet lekker, helemaal niet als Loes wel durft.. Nee zeggen is ook dapper leggen we uit. En zo genieten we na onder een afdakje met 2 dappere meisjes!
Als Loes naar de w.c moet blijkt ook zij haar grenzen te hebben. Een blik op de vieze w.c en ze zegt resoluut; ' Hier ga ik niet poepen!'  Waren we in Groningen nog bang dat Loes weer voor de luiers zou kiezen bij het zien van de eerste Aziatische pot, niets is minder waar.. En hoe hadden we het ook kunnen denken.. Vaak zijn de toiletten mooi blauw of roze met allerlei fantasietegeltjes ('Heeuwe mooie w.c papa!') en bij de hurk-w.c's mag je met kleine bakjes water gooien!! ('.. is dit de doortrek?')

We lunchen in een warung en dan lummelen we de middag wat door. Loes en Niek slapen een uurtje. Maar Sterre is te onrustig en dus gaan wij tekenen in het restaurantje. Rita komt al snel kijken en de potloden zijn niet meer intressant. Spelen!


16 febr Batu Koq - Tetebatu

Shine and rise! Wakker geworden van de moskee is Sterre vast bij ons in bed gekropen maar de zonsopkomst is minder spectaculair dan gisteren. Ook geen aap te zien dus we hebben echt mazzel gehad gisteren. Dan de tassen maar inpakken want we moeten vandaag de pas over..
Als ik een ontbijtje ga bestellen vraag ik of ze ook toast hebben ipv pannekoeken. De jongen is superaardig maar pannekoeken bakken kan ie niet! 'Yes on the second day we always provide toast!' 30 seconde later gevolgd door het geluid van een brommertje.. En dit bevestigd ons vermoeden dat ze gewoon geen voorraad hebben en alles wat we bestellen uit de winkel verderop halen.. Nu kunnen we het zeker weten vergeten dat we deze vakantie ooit nog CO2 neutraal kunnen maken!!

We worden uitgezwaaid met een vrolijke 'Hati-Hati'  en laten een dikke fooi achter. Een bijzondere familie...
We hebben 2 opties voor de reis van vandaag. De hele kust volgen of de bergpas over. We hebben ons goed laten informeren en de pas is open, door diverse bronnen is ons verzekerd dat we de weg met de auto kunnen rijden al is het asfalt niet super en de weg stijl. We kiezen voor de pas.. De meiden installeren zich weer op de achterbank, de koektrommel van Norma is weer gevuld dus we kunnen..

'Hobbel' nummer 1 hebben we al na een dikke kilometer. We moeten door Bayan en het is markt. Deze wordt niet gehouden op een plein maar gewoon op de doorgaande weg. Ons minibusje moet dus een weg zien te vinden (letterlijk) tussen tientallen mensen, stapels fruit en groente, straatventers, kippen, koeien en krioelende brommers die zorgen voor de aan-en afvoer. De mensen zijn niet echt bereid om ruimte te maken voor ons en als er nog een gammel vrachtwagentje ons moet passeren heeft heel Bayan een groot probleem. Het lukt..! ...Dan blijkt dat we de verkeerde weg hebben gekozen en we dus 'even' moeten keren! Of men ziet er nu wel de humor van in.. of gezicht staat op h.e.l.p in ieder geval speelt een man even voor politieagent en dan rijden we toch nog het dorp uit..

Dat het oosten van Lombok een stuk religeuzer is, is meteen te zien. Alle vrouwen dragen een hoofddoek en al gauw zijn de moskee-en niet meer te tellen. Op de achterbank levert het een komische ruzie op.. Sterre en Loes roepen om het hardst dat het hun moskee is als deze aan hun kant van de auto door het raampje te zien is.. 'Nee Loes, dit is mijn moskee!'

We stijgen en stijgen tot we een plateau bereiken met spectaculaire uitzichten op de vulkaan en de velden vol gewassen. Naast rijst zien we ook pepers, tomaten en kool. Wat hadden we graag die vulkaan beklommen..

Op de pas hangen flarden met wolken. De weg is voorzien van grafitti-teksten. Veel namen met hartjes. We komen dan ook opvallend veel stelletjes op de brommer tegen. Het is vast een romantisch uitje...

Vonden we de weg omhoog al een uitdaging..naar beneden is het echte werk.. Hele stukken weg zijn weggeslagen en er zijn enorme kuilen en gaten in het wegdek. Het voelt net of we met een rally mee doen. Een slingerend stuk 'asfalt' van 15 kilometer lang door de jungle is het. Sterre en Loes zijn terleurgesteld.. volgens het boekje zijn er veel apen in dit bos maar ze laten zich niet zien. Gelukkig stuiten we nog op een familie als we de bewoonde wereld weer bereiken.. dit verzacht het een beetje.

In het begin van de middag bereiken we Tetebatu. We hebben gereserveerd bij een guesthouse met een stip-notering in ons boek! Na zo'n intensieve rit hebben we geen zin meer in gezoek.. wijs geworden! Maar ook reisgidsen zijn aan veranderingen onderhevig. The nice staff had plaatsgemaakt voor een beroepschagerijn met een aso-staar collega. De decent rooms waren gekrompen en een nice view hadden we niet door die stomme staar-collega. Nou ja zeg.. als de warme douche het ook nog een keertje niet doet wordt ik pas echt chagerijnig! Tot groot plezier van de meiden poedelen we dus maar wat met warm water en na een broodje gaan we de boel maar eens verkennen.

Hello! Hello! Whats you're name? De voetbalwedstrijd die achter het guesthouse bezig was is afgelopen en ze hebben ons in de gaten gekregen. Sterre heet vandaag weer mega-mindy en Loes piet-piraat want die loopt met mijn sjaal op haar hoofd. In eerste instantie vinden ze het prachtig.. Alle kinderen rennen hard weg als ze er aan komen dus onze meiden voelen zich heel stoer. De sfeer verandert als we richting het dorpje lopen en steeds meer kinderen ons in de gaten krijgen. Het aantal groeit en groeit tot we door een slinger van dik 60 kinderen zijn omringd. Zelfs op onze arm durven de brutaalsten nog in de arm of billen van de meiden te knijpen en we vluchten dan ook een restaurantje in om de grootste groep kwijt te raken. Dit is niet leuk! Als we onze weg vervolgen is het iets rustiger. Maar nog steeds horen we overal 'Hello Mindy!'
En dan ziet Loes ineens een speeltuin!!! Met een glijbaan en een wip.. (bij een school) De eerste sinds we zijn vertrokken. We proberen uit te leggen dat het nu misschien niet zo handig is maar ze willen zooo graag even kijken.. Van de glijbaan lukt nog wel maar bij de wip staan zoveel kinderen te kijken dat het Sterre al snel te gortig wordt. Ze begint te huilen en we grijpen in. Een man die in de tuin van de school aan het werk is komt met 2 donuts aan zetten. Het helpt goed tegen de tranen.

Wij slaan snel een zijweg in en komen dan in straatje waar zij aan zij meer accomodatie wordt aangeboden. We besluiten vandaag nog te gaan verhuizen. Ieder kind weet nu waar wij wonen en het senario voor morgenvroeg laat zich makkelijk raden.
De hutjes die we bekijken zijn absoluut van mindere kwaliteit maar wel veel mooier van uitzicht. Uiteindelijk vallen we voor 'Hakiki bungalows'. Een 5 tal huisjes staan rond een rijstveld en daar achter in al zijn glorie de vulkaan. In Amed hebben we 1x een hele luxe bungalow bekeken waar ze een zolder hadden met een bed. Sindsdien heeft Sterre het over een huisje met een zolder. Dit is de kippenhok-variant van dat huisje.. ('Hier wil ik wonen!' en daar ging de onderhandeling..) Niek gaat terug om de auto en de spullen te halen. Hij moet ons uit kopen bij de beroepschagerijn maar dat is dan maar zo..

Als we de spullen uit de auto halen valt mijn oog op de voorband van de auto. Er zit aan de binnenrand helemaal geen profiel meer op! We doen een naderende inspectie en dat levert nog een profielloze band op, een band met een gat in het profiel en een versleten reserveband!! Ter plekke wordt ik laaiend, welke idioot leent nu zo'n auto uit! En boos op onszelf.. dat hadden we natuurlijk moeten controleren! Niek blijft gelukkig rustig en diplomatiek maar als we terug denken aan de wegen die we hebben gehad..

's Avonds wordt ons geduld nog eens op de proef gesteld. We moeten bijna anderhalf uur wachten tot ons eten klaar is en dan smaakt de sateh ook nog eens naar bezine.. Nu slepen de meiden ons er door heen. Sterre zit smakelijk te eten (?!) en na een Tom en Jerry filmpje liggen de zussen allebei in hun slaapzakje tevreden naast elkaar in een echt bed!