Berichten uit het koude land

... de reis gaat verder op http://rijstebrij.blogspot.com.
Avonturen en kleine verhaaltjes uit het 'koude land'.

Wakker worden in je eigen bed.

Groningen 6-12 april

We hebben amper onze ogen dicht voor ons gevoel of Loes ploft met veel enthousiasme op ons bed.
'Het is al licht hoor!' Sterre, wakker geworden van de gilletjes van haar zus, kruipt ook bij ons in bed.. Gelukkig! Het was toch raar om ineens weer allemaal in een eigen kamertje te slapen. De kachel hebben we 's nachts op 23 graden laten staan (Oxxio zal blij zijn met ons) en dankzij oma Wiep kunnen we ontbijten in de pyjama. Aan tafel kijken we elkaar aan..
Tja.. weer thuis.

Gelukkig klopt de overbuurvrouw op het raam. Die is op weg naar d'r auto om te gaan werken en is helemaal verbaasd dat we al wakker zijn.. even hallo! zeggen. En al gauw is onze dag gevuld met zoeken naar lievelingsspeelgoed, ('oh liefje daar ben je weer!') kleding (te klein) en het grotere bed voor Loes. Tussen de bedrijven door komen buren bloemen brengen, vriendinnetjes tekeningen en de postbode kaartjes. 's Avonds eten we aan de overkant.. Het is goed om terug te zijn!

En zo vullen we de eerste dagen. We pakken wat dozen uit, kletsen met dezen en gene en proberen te wennen. Na 3 maanden bijna 24 uur per dag buiten zijn valt het leven binnen muren niet mee. Vooral Loes heeft last van onrust, die wil naar buiten..! De speeltuin lonkt. Eenmaal in de buitenlucht kan ze haar draai niet vinden. Na wat gescharrel in de bosjes en een aantal glijpartijen komt ze klagen bij Niek;
'Papa.. ik heb het pufheet!' Ze kijkt Niek vertwijfeld aan. 'Nee euh.. nee!' 'Heb je het koud?' helpt Niek. 'JA!' is het volmondige antwoord.

De zolder is een grote bron van verrassingen. We doen er bijna 3 dagen over om de telefoon te vinden. Steeds komen we dozen tegen met een veel belangrijkere inhoud. De Barbies, de Lego, warme truien. Ook is onze spanningsboog nog niet zo groot en is het veel te leuk om afgeleid te worden door koffie te drinken in de stad of pizza te gaan eten met vrienden.

Onze blijdschap om terug te zijn wordt afgewisseld met deceptie en tegenzin. Waren we op Gili Meno helemaal in de stemming om weekend-boodschappen te halen. Nu, in de Albert Heijn op de zaterdag van het paasweekend, valt het toch tegen. Al die andere mensen met hun drukte hadden we er niet bij gefantaseerd. De meiden, niet meer gewend aan speelgoed en alle regels die daar bij horen, maken in 2 dagen meer ruzie dan in 3 maanden bij elkaar opgeteld. Als Niek en Loes even samen weg zijn zucht Sterre; 'Kunnen papa en Loes niet een paar dagen ergens logeren? Ik kan zo lekker spelen nu!'

En wat moeten we ineens weer veel! Koken, boodschappen, schoonmaken, er moeten roosters passend in elkaar worden gezet, oppas geregeld, afspraken gemaakt.. Hoe deden we dit allemaal in 24 uur? Zonder personeel?

Maar het is ook heerlijk om weer in het zonnetje te zitten en te beseffen in wat voor fijne buurt we toch wonen. Het is super om Jule weer te zien. Het is al snel weer als vanouds en dat voelt goed!
Het is fijn om weer te fietsen, de meiden te zien spelen met hun vriendinnen, lekker weer 'harde' muziek te draaien en de draad met iedereen weer op te pakken.

Soms knijpen we elkaar even.. 2 weken geleden zwommen we nog in zeewater van 28 graden..

Het wennen dat komt wel, daar hebben we ook niet zo veel haast mee.
We mogen nog heel veel verhalen vertellen, filmpjes sorteren en fotoboeken maken. En als dat klaar is? Mogen we weer gaan dromen..

We hebben al een site gevonden over kamperreizen met kinderen in Canada. Daar woont de zus van Niek per slot van rekening. Sterre wil heel graag een keer 'echte' kangoeroes met een baby zien sinds een Australische jongen haar verteld dat die door zijn land heen springen. Ik word nooit moe van Azië en Loes..? wil overal wel wonen.

Dus.. we weten het bijna zeker.. die dakkapel op ons huis? Die zal er wel nooit komen..




(minder) Leuke dingen:

* Tijdens de tweede zelf gekookte maaltijd vraagt Sterre; 'Heeft dit land geen restaurantjes?'
* We staan het gedroomde pistool voor Loes haar verjaardag af te rekenen. 'Ja haha' lacht de vrolijke cassair ' ik geef het bonnetje maar mee.. je weet nooit hoe de politie reageert op zo'n mooi glimmend pistool haha' Even kijken we elkaar aan.. gaan we nu bij de kassa van de Blokker het verhaal van de waterpistolen en de douane op Bali vertellen? Nee!
* Ons reisliedje 'Ik neem je mee, ik neem je mee op reis' wint de 3FM popprijs. Loes, die niet kan slapen, zit voor de tv. 'He! die ken ik!' Samen zingen we mee..
* Niek krijgt via internet het verzoek om mee te doen met een verkeersveiligheidsenquete in Nederland. Met beelden van vrachtwagens vol koeien, brommers vol kinderen en tuk-tuks vol ananassen nog op het netvlies denkt Niek niet dat hij op dit moment een objectieve mening kan geven.
* Sterre is supertrots op haar superdierenboek. Een paar maanden geleden kon je dit boek bij elkaar sparen. Dan besef je ineens hoeveel we hebben gedaan en hoeveel we hebben gezien. Op bijna elke pagina staat een plaatje van een dier die we in het echt gezien hebben.
* De meiden zijn beiden bijna 3 centimeters gegroeid.. te korte spijkerbroeken, lachwekkende pyjama's en Loes dus in een groter bed!
* Sterre wil een rokje aan. Met deze temperaturen moet daar dus een maillot bij. Als ik haar aanspoor om even op te schieten zie ik haar zitten op de grond. Met de voeten halverwege.. nog zo'n 40 centimeter maillot te gaan.. zucht ze gefrustreerd; 'Mama! dit is toch niet te doen!'
* Door een communicatie-fout liggen onze winterschoenen en lekkere warme winterjassen nog bij broer M. in Den-Haag. Sterre stijlt haar outfit dus af met haar zilverkleurige snowboats. Loes complimenteert haar setjes tegenwoordig met vrolijk gestipte regenlaarzen. En... hebben ze eindelijk dezelfde roze regenjas aan.. Vraagt niemand meer of ze tweeling zijn!!

Naar Huis

Van Bangkok naar Groningen 2-6 april

Een onrustige laatste dag.
Problemen met het inchecken zorgen voor een acute stijging van ons stress-niveau. Door het tijdsverschil kan het reisbureau ons pas na 5 uur wachten iets geruststellen. Soms moet je op iets vertrouwen (al heb je er een hard hoofd in..) Veel keuze hebben we ook niet. En om je laatste dag nu totaal opgefokt op een hotelkamer door te brengen.. Dat is ook zonde toch?!
We brengen een bezoekje aan 'Golden Mount'. Een tempel op een heuvel vol met trappen en belletjes. Voor geluk geef je een slinger aan iedere bel dus we hebben het razend druk. Er hangen zelfs een paar van die grote gongs waar je met een stok tegen aan moet slaan. Je voelt het kriebelen in je buik zo'n zwaar vol geluid maken ze. Vol devotie bidden Sterre en Loes nog een aantal malen bij de verschillende boeddha's. 'Nee ik ga nog niet mee, ik ben nog niet klaar met bidden!' bijt Sterre ons toe als we wel verder willen. Loes, sister in crime, daalt ook meteen weer op haar knieën neer. En wat doe je dan als afvallige ouders...inderdaad je glimlacht en wacht rustig tot je kinders zich genoeg gesterkt en gezegend voelen. Een Thaise vrijwilliger staat te kijken. Het levert de meiden een lekkere dikke mandarijn op.

Dan is het de beurt voor Niek zijn vrije middag. Dus terwijl Sterre (per ongeluk) leert duiken in het zwembad dompelt Niek zich onder in de wereld van de Shopping Mall. Die zijn zo gigantisch groot en hoog dat je ze inderdaad met een hoofdletter schrijft! En in die wereld van all-you-want-shop-till-you-drop stuit hij op een lange tocht van wel 200 monniken die dwars door de hele heisa op een rood tapijt hun ronde maken. Met hun monk bowl in de handen en op blote voeten. Een hele massa mensen werpt rozenblaadjes op de grond en zit op de knieën met de handen in een wai te bidden. Zelfs op het wandel viaduct boven de snelweg langs worden mensen tegengehouden zodat ze niet 'boven' de monniken staan. Indrukwekkend op een plaats waar je het totaal niet verwacht.

Monnikenwerk..

Als de meiden op bed liggen gaan we de uitdaging aan om alle verzamelde spulletjes zo handzaam mogelijk in te pakken. Met het hand op het hart hebben we beloofd niets van de meiden weg te gooien. Dus alle tekeningen, dopjes, het gevonden autootje, het halve roze Barbietasje, de 'gestolen' zeepjes, het bovenlichaam van Spiderman, de 'computers' en knijpbeestjes, schelpen, het hartje van koraal en ander belangrijke schatten vinden een plekje in de rugzak.
Tussen de bedrijven door genieten we van de laatste lekkere hapjes die je om de hoek op de Foodmarket kunt krijgen. Wie heeft er roomservice nodig als al dat lekkers op straat ligt?!
Bangkok viert onze laatste avond mee. Een groot vuurwerk versiert de lucht.. Omdat we op de 23e verdieping wonen moeten we naar beneden kijken om het te zien!!

Om 5.00 gaat de wekker alweer. Op advies van het reisbureau willen we op tijd op het vliegveld zijn. Nog 1x uitgebreid ontbijten. Alle favoriete hapjes scheppen we nog een keertje op.

Breakfast with a view.

 De portier van het hotel regelt een taxi voor ons. De markt is zich aan het opstellen en wij rijden er dwars door heen. Een vrachtwagen met wel 300 ananassen wordt uitgeladen. Een steek van nu-al-heimwee scheurt door me heen.
Dag gekte.. dag chaos.. dag verbazing..
De voorspelde file blijft uit, de problemen bij het inchecken ook dus om 8.30 zijn we van stickers voorzien, van bagage verlost en kunnen we door de douane.

De vliegreis verloopt voorspoedig. Al duurt hij lang en helpt het 'vliegtuigbeleid' niet echt mee om onze biologische klok op peil te houden. Na een laatste Thaise curry (die niet kan tippen aan wat je 7 kilometer lager kunt eten) gaat het licht uit en de raampjes dicht. Voor ons is het 13.00 's middags dus bij lange na nog geen nacht. Er is 5 uur tijdsverschil met Nederland dus we raken behoorlijk in de war. Sterre en Loes schroeven het aantal uren televisie-kijken-op-reis behoorlijk op.. Aan Sterre is de hele rits met kinderfilms wel besteed, Loes kan niet zoveel met al die keuze en kijkt gewoon 5x de 'Tom en Jerry' film.

Na 9 uur zijn we in Istanboel. We hebben beiden een andere beleving.. Niek vindt het een zooitje en wordt behoorlijk opgefokt van het autoritaire douane-personeel die ons elke vrije 30 centimeter ruimte opjaagt richting röntgenapparatuur. Het personeel roept de meiden al door het detectiepoortje terwijl wij de spullen nog op de band moeten leggen. Gelukkig zijn ze in 3 maanden zo geïnstrueerd dat ze keurig wachten totdat wij met ze mee gaan. Maar relaxed is anders.
Ik heb barstende koppijn. In het vliegtuig had ik al om een pijnstiller gevraagd maar dit mogen de stewardessen niet af geven, pas na een doktersadvies. Er wordt wel aangeboden om in het vliegtuig om te roepen of er een arts aanwezig is maar dat gaat me toch wat te ver..
Ik vind Istanboel dus wel even lekker.. Even eruit.. wat 'frisse' lucht opsnuiven. Ook de meiden rennen zoveel ze kunnen/mogen.

Van Istanboel naar Amsterdam is het nog een keertje 3 uur. Onze buurman is een Brabander die in Istanboel woont. Hij gaat met z'n dochter van 4 de paasdagen vieren bij zijn ouders. Voor hem is Nederland pure ontspanning. Zijn voorpret is bijna aanstekelijk. De meiden storten in en vallen als een blok in slaap. Tijdens de landing moeten we ze wakker maken.. De stoelen moeten omhoog, de gordels gecontroleerd...
Dat hadden ze beter niet kunnen doen! Loes is totaal de weg kwijt en krijst het hele vliegtuig bij elkaar. In 3 maanden reis-tijd nog nooit een moppertje gehoord, nu breken de sluizen open. Op mijn schoot kalmeert ze een beetje om alle registers weer open te gooien als de fanatieke steward met een kinder-gordel-voor-op-schoot aan komt zetten (20 minuten voor de landing!)
Sterre doet net op tijd haar ogen open om de lichtjes van de randstad onder haar te zien. Als we voor het eerst schokkend de Nederlandse bodem onder ons voelen is de rust ook bij Loes weer wat gekeerd.

In de bagagehal zien we meteen de lange armen van Ed en Hilja zwaaien. Ook Turkisch Airlines lijkt het goed te willen maken, onze tassen liggen als eerste op de band.

Nederland.. Ed.. ze weet het weer!

Voor de rest is er niet zoveel meer van ons over. Na een paar uitbundige knuffels, huggen en zoenen is het op... We drinken een kopje koffie en kletsen wat maar alles kost moeite. Geïnstalleerd in de warme auto vallen we uiteindelijk allemaal in slaap...
Pas in de Gorterlaan worden we weer wakker.
Als Ed Sterre in huis wil tillen schreeuwt ze Ed toe; 'Harder lopen, harder lopen..KOUD!'
Taxi-chauffeur zijn voor de 'Garstmannen' is wel eens een leukere taak geweest..

En dan zijn we weer thuis.. Ons kale huis..
De overburen hebben bloemen neergezet, vrienden een welkomstpakketje, oma heeft voor nog meer bloemen, de eerste sfeer en opgemaakte bedden gezorgd..
In ons kale huis.. omringd met liefde..

We zijn er weer!





(Minder) Leuke dingen:
* In een laatste poging om Loes iets van ons eigen huis te laten herinneren hebben we het over de glijbaan in het speeltuintje achterin de straat. En warempel.. je ziet aan haar ogen dat er wat begint te dagen.. En dan verpest ik alles weer door te vertellen dat Ed ons dan van het vliegtuig naar het huis gaat brengen. Loes haar gezicht begint te stralen.. 'Ja! Joepieja! Sterre.. we gaan naar Mr Eddy!!' Via 'facebook' laten we Loes een foto van 'onze' Ed en Niek samen zien. Het wordt er in het hoofd van Loes niet helderder van..
* 5.00 's morgens op de dag van vertrek. Sterre staart wazig naar het stapeltje kleren dat voor haar klaar ligt. 'Mama, is misschien stom maar hoe doe je ook al weer sokken aan?'
* De avond voor vertrek wil ik mijn nieuwe portemonnee 'inrichten'. En ja hoor.. nu blijk ik mijn bankpas 'een dezer dagen ergens in Bangkok' vergeten te zijn. Dankzij de moderne technieken kunnen we bellen met de diverse hulpcentrales in Nederland. En tjongejonge wat zorgen die ervoor dat je weer zin krijgt om terug te gaan zeg.. ('Nee dat moet echt schriftelijk..' '..dan wordt u na 7 werkdagen verder geholpen' '..dat moet u doorgeven op het andere meldpunt')
* Al een aantal keren hebben we er aan gedacht om onze buggy ergens achter te laten. Op boot, bus, taxi is het niet echt het meest handige item om bij je te hebben. In de vliegveld-bus van Istanboel vergeten we hem mee te nemen. Niek rent nog terug maar de bus is al verdwenen. Het lot heeft beslist denken wij.. nu zijn we hem toch nog kwijt.
Je raadt het al..
Als we in Amsterdam uit het vliegtuig stappen is het eerste wat we zien liggen.. de buggy
* 5 jan. 2012 ingecheckt 32 kilo, 5 april 2012 ingecheckt 46 kilo met 4 personen.

Niet Vergeten!

Niet vergeten:

* Zelf weer bed opmaken en bloemetjes op kussen leggen.
* Minstens 10 keer per dag tegen Sterre en Loes zeggen hoe mooi en lief ze zijn voor geleidelijke afbouw van aandacht.
* Gat graven in de tuin om zwembad aan te leggen.
* Sterre aanmelden voor diploma A afzwemmen
* Niet aan tafel zitten wachten maar boodschappen doen en koken.
* Een bankbiljet met 3 nullen is heel veel geld.
* Andere criteria hanteren wat betreft schone was.
* nieuw bed kopen voor Loes, past niet meer in spijlenbedje!
* kinderen moeten vast in een autostoel.
* grotere maat kinderkleding aanschaffen (de leggings zijn ineens 3 kwarts geworden).
* Taxi's zijn duur.
* Verkeer rijdt rechts.
* Oppassen met commentaar, andere mensen verstaan wat wij zeggen.
* Niet meteen 'No thank you' zeggen als iemand roept: 'He Hallo!'

Losing Face

Bangkok 3 april

Hoogste tijd voor een familie opknapbeurt!
Na 3 maanden zee, zon en chloor is een bezoek aan de kapper geen overbodige luxe. Niek is een maand geleden nog even geweest en zag er toen prima uit dus we gaan naar hetzelfde adresje op Khao-san road. In Nederland is naar de kapper een feest dus we hebben er zin in met z'n allen.
Ik wil mijn haar ook laten verven dus met z'n 4-en buigen we ons over de kaart met kwastjes chemische kleuren. De meiden zijn een stuk experimenteler dan ik zelf ben dus ik wijs nummer 788 aan.. een mooie warme bruine kleur.

Er zijn 3 kapsters en het is niet druk. De meiden willen lang haar tot op hun billen dus daar gaan alleen de puntjes vanaf. Niek gaat toch ook maar even weer 'nu we er toch zijn'. Met volle aandacht worden er puntjes afgeknipt en zijn bakkebaard bijgepunt. De tv wordt van de nieuwsberichten op 1 van de talloze soap-series gezet. Het is spannend! Zo spannend dat tot verbazing van Niek zijn andere bakkebaard er rits rats afgeschoren wordt!! Oeps (op z'n thais) 'Zal ik die andere dan ook maar...?'
En zo heeft Niek na jaren een koppie zonder bakkebaarden..

Ik wordt onder handen genomen door een lange slanke schone. Met een wel heel stevige grip worden mijn haren gewassen. En als ze begint te praten.. toch wel een paar octaven lager.. weet ik het zeker. Ze is een lady-boy. Je ziet het veel in de Thaise steden. Prachtige vrouwen waarvan je toch nooit helemaal zeker weet of het m/v is. Hoe en wat hun status precies is in deze cultuur? Ik zou het niet weten. Ze is wat onzeker al probeert ze dat wel te camoufleren door een ik-ben-een-ervaren-kapster-houding aan te nemen. Omdat dit mijn vrije dag Bangkok is gaat Niek met de meiden vast weg. Ik nestel mij met prut in het haar en Engelse roddelblaadjes. Na een half uur begint mijn hoofdhuid toch wat zeer te doen. De ladyboy is een andere klant aan het knippen. En het zal wel op commissie-basis gaan maar als ik aan een vd andere kapsters vraag of ze mijn haar wil wassen snerpt ladyboy dat ik maar even moet wachten (in het thais maar soms snap je precies wat ze zeggen). Na 5 minuten vind ik wel goed en loop zelf naar de wasbakken. De hint is duidelijk..
Als mijn haar voor de 6e keer wordt gewassen.. wordt mij ook wat duidelijk!
Terug in de kappersstoel en voor de spiegel houdt iedereen zijn adem in...
De 3 kapsters om mijn mening...
En ik?
Na 20 jaar henna ben ik toch echt wel wat kleur op mijn hoofd gewend maar dit soort brandweerrood is nieuw!! De meiden zouden het prachtig vinden!

'Het moet maar opnieuw..' begint 1 van de kapsters te zeggen.. Ja daar ben ik het wel mee eens! Ladyboy is in haar eer aangetast. Met alle mannelijke hormonen die ze nog in zich heeft worden mijn haren opnieuw geföhnd en in de verf gezet.. De sfeer is om te snijden. Gezichtsverlies is hier 1 van de ergste dingen die je kan overkomen.. Maar het is nu wel mijn gezicht waar we het over hebben! Ik maak het nog erger omdat ik weiger door hem geknipt te worden. Hij stuift de zaak uit.. ik zie hem niet meer terug..
De schade wordt beperkt gehouden.
En voor het eerst mis ik iets uit Nederland.. mijn eigen kapster!!

Mr Klaas en Mr Eddy,

Van Koh Kood naar Koh Chang (29 maart-2april)

Waarom zou je een prachtig breed wit strand en immens blauwe zee inruilen voor een rood rotsig strandje en dito zee?
Het is ook omdat we gek werden van de 'Puck'-kikkers die hysterisch van geluk elke avond een nieuwe lading kikkerdril produceerden voor onze deur (Niek heeft er de laatste avond 5 verhuist.. wat een rust!) En ook omdat we na 18.00 opgegeten werden door de mosquitos (we halen met z'n 4-en makkelijk de 200! bulten-technisch gesproken). En ook omdat de meiden last van hitte-uitslag kregen en omdat -raar gezegd- we Thailand wat missen hier maar toch vooral omdat we een mailtje krijgen van Klaas. Zijn tandarts in Pattaya kan minder voor hem doen dan hij had gehoopt. Gelukkig voor ons want nu kunnen we nog een paar dagen op een eilandje buren zijn. Voor Klaas is het makkelijker om naar Koh Chang te komen. Voor ons is daar maar 1 plek waar we willen wonen...

Groot gejuich als we Sterre vertellen dat we nog een paar nachtjes bij Mr Eddy, Oh en Angie gaan logeren. Ze vindt het bijna jammer dat we nog 1 nachtje moeten slapen voor dat de speedboat ons komt halen.
Want jawel... we gaan met een super speedboat terug naar Koh Chang. Deze vliegt werkelijk over het water en stopt alleen bij andere tropische eilandjes om mensen op te halen. De wind wappert ons aan alle kanten om de oren.

Jihaaaa!

Het gaat zo snel dat je alleen maar JIHAAA! kan roepen naar elkaar. Zelfs Loes wordt er stil van!... En als we nog een keertje goed kijken... ook bleek! En als we er naar vragen... ook boos!
'Ik wil slapen' roept ze.. we laten haar maar zoveel mogelijk met rust. Op 'de vaste wal' zijn de praatjes er snel weer gelukkig. Binnen no time wil ze een snoepje en zijn de wangen ook weer opgefleurd.

Het weerzien met Eddy is leuk. Hij krijgt zelfs van de meiden dikke knuffels. (en dat is niet alleen van opluchting omdat het een half uur in 40 graden wachten duurde voordat hij ons op kon halen..) Met Oh (de vrouw van Eddy) knuffelen we allemaal, alleen Angie, hun dochter, herkent ons niet meer. Jammer voor de meiden maar wel te begrijpen voor een meiske van 3 die elke dag nieuwe mensen om zich heen ziet. Als we ons willen settelen komt er een dik ingepakte man aanlopen. Broek, lang t-shirt, bivakmuts, handschoenen, hoed... Toch loopt onze Loes enthousiast op deze 'vreemdling' af! 'Coconutman!!!' roept ze.. en jawel, de bivakmuts gaat af en daar is zijn grote lach. Hij klom in de boom om voor de meiden een kokosnoot te halen 3 maand geleden en is sindsdien een grote held van Loes.
Zo is het makkelijk om je thuis te voelen. We zijn dan ook snel geïnstalleerd en liggen op een luchtbedje in het water als er een fietsbel klinkt.... Ja! Klaas is gearriveerd!

We hebben 2 heerlijke lome dagen met z'n allen. Beetje zwemmen, beetje in het zand spelen, beetje op Klaas klauteren en tot tranen toe geroerd zijn door het lekkere eten (spicy!).

Een wereldleed bespreking voor het ontbijt

We organiseren de dagen die ons nog rest. We boeken het hotel waar we ook zijn begonnen in Bangkok en regelen een taxi (decadent!!) die ons en al onze tassen daar naar toe gaat brengen. Misschien komt het wel omdat het einde van de reis nu ook voor haar te overzien is.. Sterre is van slag. Ze slaapt elke middag en is emotioneler dan anders. Ze mag een avondje wat langer opblijven en dan komt het hoge woord eruit.. Ze wil graag naar huis maar vindt het ook zo jammer dat het is afgelopen! Laten we nu zelf ook met die verwarde gevoelens rondlopen... Gelukkig valt er, ter afleiding, een baby-hagedis uit de lamp op de tafel.. Ook komt de coconut-man nog een cicade laten zien. Trots durft Sterre hem te aaien zodat hij lawaai gaat maken. Opgewekt ligt ze later in bed. Wij hebben nog een biertje 'nodig' want zijn het niet net juist deze kleine dingen die we zo gaan missen?

Klaas wordt na 2 dagen onrustig en gaat een eindje verderop wonen waar meer te beleven valt en het goedkoper is. Tuurlijk gaan we hem opzoeken en samen beleven we een heerlijke laatste dag op Koh Chang. Net zo loom en relaxed.. alleen nu op het witte strand!

......

(Minder) Leuke dingen:
* We hebben al een aantal pogingen gedaan maar Loes weet eigenlijk niet meer hoe ons Groningen-huis eruit ziet.. Op het mooie strand van Koh Kood praat Sterre met Loes over de schepjes en emmers die we in de zandbak thuis hebben. Blij komt Loes over het prachtige witte zand aanrennen; 'Papa! Mama! we hebbe een zandbak!!!'
* Op Koh Chang krijgen we een straffe storm en onweersbui over ons heen. We zien de bliksemflitsen door de lucht schieten. Het slaat in, in Trat en half Koh Chang zit zonder internet. Bij de buren kraakt een kokosnoot boom naar beneden. Gelukkig gebeuren er geen ongelukken.
* Ook op de boot van Koh Chang zien we weer een aantal thaise vrouwen die zich 'bleek' proberen te smeren. 'Bleek' is in de mode. Zet de tv hier maar aan.. In elke soap-serie hier zie je prachtige slanke 'witte' Aziatische vrouwen met grote ogen! In het werkelijke leven ziet die witte smink-laag er erg nep en ziekelijk uit.
* Bijna altijd wordt ons gevraagd of we ons eten 'spicy' willen. 'Medium' is ons antwoord dan altijd.. Een beetje pittig vinden we wel lekker. Als Niek Thaise Curry besteld wordt hem dat afgeraden.. veel te spicy! volgens de serveerster. Kijk! en dan wordt het een uitdaging! dus tuurlijk besteld Niek het gerecht. Het valt hem reuze mee. Dan leren we dat er verschillende gradaties zijn. Je hebt 'spicy' en je hebt 'tourist-spicy' dus dat 'medium' van ons..? Dat stelt echt geen ene *"^> voor!
* Mr Eddy heeft een nieuwe aanloop-hond. Het is een erg aanhankelijk beest. Als we een eindje gaan kajakken rent hij over het strand met ons mee. Als dat door de rotsen niet meer lukt springt hij de zee in en zwemt achter de kajak aan! Het beest helpt zelfs op de valreep een beetje mee om de scherpe kantjes van de honden-angst bij de meiden weg te nemen. Bij iedere andere hond beginnen ze hysterisch te gillen. Nu durven ze zelfs in het zand te spelen als hij er ligt te slapen.
* Thailand maakt zich op voor het Songkram-festival (13-16 april). Een groots gebeuren waarbij het nieuwe jaar symbolisch 'schoon' wordt gevierd. 3 dagen lang gooien de mensen water naar elkaar toe. In heel veel winkels liggen de waterpistolen al klaar! Sommigen zijn wel een meter groot! Je kunt niet alles meemaken... (maar dit is wel jammer..)

Hoe heurt het eigenlijk...?

Van Chiang Mai naar Koh Kood (25-29 maart)

Er komen is makkelijk...
Je stapt in een vliegtuig (in plaats van 17 uur in de trein), wacht 3 kwartier, stapt dan in een klein propeller vliegtuigje (in plaats van 5 uur in de bus ).. En je landt in Trat.. Hier staat daadwerkelijk een meneer met zo'n A4tje waar 'Gastmam 4 pers.' opstaat en hij levert je af (door de regen) bij je guesthouse. Hier heb je al gereserveerd bij de Duitse eigenaar die door de telefoon nog even had geïnformeerd 'Sind die Kindern laut?' Als je langs 300 waarschuwingsbordjes en andere regels bent gelopen kom je bij je shabby '2 kamer familie appartement'. Hier doe je een tukje en 's avonds eet je bij het leuke restaurantje op de hoek. De volgende morgen bij het ontbijt kom je tot de conclusie dat de vrouw van de Duitser een schatje is. Terwijl zij de haren van je kinderen in 'heidi' vlechten verwerkt, kun je niet anders dan tot de conclusie komen dat 'opposites attracts'. Dan is de taxi-songtaew er al weer die je naar de boot brengt en na 2 uur dobberen ben je op Koh Kood (ook wel Koh Kut genoemd maar dat is voor Nederlanders zo raar). Een grote open vrachtwagen rijdt vervolgens over het eiland en bij je resort stap je uit.. Hier staat een staff-member je al op te wachten. Hij neemt de grootste rugzak van je over en terwijl je reisgenoot jullie inschrijft, geniet jij met de 2 oververhitte meiden van een welkomstdrankje...

Welkom in Trat!

Maar dan.. dan blijk je toch wel meer op zo'n groot 'echt' resort te zitten dan internet had doen lijken.. En dan vraag je je af.. 'Hoe heurt dat eigenlijk' dat leven op zo'n resort.. Na een paar dagen hebben wij de dress-code, what's in/out, en de belangrijkste leefregels wel door. Mocht jou, komend zomer, het zelfde overkomen.. Zo heurt het..

Heel belangrijk (en dit kun je thuis al oefenen) is een verveelde blik. Of je nu op je strandstoel hangt of aan het ontbijt zit, je blik moet emotieloos zijn en de echte profs combineren dat met zo'n lege blik in de ogen. Verder doe je net of de hele wereld om jou draait. Heel makkelijk is dat. Je groet niemand (hooguit geef je een knikje) en je gebruikt het personeel voor alles. Het echte stress-moment is rond het ontbijt. Met je handdoek moet je namelijk een strandstoel reserveren en als je een beetje front-row wilt liggen doe je dit dus al wat stiekum voor je gaat ontbijten! En verder doe je de hele dag niets.. Je leest wat, besteld een ananas en smeert je nog een keertje in. (Je insmeren op je eigen kamer is not done) De echte avonturiers wagen zich in zee en ben je jong en onbezonnen dan ga je een stukje varen met de kajak of leen je een snorkel. Nu wordt het even ingewikkeld lezen dus let op: Ben je 40 min? Vergeet dan alle bladen minuscuul is nog steeds hot, al kan een string hier ook echt niet meer. Model is niet zo heel erg belangrijk als het maar neon of zwart is. Voor de 40 plus dames is het simpeler.. een zwart afslankend badpak (eventueel met blommen) will do the job! Voor de heren geen leeftijdsgrens.. Wel (en denk erom..) een ruime broek met pijpen tot net boven de knie in uni zwart/donkerblauw of voor de frivole resort-man eentje met Hawaii-print.. Verder praat je zo weinig mogelijk met anderen en als het toch tot een kletspraatje komt dan klaag je ergens over..
Je ziet het.. het is zo simpel... dat kan jij ook.. Echt!

Voor we het tegendeel nu oproepen bij een ieder.. We vermaken ons uitstekend! Het resort ligt aan een baai omringd door grote palmbomen en groen bedekte heuvels. De zee is zwembad-blauw en zo lekker warm.. je kan er de hele dag in rond dobberen en dan krijg je het nog niet koud. (we doen dan ook niet anders). Op heupdiepte (de meiden kunnen er bijna nog staan..) kun je je besnorkelde hoofd naar beneden doen en de mooiste vissen zien. Vandaag hebben we de vissen zelfs gevoerd met een waterflesje vol rijst. Even knijpen en wachten.. en je bent omringd door tientallen vissen met alle kleuren van de regenboog. We kajakken elke dag wel even de baai rond en dan waan je je alleen in het paradijs.

Palmboom Paradise

En voor de rest doen we ook helemaal niets! We observeren onze collega-toerist en bedenken welke filmrollen geschikt zijn voor de kleurrijke types die hier rond lopen. En natuurlijk roepen wij wel heel hard 'Goedemorgen!' naar iedereen die we tegen komen. Ook eten we zoveel mogelijk bij het andere resort omdat ze daar aardiger zijn (en het eten veel lekkerder is..)

Het enige nadeel is dat 'the staff' hier ontzettend aanrakerig is naar de kinderen toe. Niet gewend aan zoveel vrolijkheid waarschijnlijk moeten de meiden het flink verduren met knijpjes in de wang, zoenen in de nek, een arm om hen heen of een aai over de bol. Omdat het zo lief bedoeld is vinden we het moeilijk om dit in goede banen te leiden. Soms reageren we resoluut..! Zoenen willen we echt niet hebben! soms lopen we even met een boogje om iemand heen..

De 24 man/vrouw tellende 'staff' komt uit Cambodja. Ze spreken geen thai en de meeste maar een paar woordjes engels. Ze werken hier 7 dagen in de week van 's ochtend vroeg tot 's avonds laat. Ze wonen allemaal samen in een paar huisjes achter het resort. Rond mei/juni als het hier laagseizoen (regentijd) is mogen ze om toerbeurt 2 weken naar huis. De meesten hebben kinderen. Soms van dezelfde leeftijd als onze Sterre en Loes. Dus tja... snap je dan dat iemand je kind even een aai over z'n bol wil geven? Ja dat snappen wij heel goed!