Eerste Stress..

Het hoort erbij. Je weet dat het komt. En dat je er niet aan ontkomt.
Maar toch.. het overviel ons in grote golven.
De eerste stress is een feit!

Er was eens een broer die had aangeboden om onze papierwinkel in te leveren bij de ambassade van Indonesië. Dit om het felbegeerde 60 dagen visum te krijgen. Na anderhalf uur wachten bleek dat we toch een bewijs nodig hadden dat we het land definitief weer zouden verlaten. Verkeerd voorgelicht door diverse bronnen. Dus lieve broer onverrichte zake wederom naar huis.

En toen begon de stress dus.. Want ineens moeten we bedenken hoe we onze 60 dagen gingen invullen. (het was de bedoeling dit ter plekke te doen.. met het ruisen vd zee op de achtergrond, onder het genot van een biertje beetje bomen met mede-reizigers) Nu moest het dus NU!  En met zo'n reisgids op schoot wordt ik erg hebberig.. Een prachtig krater meer waar je in kan zwemmen, een uniek tempelcomplex bij zonsopgang, de komodovaraan en andere unieke ervaringen die je moet beleven dwarrelen aan mijn ogen voorbij.
Vooral een jungle-tocht op Kalimantan in een woonboot blijft in mijn hoofd hangen. Je vaart door een national park met de grootste populatie aan oerang-oetans. Ik zie ons al helemaal zitten. Beetje aapjes kijken terwijl je door prachtige natuur vaart en slaapt op je eigen boothuisje. Uren op internet, slapen met de reisgids naast mijn hoofd en maar rekenen in hoeveel dagen we daar kunnen komen, hoe het zit met toegangspermissie etc etc..
Tot we eindelijk weer eens een avond hebben en ik met rode koontjes mijn enthousiaste plannen deel met Niek. Ik hoor mezelf ratelen en zie aan Nieks ogen dat hij het niet volgt..
Een 24 uurs tocht over de oceaan? En dan zijn we er nog lang niet?
Pas als ik weer een reisverslag lees op verre reizen met kinderen.nl komt de rust terug.
Oja we zouden het simpel houden, de kracht van het kleine daar zouden onze maanden om gaan draaien.
Bali en Lombok en wat kleine eilandjes erom heen daar houden we het bij en de rest van Indonesië blijft wel liggen.

En dus besluiten we "gewoon" een ticket van Bali terug naar Bangkok te boeken.
Helaas denkt onze credit card daar anders over. We krijgen ruzie met ons wachtwoord dat niet meer geaccepteerd wordt. Uiteraard kom je daar pas achter als je 4x al je gegevens hebt ingevoerd. En als je 5x een poging gedaan hebt om je wachtwoord linksom zo niet rechtsom in te vullen dan wordt je er door het systeem om veiligheidsredenen uitgeknikkerd en kun je weer van voor af aan beginnen.
Een avond tickets kopen begint om 19.30 en eindigt met veel vloeken, tieren, tranen om 2.30 (!!) met het ratelen van de printer die de e-tickets produceert.

"As we speak" is Niek naar Den Haag om de hele bups nog een keer in te leveren.
Hij heeft vanmiddag met Loes al een omkeertoetje gekocht om morgen de goede afloop mee te vieren!
De optimist!
Als een fles champagne lacht ie me toe in de koelkast..

Stress... het is heel betrekkelijk!

Paulien