maandag 9 april 2012

Naar Huis

Van Bangkok naar Groningen 2-6 april

Een onrustige laatste dag.
Problemen met het inchecken zorgen voor een acute stijging van ons stress-niveau. Door het tijdsverschil kan het reisbureau ons pas na 5 uur wachten iets geruststellen. Soms moet je op iets vertrouwen (al heb je er een hard hoofd in..) Veel keuze hebben we ook niet. En om je laatste dag nu totaal opgefokt op een hotelkamer door te brengen.. Dat is ook zonde toch?!
We brengen een bezoekje aan 'Golden Mount'. Een tempel op een heuvel vol met trappen en belletjes. Voor geluk geef je een slinger aan iedere bel dus we hebben het razend druk. Er hangen zelfs een paar van die grote gongs waar je met een stok tegen aan moet slaan. Je voelt het kriebelen in je buik zo'n zwaar vol geluid maken ze. Vol devotie bidden Sterre en Loes nog een aantal malen bij de verschillende boeddha's. 'Nee ik ga nog niet mee, ik ben nog niet klaar met bidden!' bijt Sterre ons toe als we wel verder willen. Loes, sister in crime, daalt ook meteen weer op haar knieën neer. En wat doe je dan als afvallige ouders...inderdaad je glimlacht en wacht rustig tot je kinders zich genoeg gesterkt en gezegend voelen. Een Thaise vrijwilliger staat te kijken. Het levert de meiden een lekkere dikke mandarijn op.

Dan is het de beurt voor Niek zijn vrije middag. Dus terwijl Sterre (per ongeluk) leert duiken in het zwembad dompelt Niek zich onder in de wereld van de Shopping Mall. Die zijn zo gigantisch groot en hoog dat je ze inderdaad met een hoofdletter schrijft! En in die wereld van all-you-want-shop-till-you-drop stuit hij op een lange tocht van wel 200 monniken die dwars door de hele heisa op een rood tapijt hun ronde maken. Met hun monk bowl in de handen en op blote voeten. Een hele massa mensen werpt rozenblaadjes op de grond en zit op de knieën met de handen in een wai te bidden. Zelfs op het wandel viaduct boven de snelweg langs worden mensen tegengehouden zodat ze niet 'boven' de monniken staan. Indrukwekkend op een plaats waar je het totaal niet verwacht.

Monnikenwerk..
Als de meiden op bed liggen gaan we de uitdaging aan om alle verzamelde spulletjes zo handzaam mogelijk in te pakken. Met het hand op het hart hebben we beloofd niets van de meiden weg te gooien. Dus alle tekeningen, dopjes, het gevonden autootje, het halve roze Barbietasje, de 'gestolen' zeepjes, het bovenlichaam van Spiderman, de 'computers' en knijpbeestjes, schelpen, het hartje van koraal en ander belangrijke schatten vinden een plekje in de rugzak.
Tussen de bedrijven door genieten we van de laatste lekkere hapjes die je om de hoek op de Foodmarket kunt krijgen. Wie heeft er roomservice nodig als al dat lekkers op straat ligt?!
Bangkok viert onze laatste avond mee. Een groot vuurwerk versiert de lucht.. Omdat we op de 23e verdieping wonen moeten we naar beneden kijken om het te zien!!

Om 5.00 gaat de wekker alweer. Op advies van het reisbureau willen we op tijd op het vliegveld zijn. Nog 1x uitgebreid ontbijten. Alle favoriete hapjes scheppen we nog een keertje op.

Breakfast with a view.
 De portier van het hotel regelt een taxi voor ons. De markt is zich aan het opstellen en wij rijden er dwars door heen. Een vrachtwagen met wel 300 ananassen wordt uitgeladen. Een steek van nu-al-heimwee scheurt door me heen.
Dag gekte.. dag chaos.. dag verbazing..
De voorspelde file blijft uit, de problemen bij het inchecken ook dus om 8.30 zijn we van stickers voorzien, van bagage verlost en kunnen we door de douane.

De vliegreis verloopt voorspoedig. Al duurt hij lang en helpt het 'vliegtuigbeleid' niet echt mee om onze biologische klok op peil te houden. Na een laatste Thaise curry (die niet kan tippen aan wat je 7 kilometer lager kunt eten) gaat het licht uit en de raampjes dicht. Voor ons is het 13.00 's middags dus bij lange na nog geen nacht. Er is 5 uur tijdsverschil met Nederland dus we raken behoorlijk in de war. Sterre en Loes schroeven het aantal uren televisie-kijken-op-reis behoorlijk op.. Aan Sterre is de hele rits met kinderfilms wel besteed, Loes kan niet zoveel met al die keuze en kijkt gewoon 5x de 'Tom en Jerry' film.

Na 9 uur zijn we in Istanboel. We hebben beiden een andere beleving.. Niek vindt het een zooitje en wordt behoorlijk opgefokt van het autoritaire douane-personeel die ons elke vrije 30 centimeter ruimte opjaagt richting röntgenapparatuur. Het personeel roept de meiden al door het detectiepoortje terwijl wij de spullen nog op de band moeten leggen. Gelukkig zijn ze in 3 maanden zo geïnstrueerd dat ze keurig wachten totdat wij met ze mee gaan. Maar relaxed is anders.
Ik heb barstende koppijn. In het vliegtuig had ik al om een pijnstiller gevraagd maar dit mogen de stewardessen niet af geven, pas na een doktersadvies. Er wordt wel aangeboden om in het vliegtuig om te roepen of er een arts aanwezig is maar dat gaat me toch wat te ver..
Ik vind Istanboel dus wel even lekker.. Even eruit.. wat 'frisse' lucht opsnuiven. Ook de meiden rennen zoveel ze kunnen/mogen.

Van Istanboel naar Amsterdam is het nog een keertje 3 uur. Onze buurman is een Brabander die in Istanboel woont. Hij gaat met z'n dochter van 4 de paasdagen vieren bij zijn ouders. Voor hem is Nederland pure ontspanning. Zijn voorpret is bijna aanstekelijk. De meiden storten in en vallen als een blok in slaap. Tijdens de landing moeten we ze wakker maken.. De stoelen moeten omhoog, de gordels gecontroleerd...
Dat hadden ze beter niet kunnen doen! Loes is totaal de weg kwijt en krijst het hele vliegtuig bij elkaar. In 3 maanden reis-tijd nog nooit een moppertje gehoord, nu breken de sluizen open. Op mijn schoot kalmeert ze een beetje om alle registers weer open te gooien als de fanatieke steward met een kinder-gordel-voor-op-schoot aan komt zetten (20 minuten voor de landing!)
Sterre doet net op tijd haar ogen open om de lichtjes van de randstad onder haar te zien. Als we voor het eerst schokkend de Nederlandse bodem onder ons voelen is de rust ook bij Loes weer wat gekeerd.

In de bagagehal zien we meteen de lange armen van Ed en Hilja zwaaien. Ook Turkisch Airlines lijkt het goed te willen maken, onze tassen liggen als eerste op de band.

Nederland.. Ed.. ze weet het weer!
Voor de rest is er niet zoveel meer van ons over. Na een paar uitbundige knuffels, huggen en zoenen is het op... We drinken een kopje koffie en kletsen wat maar alles kost moeite. Geïnstalleerd in de warme auto vallen we uiteindelijk allemaal in slaap...
Pas in de Gorterlaan worden we weer wakker.
Als Ed Sterre in huis wil tillen schreeuwt ze Ed toe; 'Harder lopen, harder lopen..KOUD!'
Taxi-chauffeur zijn voor de 'Garstmannen' is wel eens een leukere taak geweest..

En dan zijn we weer thuis.. Ons kale huis..
De overburen hebben bloemen neergezet, vrienden een welkomstpakketje, oma heeft voor nog meer bloemen, de eerste sfeer en opgemaakte bedden gezorgd..
In ons kale huis.. omringd met liefde..

We zijn er weer!





(Minder) Leuke dingen:
* In een laatste poging om Loes iets van ons eigen huis te laten herinneren hebben we het over de glijbaan in het speeltuintje achterin de straat. En warempel.. je ziet aan haar ogen dat er wat begint te dagen.. En dan verpest ik alles weer door te vertellen dat Ed ons dan van het vliegtuig naar het huis gaat brengen. Loes haar gezicht begint te stralen.. 'Ja! Joepieja! Sterre.. we gaan naar Mr Eddy!!' Via 'facebook' laten we Loes een foto van 'onze' Ed en Niek samen zien. Het wordt er in het hoofd van Loes niet helderder van..
* 5.00 's morgens op de dag van vertrek. Sterre staart wazig naar het stapeltje kleren dat voor haar klaar ligt. 'Mama, is misschien stom maar hoe doe je ook al weer sokken aan?'
* De avond voor vertrek wil ik mijn nieuwe portemonnee 'inrichten'. En ja hoor.. nu blijk ik mijn bankpas 'een dezer dagen ergens in Bangkok' vergeten te zijn. Dankzij de moderne technieken kunnen we bellen met de diverse hulpcentrales in Nederland. En tjongejonge wat zorgen die ervoor dat je weer zin krijgt om terug te gaan zeg.. ('Nee dat moet echt schriftelijk..' '..dan wordt u na 7 werkdagen verder geholpen' '..dat moet u doorgeven op het andere meldpunt')
* Al een aantal keren hebben we er aan gedacht om onze buggy ergens achter te laten. Op boot, bus, taxi is het niet echt het meest handige item om bij je te hebben. In de vliegveld-bus van Istanboel vergeten we hem mee te nemen. Niek rent nog terug maar de bus is al verdwenen. Het lot heeft beslist denken wij.. nu zijn we hem toch nog kwijt.
Je raadt het al..
Als we in Amsterdam uit het vliegtuig stappen is het eerste wat we zien liggen.. de buggy
* 5 jan. 2012 ingecheckt 32 kilo, 5 april 2012 ingecheckt 46 kilo met 4 personen.